اینکه در یک دیدار رسمی آداب و تشریفات آن رعایت نشود و بی ادبانه و بدون رعایت سلسله مراتب، ترتیبات را به هم زده و خود را به ردیف رؤسای دولت برساند نه تنها باعث قرار گرفتن ایران در جایگاه واقعی خود نمی شود بلکه باعث سرشکستگی ملت ایران می شود. این یک اقدام بچگانه و نوعی عمل نمایشی بود از آن سری اقدامات که بویژه در دوره احمدی نژاد بسیار شاهد آن بودیم.
محل قرار گرفتن مقامات در نشستهای بین المللی چه موقع نشستن و چه موقع گرفتن عکس یادگاری، بر اساس رتبه آنها و نه «رتبه و درجه و میزان اهمیت کشور» تعیین می شود. مقام یک نخست وزیر از یک وزیر خارجه بالاتر است و ادب و نزاکت بین المللی حکم می کند که به او احترام بیشتری گذاشته شود حال فرقی نمی کند که اون نخست وزیر یک ابرقدرت باشد یا یک کشور ذره ای. رعایت نزاکت بین المللی و دانستن تشریفات بین المللی نشان دهنده اولاً، درچه پختگی یک مقام رسمی است؛ ثانیاً، نمایشگر فرهنگ و تمدن کشوری است که آن مقام رسمی نماینده آن است.
وزیر خارجه عربستان با دانستن این واقعیت در جایی که برایش تعیین شده بود ایستاد اما امیرعبداللهیان با تفکری کودکانه و نمایشی نظم موجود را بر هم زد و باعث سرشکستگی ملت ایران شد.
پیام سفر امیرعبداللهیان به عراق و سوریه این است که در بر همان پاشنه می چرخد و ما حاضریم هزینه بدهیم اما از اشتباهاتمان درس نگرفته و از مسیر غلط بر نمیگردیم.
پدر کریس والاس یک خبرنگار بود و روزی در ایران با مقام ارشد کشور مصاحبه کرد و خلیج فارس را خلیج گفت و بلافاصله با واکنش قاطع و محترمانه به او یادآور شد که خلیج فارس حالا این وزیر امور خارجه مانده تا ببینید چه قدرتی... دارد!!!!!