یادداشتی به قلم «محمد مطهری»؛
برای امام زمان (ع) ۴۵ ثانیه وقت نداریم؟
از یک اقلیت قابل توجه که بگذریم، «عجله ایرانی» در همه جا حضور و ظهور دارد: نحوه رانندگی، ایستادن در صف، غذا خوردن، پاسخ دادن به مراجعان تلفنی و حضوری، اظهار نظر، پیشداوری، نیت خوانی، پریدن در وسط سخن دیگری، به سجده رفتن پیش از امام جماعت، هل دادن، خروج از سالن و ورزشگاه و ده ها مورد دیگر.
«عجله ایرانی» دستمایه یادداشتی است که حجت الاسلام محمد مطهری به رشته تحریر درآورده و از زاویه ای متفاوت به آن پرداخته است؛ از این زاویه که اینقدر این عجله با گوشت و پوست جامعه مان در هم آمیخته که حتی در مسجد و هنگام دعا هم عجله داریم!به گزارش «تابناک»، در این یادداشت (به صورت خلاصه) که نویسنده در انتها فیلمی کوتاه به آن پیوست کرده تا منظور سخنش را واضح تر نشان دهد، آمده:
- گاهی حرمت دعا برای سلامت امام زمان علیه السلام (اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَهِ بنِ الحَسَن...) که هر روز در مساجد خوانده می شود، حفظ نمی‌شود. گویی برخی آن را با «نوای خروج از مسجد» اشتباه می‌گیرند و در حال خوانده شدن این دعای کوتاه از جا برمی‌خیزند.
- به ندرت ممکن است آنقدر عجله داشته باشیم که نتوانیم این 45 ثانیه را صبر کنیم. در این صورت ادب اقتضا می‌کند که مسجد را «پیش» از آغاز دعا ترک کنیم نه حین خواندن دعا. اما اگر دعا آغاز شد، دیگر روا نیست که در طول این 45 ثانیه برخیزیم، حرف بزنیم یا به تلفن همراه مراجعه کنیم.
- بحث در حرمت و یا بطلان این نوع دعا خواندن نیست، بلکه در حرمت کافی گذاشتن به حضرت است که وظیفه اولیه ماست. اگر شما در جمع دوستان، طلب دعا برای مادر خود کنید و یک نفر از جا بلند شود و بگوید در راه می خوانم آیا به مادرتان اهمیت لازم را داده است؟
- اشتباه نشود؛ این ما هستیم که نیازمند احترام گذاشتن به حضرت ولی عصر علیه السلام هستیم نه برعکس، و در واقع هر گاه توجهی به حضرت کرده و یا سلامی می‌دهیم فضیلت و نعمت بزرگی از طرف خداوند شامل حال ما شده است.
- مسلم است که نمازگزارانی که وسط دعای مذکور از جا برمی خیزند از روی بی توجهی یا کم توجهی است نه بی احترامی.
- اما اینکه چرا چنین می‌کنند چند دلیل دارد که مهمترین آنها فرهنگ عجله داشتن است که ما ایرانیان با آن بزرگ شده‌ایم. از یک اقلیت قابل توجه که بگذریم، «عجله ایرانی» در همه جا حضور و ظهور دارد: نحوه رانندگی، ایستادن در صف، غذا خوردن، پاسخ دادن به مراجعان تلفنی و حضوری، اظهار نظر، پیشداوری، نیت خوانی، پریدن در وسط سخن دیگری، به سجده رفتن پیش از امام جماعت، هل دادن، خروج از سالن و ورزشگاه و دهها مورد دیگر.
- این تعجیل، مذهبی و نیمه مذهبی و غیرمذهبی، و انقلابی و غیر انقلابی نمی‌شناسد. فعلا در خون اکثر ما گردش می‌کند و همین فضایی را ساخته که در آن نفس می‌کشیم.
- ظاهرا کسی در فکر اقدام جدی برای اصلاح فرهنگ آزاردهنده و پرهزینه «عجله برای هیچ» در میان ما نیست. تا زمان اصلاح این فرهنگ، که بعید است به عمر امثال ما کفاف دهد، استثنائا در مورد دعا برای سلامت حضرت همتی ویژه از خود نشان دهیم.
** کلیپ کوتاه زیر منظره ای است که روزی هزاران بار شبیه آن در مساجد ما تکرار می‌شود:
متن کامل این نوشته را می توانید در اینجا بخوانید.
