دو تصمیم بزرگ با یک راهبرد سه وجهی
سید رضا میرزاده
نظام مند سازی دموکراسی به پشتوانۀ صنعت راهبردی نقش مهمی در تولید قدرت و ثبات سیاسی و اقتصادی کشورهای توسعه یافته داشته است.
نبود یا کاهش تهدید نظامی پس از جنگ جهانی دوم ، فراغت از تحریمهای اقتصادی فراگیر و مراجعه به آرا عمومی ( اگر چه نسبی) ، بر خورداری از حمایت مستقیم و غیر مستقیم نهادهای بین المللی و در راس آنها سازمان ملل و شورای امنیت ، کشورهای گروه اول (توسعه یافته) را در موقعیت برتری نسبت به سایر مناطق جهان قرار داده است به نحوی که کاهش یا افزایش حضور مردم در رویدادهای بزرگ سیاسی (مثل انتخابات ریاست جمهوری و یا نمایندگان مجلس) نقش تعیین کننده ای در تضعیف موقعیت این دسته از کشورها در جهان ندارد.
واقعیت این است که در ایران اسلامی علیرغم تحقق تهدید در حوزهای نظامی (حمله آمریکا به طبس ، تجاوز نظامی رژیم بعث عراق)
سیاسی ( صدور قطعنامه های غیر عادلانه ، تعلیق یا قطع ارتباط و کارشکنی در تعاملات بین المللی از سوی قدرتها)
اقتصادی (تحریم های ظالمانه و ...)
فرهنگی (راه اندازی بی مهابای شبکه های فارسی زبان، تولید برنامه های ضد ایرانی، ایران هراسی و ...)
به دلیل محور بودن مردم به عنوان اصلی ترین پشتوانۀ حفظ نظام در مسیر توسعه (پیشرفت) قرار گرفته و در صورت استمرار و پایداری این نقش به سرعت خود را به گروه اول یعنی کشورهای توسعه یافته خواهد رساند.
نگاهی به حوادث 37 سالۀ پس از پیروزی انقلاب اسلامی نشان دهنده این واقعیت است که ایران علیرغم دسترسی به بخشی از منابع تولید قدرت یعنی صنایع راهبردی (از جمله هسته ای) ثبات و پایداری خود را مدیون رهبری شایسته و حضور مردم در همۀ صحنه ها و رویدادهای سرنوشت ساز (به ویژه انتخابات) می داند.
بنحوی که عبور از گردنه های خطرناک بدون این دو مولفۀ تولید قدرت غیر ممکن بوده و در آینده نیز غیر ممکن می نماید.
رمز تاکید بر این که حتی مخالفان نظام هم باید در انتخابات شرکت کننددر این نکته نهفته است که همه ، حتی مخالفان نظام هم از ثبات و امنیت کشور سود می برند و از بی ثباتی و نا امنی ضرر،
بنابراین محصول تصمیم گیری خوب یا بد به آحاد مردم سرایت دارد مجدداً بر این نکته تاکید دارم که اگر تا کنون خواب توسل به تهدید نظامی تا نفوذ برای براندازی نظام از سوی دشمنان تعبیر نشده است علت العلل آن درک درست مردم برای حضور در رویدادهای سرنوشت ساز بوده است.
فلسفۀ ضرورت استمرار این حضوررا باید در مبانی جستجو کرد زیرا تغییر گفتمان و یا رویکرد ظاهری دشمن (پس از بر جام) به معنی قبول واقعی ، عینی و عملی نظام جمهوری اسلامی ایران از سوی آنان نیست لذا در صورت دسترسی کامل به یک کشور توسعه یافته (پیشرفت) تک تک رای مردم در انتخابات سرنوشت ساز پشتوانه اصلی حفظ و استمرار آن خواهد بود.
اکنون 2 رویداد بزرگ سیاسی در انتظار هنرنمایی مردم است ، مردمی که با داشتن همۀ اختلاف سلیقه ها ( و حتی تفاوت در دین و مذهب ) در سخت ترین شرایط ، یاوری مطمئن برای کشور عزیزمان بوده اند.
