اگر انبار موزه‌های ایران را ماهرانه خالی کنید، احتمالاً هیچ‌کس نمی‌فهمد!
آیا نباید امروز یک سامانه بزرگ و در دسترس عموم ملت ایران باشد که همه اشیای تاریخی در تمامی موزه‌های زیرمجموعه دولت و نهادهای حاکمیتی با مشخصات دقیق در آن درج شده باشد تا امکان چنین سرقت‌هایی ـ حتی با تبانی یک گروه از کارمندان یک موزه یا حتی فرا‌تر آن ـ وجود نداشته باشد و مردم ایران حق ندارند بدانند دقیقاً چه اشیای تاریخی جزو اموالشان است؟
اتفاقات اخیر در موزه هنرهای معاصر با نقدهایی درباره محتوای انبار موزه هنرهای معاصر روبه رو شده است؛ نقدهایی که بعضاً جهت‌گیری به سمت اتهام نیز داشته، ولی در مجموع یک پرسش بزرگ را پیش آورده و آن اینکه، اگر مجموعه‌ای از اموال برخی موزه‌های ایران به سرقت برود، کدام نهاد بالادستی و بنا بر چه مستنداتی به این واقعه پی می‌برد؟
به گزارش «تابناک»، چندین سال پیش، تصویری تکان دهنده از انبار موزه ملی ایران منتشر شد؛ جعبه‌های مملو از سفالینه‌های تاریخی کشف شده که شاید اگر یکی از آن‌ها گم می‌شد، تا سال‌ها هیچ ناظری پی نمی‌برد. همان زمان یکی از مسئولان موزه در بازدید خبرنگاران از انبار موزه گفته بود، بخش عمده‌ای از این اشیا، متعلق به اکتشافات باستان‌شناسان قبل از انقلاب است که برای موزه ملی ایران فرستاده شده و هیچ یک از این موارد در معرض دید عموم قرار نگرفته است.
بنابراین اگر یکی از این جعبه‌ها گم شود، هیچ شخصی پی نمی‌برد؛ اما بگذارید پا را فرا‌تر بگذاریم و چنین تصور کنیم که روزی در یکی از موزه‌های ایران متخلفانی پیدا شوند که با تبانی، بخشی از اشیای تاریخی موجود در انبار یکی از این موزه‌ها خارج کنند و به یک سفر خارجی یا یکی از شیوخ حاشیه خلیج فارس بروشند؛ در آن صورت چه کسی متوجه می‌شود؟
واضح است که اگر این اشیا، جزو آثار شناخته شده گنجینه تاریخ ایران باشند، به محض دیده نشدن در موزه‌ها یا انبار موزه‌ها به حقیقت ماجرا پی برده می‌شود اما اگر این اشیا، دهه‌های متمادی در معرض عموم قرار نگرفته باشند و غبار فراموشی بر خاطره‌ها نشسته باشد و یا اشیای شناخته شده‌ای نباشند و در میان هزاران کشفیات یک سایت تاریخی هنوز تفکیک نشده باشند، چه مکانیزمی وجود دارد که اطمینان حاصل کرد، چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد؟
برای نمونه می‌توان به وقوع یک اتفاق عجیب در کاخ ـ موزه گلستان اشاره کرد. در سال ۱۳۷۸، حدود ۲۲ قطعه فیلم توسط شهریار عدل در کاخ گلستان پیدا و به آلبوم‌خانه فرستاده شد. پس از آن، فیلم‌ها برای مرمت به مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه فرستاده شد و مدتی بعد به ایران بازگشت.
وقتی انبار موزه ملی چنین وضعیتی داشته، اموال سایر موزه‌ها چه شرایطی دارد؟!
