بازدید 22825

سال های نه چندان دور

مهدی شریف نسب
کد خبر: ۵۱۴۴۹۳
تاریخ انتشار: ۱۴ تير ۱۳۹۴ - ۲۲:۳۰ 05 July 2015
یک توپ پلاستیکی دولایه، اگر هم نشد اشکالی ندارد همان یک لایه اش کفایت می کند، یک کفش ورزشی که اگر هم نبود اشکالی ندارد پابرهنه بازی می کنیم ، دو تا دونه آجر اگر هم نبود دوتا دونه سنگ یا اصلا هر چیزی که بشود به جای دروازه از آن استفاده کرد ، یک روز گرم تابستان زیر آفتاب سوزان شهر باز هم اشکالی ندارد بازی می کنیم .

این جملات حکایت از یک بازی فوتبال گل کوچیک داره که امروزه متاسفانه کمتر کسی رو میبینیم که مشغول این کار باشه . پیدا کردن آجر برای دروازه ، فوتبال بازی کردن زیر آفتاب سوزان شهر و … را ولش کن !!! . این حرف یک کودک است که امروزه خیلی راحت سر جای خود می نشیند و به جای شور و شوق کودکانه ی خود و کنجکاوی خود و تحرک و بازی های کودکانه اش که در دهه های نچندان دور بزرگتر ها از آن ها خسته می شدند ، یک گوشی موبایل یا تبلت به دست دارد و کمتر موقعی پیش می آید که نگاهی به دور و بر خود بیندازد .

فضای مجازی این امکان را به هر فردی که یک گوشی موبایل ، تبلت و یا لپ تاپ دارد می دهد که با کمترین هزینه به دنیای شبکه های اجتماعی روی بیاورد و آنقدر به آن وابسته شود که حتی نتواند برای انجام کارهای روزمره ی خود گامی حتی کوچک بردارد . استفاده از شبکه های اجتماعی به انسان نوعی اعتیاد وارد می کند؛ به طوری که استفاده ی زیاد از آن در دنیای تکنولوژی امروزه صدمات جبران ناپذیری را در آینده به ما وارد خواهد کرد که یکی از مهمترین آن صدمات وقت است .

وبلاگ مهدی شریف نسب
سلام پرواز
خیرات نان
بلیط اتوبوس
تبلیغات تابناک
اشتراک گذاری
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۱
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱۷
البته در ایران کلاً وقت ارزشی ندارد .
گل کوچیک بازی میکردیم با کفش کتانی سفید چه حالی میداد ...هفت سنگ بازی می کردیم یادش بخیر..یادش بخیر
واقعا یادش بخیر.... فوتبال و فوتبالیست ها و لاستیک بازی و الک دولک و زو و لی لی و هزارتا بازی حرکتی ولی حالا دست هر بچه یه تبلته و یه موبایل و همه خیکی و گامبو . من نمیدونم این بچه ها چی میشن در آینده با وزن های فضایی.
اگر زندگي اونه و نه اين ، پس خواهشا من بعد دائم از پيشرفت تو دنيا و قدرت اول شدن در همه چيز و من جمله تكنولوژي صحبت نكنيد كه اين چندگانه برخوردكردنتون حال آدم را خراب ميكنه
حداقل عکس ایرانی انتخاب میکردید! توپ لاکیش پیش کش
نگو دنیای مجازی بگو دنیای خیالی پوچ بی قید
فقط می تونم بگم یادش بخیر ...
چه حالی میداد
این عکسها که خارجی هستن!
واقعاً
میرم آدما، از اونا فقط، خاطره هاشون، بجا می مونهههههههههههههههه.
واقعا خوش به حال اون روزها:(((((((((((((
دلم واسه بازیهای توی کوچه واقعاً تنگ شده.گل کوچیک با دروازه هایی که با هزار زحمت پولشو جمع کردیم و با دستای خودمو تور براش درست کردیم. واسه والیبال و نخی که بعنوان تور ازش استفاده میکردیم.واسه همه بچه هایی که کافی بود صدای توپ بازی بقیه رو بشنون و دوون دوون از خونه بزنن بیرون در حالی که کفشای کتونیشون دستشون بود. کجایی صفای کوچه های دهه شصت!؟؟................
یه وقتایی دوست دارم چشمم رو ببندم و برم تو اون دنیای بچگی ..... فکر کردن به اون روزا خیلی حال آدم را خوب میکنه
برای بچه های امروز که واقعا چیزی از کودکی و لذتهای اون دوران نمی فهمند جدی باید تاسف خورد......
خب طی مرور زمان سلایق انسان ها هم عوض میشه دیگه
واقعا یادش بخیر
متشکرم
سلام
باید پذیرفت که زمانه تغییر کرده و نمی شود توقع داشت با وجود امکانات و فناوری های جذاب امروزی، بچه ها پابرهنه به دنبال توپ پلاستیکی بدوند...!
به جای پافشاری روی تفکرات و شیوه های قدیمی، سبک زندگی مناسب این روزها را بسازیم...
به امید پیشرفت ایران عزیزمان
یاحق
:)
چند روز پیش پنج تا بچه با خانواده هایشان مهمان در باغی در دماوند بودیم هر پنج تاشون تبلت و موبایل دستشون بود و اصلا بیرون نمیرفتن تا بازی کنند وقتی بهشون اعتراض کردیم میگفتم بیریم بیرون چی بازی کنمیم یعنی حتی بلد نبودن با هم بازی کنند یادش بخیر بچه که بودیم از صبح میرفتیم بیرون بازی میکردیم ظهر میومدیم خونه نهار میخوردیم تابستونا رنگ پوستم تغییر میکردد از بس تو افتاب بودم
برچسب منتخب
# ماه رمضان # عید نوروز # جهش تولید با مشارکت مردم # دعای روز هجدهم رمضان # شب قدر