1- راهپیمایی 22 بهمن
2- انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری
یادمان باشد حضور امواج جمعیت دلباختۀ استقلال کشور در این دو رویداد بزرگ علاوه بر فوائدی که بر شمرده شد پاسخ تحقیر کننده ای است برای آن دسته از حکومت های غیر مردمی که تاج و تخت پادشاهی خود را ابدی انگاشته و برای ایران بزرگ شاخ و شانه می کشند پر واضح است تصمیم گیری در این دو رویداد بزرگ مثل همیشه باید مبتنی بر یک راهبرد سه وجهی باشد.
1- وحدت در گفتمان :
گفتمان انقلاب اسلامی منحصر به شخص ، گروه یا حزب خاصی نیست اکثریت مردم تا کنون این گفتمان را پذیرفته و به الزامات آن پایبند بوده اند.
2- تعامل نزدیک و صادقانۀ یاران انقلاب از یک طرف و با نسل دوم از طرف دیگر است شاخصۀ این وجه نیز جذب حداکثری ودفع حداقلی است.
مرزبندی های جناحی ، حزبی ، سیاسی و صنفی نباید به تضعیف این وجه منجر شود.
3- وحدت در اجرا:
همه به ویژه آنها که خود را لایق حضور در میدان خدمتگزاری می دانند باید با رعایت معیارهای اخلاق اسلامی اثبات خود را در سر لوحه قرار داده و از نفی دیگران بپرهیزند عملکرد مجموعۀ کارگزاران نظام اسلامی ، کاندیداها ، احزاب و گروه ها بدون شک در افزایش وکاهش اتخاذ تصمیم در دو رویداد مهم موثر است . هر گونه اقدام امیدوار کننده و وحدت آفرین از سوی گروه های پیش گفته اشتیاق مردم را برای حضور در این دو عرصه افزایش داده و اقدام نابخردانه آنها ممکن است موجب دلسردی بخشی از جامعه برای حضور پر شور در این دو رویدار شود. در این صورت آنها باید نزد خدا و وجدان خود پاسخگو باشند.
نبود یا کاهش تهدید نظامی پس از جنگ جهانی دوم ، فراغت از تحریمهای اقتصادی فراگیر و مراجعه به آرا عمومی ( اگر چه نسبی) ، بر خورداری از حمایت مستقیم و غیر مستقیم نهادهای بین المللی و در راس آنها سازمان ملل و شورای امنیت ، کشورهای گروه اول (توسعه یافته) را در موقعیت برتری نسبت به سایر مناطق جهان قرار داده است به نحوی که کاهش یا افزایش حضور مردم در رویدادهای بزرگ سیاسی (مثل انتخابات ریاست جمهوری و یا نمایندگان مجلس) نقش تعیین کننده ای در تضعیف موقعیت این دسته از کشورها در جهان ندارد.
واقعیت این است که در ایران اسلامی علیرغم تحقق تهدید در حوزهای نظامی (حمله آمریکا به طبس ، تجاوز نظامی رژیم بعث عراق)
سیاسی ( صدور قطعنامه های غیر عادلانه ، تعلیق یا قطع ارتباط و کارشکنی در تعاملات بین المللی از سوی قدرتها)
اقتصادی (تحریم های ظالمانه و ...)
فرهنگی (راه اندازی بی مهابای شبکه های فارسی زبان، تولید برنامه های ضد ایرانی، ایران هراسی و ...)
به دلیل محور بودن مردم به عنوان اصلی ترین پشتوانۀ حفظ نظام در مسیر توسعه (پیشرفت) قرار گرفته و در صورت استمرار و پایداری این نقش به سرعت خود را به گروه اول یعنی کشورهای توسعه یافته خواهد رساند.