هم اکنون پرسش اینجاست که این ۲۲ قطعه فیلم دقیقاً از کدام بخش کاخ گلستان کشف شده است؟! پرسش بعدی اینکه اگر این کشفیات اعلام نمی‌شد و شهریار عدل راه نیکی و صداقت را در پیش نمی‌گرفت و هیچ گاه کشف این اموال را اعلام نمی‌کرد و آن‌ها را به گنجینه شخصی‌اش تبدیل می‌کرد، چه کسی متوجه می‌شد؟ احتمالاً هیچ کس، کما اینکه سال‌های متمادی هیچ مسئولی متوجه این فیلم‌ها نشده بوده است!
وقتی در کاخ ـ موزه گلستان به عنوان شناخته شده‌ترین مجموعه یکباره اشیای تاریخی کشف می‌شود، چگونه می‌توان اطمینان داشت که هزاران اثر ثبت نشده در موزه‌های تحت نظر سازمان میراث فرهنگی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و ده‌ها نهاد بی‌ارتباط با فرهنگ، این اموال را به دست اهلش سپرده‌اند؟!
در فرضی دیگر مشخص نیست چه تعداد تابلو از چه دوره‌هایی در انبار موزه هنرهای معاصر موجود است و عوامل فرح پهلوی چند تابلوی گرانبها خریده‌اند که به دلایل مختلف از جمله برهنگی در برخی از آن‌ها، هیچ گاه به نمایش در نیامده‌اند؟ آیا در چهار دهه اخیر، جای این تابلو‌ها همیشه امن بوده است؟ اگر مسئولی به اشتباه به یکی از این تابلو‌ها صدمه بزند و یا سارقی نیمه شب به انبار موزه هنرهای معاصر برود و یکی از آن تابلو‌ها که دهه‌ها به نمایش در نیامده را ببرد، چه کسی و چه زمانی متوجه خواهد شد؟!
آیا نباید امروز یک سامانه بزرگ و در دسترس عموم ملت ایران باشد که همه اشیای تاریخی در تمامی موزه‌های زیرمجموعه دولت و نهادهای حاکمیتی با مشخصات دقیق در آن درج شده باشد تا امکان چنین سرقت‌هایی ـ حتی با تبانی یک گروه از کارمندان یک موزه یا حتی فرا‌تر آن ـ نباشد و مردم ایران حق ندارند بدانند دقیقاً چه اشیای تاریخی جزو اموالشان است؟
البته «تابناک» هیچ مسئولی را در حوزه موزه‌ها متهم نمی‌کند؛ اما آیا نباید راه‌های بالقوه چنین سرقت‌های تاریخی بسته شود و حداقل مسئولان، لیست کاملی از همه اشیای تاریخی در انبار کل موزه‌های کشور را داشته باشند و در معرض عموم مردم قرار دهند؟ آیا مسئولان امر برای این پرسش‌ها پاسخی دارند؟
به گزارش «تابناک»، چندین سال پیش، تصویری تکان دهنده از انبار موزه ملی ایران منتشر شد؛ جعبه‌های مملو از سفالینه‌های تاریخی کشف شده که شاید اگر یکی از آن‌ها گم می‌شد، تا سال‌ها هیچ ناظری پی نمی‌برد. همان زمان یکی از مسئولان موزه در بازدید خبرنگاران از انبار موزه گفته بود، بخش عمده‌ای از این اشیا، متعلق به اکتشافات باستان‌شناسان قبل از انقلاب است که برای موزه ملی ایران فرستاده شده و هیچ یک از این موارد در معرض دید عموم قرار نگرفته است.
