هر چیزی ازرش خودشو داره به نظرم من زن وفرزند بابودن پدر خوب خوبن وشوهر وفرزند هم با بودن زن ومادر خوب خوبن

عشق به فرزند احساسی خاص همراه با مسئولیت شدیده با هیچ احساس دیگه ای قابل قیاس نیست. اما عشق به همسر احساس نسبت به یک فرد بالغه. من همسرم رو بیشتر دوست دارم اما میدونم که او فرزندانمون رو در اولویت قرار میده و اتفاقا همین احساس امنیت عاطفی فرزندانم باعث میشه که با خیال راحت بیشتر دوستش داشته باشم.

برا زن هم ممکن اینطور باشه فرزندشو بیشتر از شوهرش بخواد ۔۔ولی عشق فرق داره اگه عاشق شریک زندگیت باشی فرزند عزیزتر نخواهد بود

از اونجایی که عشق یه احساس دو طرفس و هیچ توله ایی عاشق ننه باباش نیست و فقط وابستگی داره و وقتی بی نیاز شد میره پی کارش، پس همسرو بچسب و عشق بازی کن و از زندگی لذت ببر و یه لقد بزن زیر هرچی توله نابکاره‌. وقتشو بیشتر کنین خدافس.

عشق به فرزند در اکثر آقایون تا زمانی بیشتر از همسرشونه که فرزندشون مشترک باشه اما خیلی وقتها دیده شده که با ازدواج مجدد پدر ، عشق به فرزند کم میشه.
به نظر من عشق اگه عشق واقعی باشه هیچی جایگزینش نمیشه،

وقتی بچت مریضه میگی کاشکی من جاش مریض بودم و همش استرس داری، ولی در مورد شوهر اینجوری نیس فقط آدم ناراحت میشه . چون بچه پاره ی تنته

عشق فرزندرونمیشه با چیزی مقایسه کرد فقط مادرها میتونن درک کنن پدرها هم چون مسئولین

کدوم همسر یه همسر داریم دنبال کاسبی هست یه همسر هم داریم جونش و فدای مردش می‌کنه فرقش زیاده

عشق به فرزند بینهایت چون خودتو تو وجودش میبینی و همسر هم اساس اون زندگیه نباید فراموش کنیم که همون بچه بدون همون همسر نمیتونه خوب بالا بیاد،پس احترام و عشق به همسر رو هیچ وقت نباید فراموش کنیم

در مرحله ابتدایی بنظر بنده الویت عشق ، با خوددوستی است هرکدام از زوجین ، ابتدا منافع خود را درنظر دارندو سپس توجه به فرزند در مرحله بعدی است
اگرگذشته فردبرایش مطلوب نباشددر این حالت هرکدامشان توجه بیشتری برای تامین رفاه خود از وجود فرزند خواهند کرد