نگاهی به حوادث 37 سالۀ پس از پیروزی انقلاب اسلامی نشان دهنده این واقعیت است که ایران علیرغم دسترسی به بخشی از منابع تولید قدرت یعنی صنایع راهبردی (از جمله هسته ای) ثبات و پایداری خود را مدیون رهبری شایسته و حضور مردم در همۀ صحنه ها و رویدادهای سرنوشت ساز (به ویژه انتخابات) می داند.
بنحوی که عبور از گردنه های خطرناک بدون این دو مولفۀ تولید قدرت غیر ممکن بوده و در آینده نیز غیر ممکن می نماید.
رمز تاکید بر این که حتی مخالفان نظام هم باید در انتخابات شرکت کننددر این نکته نهفته است که همه ، حتی مخالفان نظام هم از ثبات و امنیت کشور سود می برند و از بی ثباتی و نا امنی ضرر،
بنابراین محصول تصمیم گیری خوب یا بد به آحاد مردم سرایت دارد مجدداً بر این نکته تاکید دارم که اگر تا کنون خواب توسل به تهدید نظامی تا نفوذ برای براندازی نظام از سوی دشمنان تعبیر نشده است علت العلل آن درک درست مردم برای حضور در رویدادهای سرنوشت ساز بوده است.
فلسفۀ ضرورت استمرار این حضوررا باید در مبانی جستجو کرد زیرا تغییر گفتمان و یا رویکرد ظاهری دشمن (پس از بر جام) به معنی قبول واقعی ، عینی و عملی نظام جمهوری اسلامی ایران از سوی آنان نیست لذا در صورت دسترسی کامل به یک کشور توسعه یافته (پیشرفت) تک تک رای مردم در انتخابات سرنوشت ساز پشتوانه اصلی حفظ و استمرار آن خواهد بود.
اکنون 2 رویداد بزرگ سیاسی در انتظار هنرنمایی مردم است ، مردمی که با داشتن همۀ اختلاف سلیقه ها ( و حتی تفاوت در دین و مذهب ) در سخت ترین شرایط ، یاوری مطمئن برای کشور عزیزمان بوده اند.
1- راهپیمایی 22 بهمن
2- انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری
یادمان باشد حضور امواج جمعیت دلباختۀ استقلال کشور در این دو رویداد بزرگ علاوه بر فوائدی که بر شمرده شد پاسخ تحقیر کننده ای است برای آن دسته از حکومت های غیر مردمی که تاج و تخت پادشاهی خود را ابدی انگاشته و برای ایران بزرگ شاخ و شانه می کشند پر واضح است تصمیم گیری در این دو رویداد بزرگ مثل همیشه باید مبتنی بر یک راهبرد سه وجهی باشد.
1- وحدت در گفتمان :
گفتمان انقلاب اسلامی منحصر به شخص ، گروه یا حزب خاصی نیست اکثریت مردم تا کنون این گفتمان را پذیرفته و به الزامات آن پایبند بوده اند.
2- تعامل نزدیک و صادقانۀ یاران انقلاب از یک طرف و با نسل دوم از طرف دیگر است شاخصۀ این وجه نیز جذب حداکثری ودفع حداقلی است.
مرزبندی های جناحی ، حزبی ، سیاسی و صنفی نباید به تضعیف این وجه منجر شود.
3- وحدت در اجرا:
همه به ویژه آنها که خود را لایق حضور در میدان خدمتگزاری می دانند باید با رعایت معیارهای اخلاق اسلامی اثبات خود را در سر لوحه قرار داده و از نفی دیگران بپرهیزند عملکرد مجموعۀ کارگزاران نظام اسلامی ، کاندیداها ، احزاب و گروه ها بدون شک در افزایش وکاهش اتخاذ تصمیم در دو رویداد مهم موثر است . هر گونه اقدام امیدوار کننده و وحدت آفرین از سوی گروه های پیش گفته اشتیاق مردم را برای حضور در این دو عرصه افزایش داده و اقدام نابخردانه آنها ممکن است موجب دلسردی بخشی از جامعه برای حضور پر شور در این دو رویدار شود. در این صورت آنها باید نزد خدا و وجدان خود پاسخگو باشند.
