هسته ای اگر شکوفا شود و مثلا ما همین الان چند نیروگاه با تغزیه داخلی سوخت هسته ای خودمانی داشته باشیم (چیزی که دست کم دو دهه از آن فاصله داریم) تازه باز هم با این خیالات می شود حداکثر 20% از صنعت برق ما و گیرم چند درصدی هم به خاطر رادیو دارو ها و سایر کاربردها مانند آشکار ساز و ... به همین 20% اضافه شود. خوب تازه این می شود یک پنجم صنعت برق ما و خود صنعت برق ما پیش صنعت نفت و گاز و فولاد و سیمان و خودرو و کشاورزی و حمل و نقل و پوشاک و خوراک و دامپروری و لوازم خانگی و مسکن و ... کشور که تازه اینها همه ی لیست تشکیل دهنده ی کل اقتصاد کشور نیست، چند درصد حساب می شود؟ شاید بگوییم صنعت برق ما یک بیستم کل اقتصاد ما است. خوب یک پنجم از یک بیستم می شود یک صدم. و تازه یک صدم با کلی خیالات و ارفاق و به فرض توسعه های دست یافته تا 20 سال آینده. خوب آیا عاقلانه است که کل این اقتصاد را به خاطر فشار ظالمانه ای که وارد می شود در گروگان آن یک درصد از اقتصادمان بگذاریم؟ یا عاقلانه این است که اگر امر دایر است بر فشار ظالمانه آن را بر بیشتر بر همان یک درصد وارد کنیم و 99% دیگر را دست کم از فشار حداکثری برهانیم تا اقتصاد و تولید کشور بتواند در همان فرصت باز هم نابرابر نفسی بکشد و رشدی بکند.

الان راه صادراتمان بسته است، اگر صادر هم کردیم باید در عمل مبادله پایاپای کنیم. این یعنی اینکه هزینه صادر کردن محصولات حتی فیر نفتی ما هم دو برابر است و به همچنین هزینه ی وارد کردن قطعات و مواد خان و پیش نیاز های تولیدات داخلی هم دو برابر است و همین ها باعث گرانی حتی در تولیدات داخلی که درصدی قطعات خارجی دارند و حتی در تولیداتی که صد درصد ایرانی هستند ولی به هر حال یک جا با مرتبه های دوم و سوم درگیر تولیدات دیگر نیمه ایرانی هستند می شود.

اگر عاقلانه و غیر جناحی و منصفانه فکر بکنیم می بینیم که تلاش برای رفع تحریم های ثانویه آمریکا که همه ی دنیا را برای رابطه ی اقتصادی با ایران در فشار شدید گذاشته قطعه ضروری است و در این راه اهم و مهم باید کرد و فرق 1% و 99% را باید فهمید و نه این که صرفا شعارهای تخیلی داد.