بنابراین اگر یکی از این جعبه‌ها گم شود، هیچ شخصی پی نمی‌برد؛ اما بگذارید پا را فرا‌تر بگذاریم و چنین تصور کنیم که روزی در یکی از موزه‌های ایران متخلفانی پیدا شوند که با تبانی، بخشی از اشیای تاریخی موجود در انبار یکی از این موزه‌ها خارج کنند و به یک سفر خارجی یا یکی از شیوخ حاشیه خلیج فارس بروشند؛ در آن صورت چه کسی متوجه می‌شود؟
واضح است که اگر این اشیا، جزو آثار شناخته شده گنجینه تاریخ ایران باشند، به محض دیده نشدن در موزه‌ها یا انبار موزه‌ها به حقیقت ماجرا پی برده می‌شود اما اگر این اشیا، دهه‌های متمادی در معرض عموم قرار نگرفته باشند و غبار فراموشی بر خاطره‌ها نشسته باشد و یا اشیای شناخته شده‌ای نباشند و در میان هزاران کشفیات یک سایت تاریخی هنوز تفکیک نشده باشند، چه مکانیزمی وجود دارد که اطمینان حاصل کرد، چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد؟
برای نمونه می‌توان به وقوع یک اتفاق عجیب در کاخ ـ موزه گلستان اشاره کرد. در سال ۱۳۷۸، حدود ۲۲ قطعه فیلم توسط شهریار عدل در کاخ گلستان پیدا و به آلبوم‌خانه فرستاده شد. پس از آن، فیلم‌ها برای مرمت به مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه فرستاده شد و مدتی بعد به ایران بازگشت.
وقتی انبار موزه ملی چنین وضعیتی داشته، اموال سایر موزه‌ها چه شرایطی دارد؟!
وقتی در کاخ ـ موزه گلستان به عنوان شناخته شده‌ترین مجموعه یکباره اشیای تاریخی کشف می‌شود، چگونه می‌توان اطمینان داشت که هزاران اثر ثبت نشده در موزه‌های تحت نظر سازمان میراث فرهنگی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و ده‌ها نهاد بی‌ارتباط با فرهنگ، این اموال را به دست اهلش سپرده‌اند؟!
در فرضی دیگر مشخص نیست چه تعداد تابلو از چه دوره‌هایی در انبار موزه هنرهای معاصر موجود است و عوامل فرح پهلوی چند تابلوی گرانبها خریده‌اند که به دلایل مختلف از جمله برهنگی در برخی از آن‌ها، هیچ گاه به نمایش در نیامده‌اند؟ آیا در چهار دهه اخیر، جای این تابلو‌ها همیشه امن بوده است؟ اگر مسئولی به اشتباه به یکی از این تابلو‌ها صدمه بزند و یا سارقی نیمه شب به انبار موزه هنرهای معاصر برود و یکی از آن تابلو‌ها که دهه‌ها به نمایش در نیامده را ببرد، چه کسی و چه زمانی متوجه خواهد شد؟!
آیا نباید امروز یک سامانه بزرگ و در دسترس عموم ملت ایران باشد که همه اشیای تاریخی در تمامی موزه‌های زیرمجموعه دولت و نهادهای حاکمیتی با مشخصات دقیق در آن درج شده باشد تا امکان چنین سرقت‌هایی ـ حتی با تبانی یک گروه از کارمندان یک موزه یا حتی فرا‌تر آن ـ نباشد و مردم ایران حق ندارند بدانند دقیقاً چه اشیای تاریخی جزو اموالشان است؟
البته «تابناک» هیچ مسئولی را در حوزه موزه‌ها متهم نمی‌کند؛ اما آیا نباید راه‌های بالقوه چنین سرقت‌های تاریخی بسته شود و حداقل مسئولان، لیست کاملی از همه اشیای تاریخی در انبار کل موزه‌های کشور را داشته باشند و در معرض عموم مردم قرار دهند؟ آیا مسئولان امر برای این پرسش‌ها پاسخی دارند؟
غیر قابل انتشار: ۲
در انتظار بررسی: ۵۱
انتشار یافته: ۱۷
در واقع تاریخ و هویتمان را دارن مخفی میکنند.خیانت !
