چرا هیچ تهیه کننده ای حاضر به همکاری کارگردان های پیشکسوت نیست؟!

روندی که کارگردان های پیشکسوت سینمای ایران در دو دهه اخیر در پیش گرفته اند، فضایی را رقم زده که باعث شده تهیه کنندگان ترجیح دهند از سرمایه گذاری در پروژه این چهره ها پرهیز کنند و سراغ کارگردان های جوان تری بروند که هزینه تولید و ریسک سرمایه گذاری را بالا نمی برند و در عین حال به قواعد روز فیلمسازی در ایران آشنایی بیشتری دارند.

 

به گزارش «تابناک»؛ مطابق با فرمول مرسوم، 47.5 درصد فروش به صاحب سینما، 47.5 درصد به تهیه کننده و 5 درصد باقی مانده به عنوان عوارض به شهرداری می رسد. از رقم 47.5 درصدی که به تهیه کننده می رسد، حدود 20 درصد به پخش کننده فیلم سینمایی تعلق می گیرد و در نهایت درصد قابل توجهی نیز به عنوان هزینه تبلیغات کسر می شود که در نهایت چیزی حدود 35 درصد کل فروش نصیب تهیه کننده می شود. بهترین فیلم ها در شبکه نمایش خانگی، 300 میلیون تومان فروخته می شود و به همین دلیل، این بخش نیز سهم بزرگی از هزینه تولید را پوشش نمی دهد و حداکثر دستمزد یکی از ستاره های فیلم سینمایی را تأمین می کند.
 
با این اوصاف، اگر یک فیلم سینمایی با هزینه یک میلیارد تومان تولید شده باشد، باید حدود سه میلیارد تومان بفروشد تا هزینه تولیدش بازگردد. به همین ترتیب، اگر یک فیلم سینمایی با دو میلیارد تومان سرمایه گذاری تولید شده باشد، باید حدود شش میلیارد تومان فروش داشته باشد تا بتواند هزینه تولیدش را از گیشه بازگرداند. طبیعتاً اگر فیلم سینمایی سه میلیارد تومان هزینه تولید داشته باشد، نیاز به حدود نه میلیارد تومان فروش داشته باشد تا هزینه تولیدش را در گیشه بازگرداند.
 
بر اساس همین شیوه محاسبات ساده، فیلمی که بیش از پنج میلیارد تومان فروش داشته باشد، بازگرداندن هزینه تولیدش از گیشه سینمای ایران غیرممکن است، چون باید به فروشی بیش از 15 میلیارد تومان برسد و رکورد «فروشنده» اصغر فرهادی را بشکند. البته فروش بین المللی نیز می تواند به بازگرداندن بخشی از هزینه تولید فیلم های سینمایی کمک کند؛ اما در شرایطی که معمولاً چنین امکانی برای عمده فیلم های سینمایی فراهم نمی شود، باید درباره واقعیت های سینمای ایران منطبق بر وضعیت موجود سخن به میان آورد.