الکاظمی فکر می کند که با نزدیک شدن و هماهنگ شدن با آمریکا و کشورهای مرتجع عربی می تواند مشکلات عراق را حل کند و فکر می کند که حداقل با بی طرفی می تواند خود را نزدیک کند در حالی که آنها بی طرفی را برابر طرفداری از ایران می دانند و توقعشان این است که عراق کاملا مقابل ایران باشد. اما بتدریج می فهمد که بر چیزی تکیه کرده است که سست و بی بنیان است و نتایج خوبی را بدنبال نخواهد داشت و تنها چیزی که می تواند عراق را از مشکلات نجات دهد تکیه بر توان داخلی و تعامل تنگاتنگ با همسایگانش بخصوص ایران است

سرنوشت ایران در این است که خودش روی پای خودش بایستد