چند روز پيش انتقاد ميكردين كه چرا أشياء تاريخي ايران رو فرستادن موزه لور حالا به نظر خودتون اونجا جاشون بهتر نيست ؟! پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۰۲:۵۹ - ۱۳۹۵/۰۱/۳۰
این چه استدلال عجیبیه؟ چرا نباید موزه های خودمون ساماندهی بشند؟ مگه ما کم موزه داریم؟ صورت مسئله رو پاک می کنید؟ بسپرن به دانشجوهای یک دانشگاه معتبرداخلی تا با حمایت بین المللی به بهترین
شکل دسته بندی بشن رو اینترنت به نمایش
دربیان،،،البته بقول مسئولین انشاالله
جالب اینجاست که صدا سیما خبرنگار فرستاده موزه لوور و میگه حکومتهای پیشین آثار ایران رو به خارجی ها حراج کرده بودند !!! اونی که تو کشور داریم ول کردن به موزه لوور چسبیدن !!!!!!! بعضی اوقات اهداشون به موزه لوور که قدر تاریخ مارو بهتر از خودمون میدونند و کلا به تاریخ ما بیشتر از خود ما افتخار می کنند بهتره تا اینکه تاریخ مون از بین بره تو اون زیرزمین ها ... البته منظورم... ممنون از این مقاله امیدوارم بیشتر به مسائل اینچنینی پرداخته شود. ... سلام....تابناک این قضیه رو ادامه بده...
چن وقت پیشم تلوزیون نشون داد ک کلی لوح گلی و اثار اینچنینی رو ریخته بودن تو یه زیرزمین نمناک ...یه بخشیشم خورد و خاکشیر شده بود...
افرین تابناک عزیز پیگیر باش. صدای ما که بجایی نمیرسه گویا آش با جاش خورده شده! پیشنهاد می کنم در شهر های توریستی کشور که موزه ندارن، موزه های مناسب و استاندارد درست بشه و این آثار در اونها به نمایش در بیاد و هزینه اون هم با فروش بلیط تامین شه تا مسئولین دغدغه بودجه نگهداری رو هم نداشته باشن. متخصصین کتابداری و آرشیو دانش و توانایی دسته بندی، شماره گذاری و رده بندی منابع آرشیوی و موزه ای را دارند. خوب است در هر موزه تعدادی از این افراد را استخدام کنند تا طبقه بندی اشیا مانند موزه های بزرگ دنیا انجام شود. وقتی مردم خودشون و تاریخ خودشون را فراموشون کنن و اهمیت به آن ندن ، مسئولین نیز به این موضوع اهمیت نمیدن و به دنبال ساماندهی این اوضاع ، جلوگیری از حراج ، تبانی ، فروش و دزدی و...............غیره نمیرن.حالا حرص خوردن فایده نداره و باید به این حال حسرت خورد.
ای کاش مسئولین امر در امور حفاظت از آثار از ترکیه یاد میگرفتن
آنچه در مورد موزه ملی نوشتید مال زمان آزاده اردکانی بود الان ببینید در مدیریت جدید چقدر همه چیز عالی ساماندهی شده چون با فرهـنگ ايران باستان مشكل دارن ! ميخوان ديليتش كنن آيا وقتش نرسيده يك موزه بزرگ برازنده ايران و ايراني در كشور براي نگهداري انها شبيه آنچه در كشورهايي كه حتي پيشينه تاريخي ندارند و اغلب اثار را از كشور هاي ما و نظير ما برده اند در كشور با اصول درست مهندسي ساخته شود تا هر سال درآمد هنگفتي هم براي كشور داشته باشد. آن موقع هم آثار از اين فلاكت نجات پيدا ميكنند و هم گردشگري رونق زيادي خواهد داشت. خيلي از مردم دنيا فرانسه ميروند تا فقط موزه لوور را ببينند. چرا ما با آنكه ميتوانيم چندين موزه لوور را با اثار تاريخي كشورمان پر كنيم هنوز يك موزه بزرگ نداريم. ساخت موزه از ساخت بزرگراه و ... هم امروز مهم تر است. تاریخی که از کتب درسی حذف بشه مشخص هست که اثارشم چی میشه .....دارید فرهنگ ایرن رو نابود میکنید ...