خوب‌ شد‌ به دولت‌ آقای رئیسی‌ و اعضاء‌ بعضا‌ تند رو‌ و دلواپسش‌ که قبلا‌ در مجلس‌ بر علیه‌ برجام‌ راه می پیمودند‌ ثابت‌ شد‌ که بدون‌ رابطه‌ با دنیا‌ و پذیرش‌ قوانین‌ بین الملل‌ نمیشه‌ کشورداری‌ کرد‌ و حرکت خوب‌ برجام‌ توسط‌ دولت‌ و وزیر قبلی‌ تنها معبر‌ برقراری این‌ رابطه‌ است !

این که نتیجه گرفتید که اکثر مردم خواهان ماندن در برجام هستند طبق نتایج فوق اشتباه است بلکه اکثر شرکت کنندگان در این نظرسنجی به صراحت موافق خروج از برجام هستند که اینها دو دسته اند و بخش بزرگترشان موافق تولید بمب اتم هستند... دقت کنید که هر یک آدم عصبانی و خشن که طرفدار تولید بمب اتم است در عرصه های اجتماعی (غیر از انتخابات که هر نفر یک رای دارد) گاهی میتواند به اندازه ده نفر تاثیر گذار باشد... آدمهای محافظه کار در عرصه های اجتماعی هم خیلی روی حرف و دیدگاهشان مقاومت نمیکنند و برایش نمیجنگند...

تابی جان جای یک گزینه دیگه خالی بود این گزینه

کل هسته ای تعطیل و بازگشت به جامعه جهانی

با سلام
زمانی که کشورهای دیگر شروع به شکستن سدها نمودند ما جهادسد سازی را در سی سال پیش اغاز کریدم و حالا به کشور ورشکسته در حوزه آب تبدیل شدیم. الان که همه کشورها ی پیشرفته بدینبال انرژی های نوین هستند و دانمارک 73 سال پیش نیروگاه اتمی خود را تعطیل و تبدیل به بزرگترین مرکز تولید و تحقیقاتی توربین های بادی و انرژی های نو می کند ما شروه کریم به احداق نیروگاه هسته ای و بمب اتم. بمب اتم با فتوای مقام معظم رهبری باطل است. لطفا با حب و بغض نظر ندهیم همانگونه که مقام معظم رهبری فرمودند ما بدنبال ان نیستیم . پس بیایید بدنبال سلاحی که الودگی صرف هزینه های گزاف و ... نباشیم حتی در نظر دادن . بدنبال انرژی های پاک باشیم و حداقل پروسه سی سال گذشته سذ سازی را هم دوباره تجربه نکنیم. افراط و تفریط هیچ گاه پاسخ میاله نیست.

یه گزینه هم بزارین بگین کلا هسته ای تعطیل بشه. ۹۹ درصد رای میاره
آخه بعد از ۳۰ سال تلاش در صنعت هسته‌ای خروجی چی داریم ... نه انرژی تولید کردیم ازش نه بمب نه دارو نه هیچی

از کی معیار تصمیم گیری بر اساس نظر حداکثر هزار نفر است که فکر می کنید تقاضا برای ساخت بمب افزایش یافته؟اگر نظر سنجی واقعی می خواهید باید یک نظرسنجی کلی بین حداقل شصت ملیون بزرگسال انجام شود .

اکثریت بالا ی پنجاه درصد به خروج رای داده اند. کارشناسانتون را از کجا پیدا می کنید جسارتا؟

یک دفعه وایستی ۵۰ سال بگذره بعد نظر خواهی کنید
اگر برای شما نظر مردم ایران مهم بود همون اول می پرسیدید نه بعد از بیست سال
خوب سر کار گذاشتید.

خندم میگیره طرف نوشته بمب اتم بسازیم مارو با بمب اتم میزنند؟
اصولا کشور ها بمب اتم میسازند که از اسیب هسته ایی در امان باشند اخه کدوم احمقی میره به یک کشور اتمی حمله اتمی کنه ؟ الان اسرائیل میتونه مارو با بمب اتم بزنه یا پاکستان رو؟ جواب سادست مارو میتونه بزنه ولی به پاکستان جرات چپ نگاه کردن هم نداره
ایا بمب اتمی جلوگیری میکنه از حمله به کشور : جواب هم بله است و هم خیر بله از این بابت که ما رو از حمله نا متعارف که همون هسته ایی باشه در امان میداره و خیر از این بابت که سطح درگیری ها به درگیری تاکتیکی و متعارف کاهش پیدا میکنه یعنی همون توپ و تانک و صد البته همین درگیری متعارف هم فقط میتونه از سمت کشورهای هسته ایی باشه نه امثال عربستان و امارات کشورهایی که هسته ایی نیستند اصولا جرات نمی کنند با یک کشور هسته ایی وارد مناقشه نظامی شوند حتی در سطح تاکتیکی نمونه بارزش ما واسرائیل اگر اسرائیل بمب اتم نداشت ما تا حالا 10 بار اونجا رژه رفته بودیم ولی تا زمانی که هسته ایی نشیم نمی تونیم بهش چپ نگاه کنیم چون جوابی برای حمله اتمیش نداریم

دو سال از روی کارآمدن یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی می‌گذرد و نمایندگان این مجلس به جای این‌که به مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم بپردازند خودشان را سرگرم طرح‌هایی مانند «طرح صیانت از حقوق کاربران در فضای مجازی» کرده‌اند و علیرغم این که مرکز پژوهش‌های مجلس شورای ایردات اساسی به طرح صیانت (بستن فضای مجازی) گرفته است، با تغییر نام این طرح باز هم می‌خواهد آن را بررسی کنند. معتقدم از نمایندگان مجلس باید پرسید چرا در زمانی که مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم جدی شده است و حتی درصدی از مردم ایران در فقر به سر می‌برند، سراغ طرح‌هایی می‌روند که موجب بسته شدن روزنه‌های مردم برای برای گفت‌وگو و کمی احساس آزادی می‌شود. اگر امروز ما متوجه مشکلات معیشتی و یا پیگیری‌های مجلس در زمینه‌های دیگر علیرغم قول‌هایی که داده بودند می‌شویم به دلیل وجود چنین فضایی (فضای مجازی) است؛ ما درک می‌کنیم بستن فضای مجازی از طرف این افراد با چه هدفی دنبال می‎‌شود، چرا که می‌خواهند اطلاعات کمتر منتقل شود، زیرا هرچه مردم از اخبار کمتر مطلع شوند، برای آن‌ها بهتر است. امروز کارکرد و عملکرد ۲ ساله نمایندگان و مجلس را به واسطه فضای مجازی می‌توان متوجه شد اما اگر این فضا بسته شد، چگونه می‌توانیم بفهمیم چه اتفاقی رخ داده است؟ اگر مشکلات مردم را حل کنند، نیازی به بستن فضای مجازی ندارند، اخبار خوب منتقل می‌شود و مردم زندگی عادی‌شان را مثل بقیه مردم دنیا خواهند داشت اما متاسفانه آن‌ها همیشه یک نعل وارونه می‌زنند.
برخی از این آقایان گویا با طالبان کورس گذاشته باشند و هر روز یک فرمان جدید می‌دهند؛ به کسانی که عضو کمیسیون بهداشت هستند می‌گوییم ما زنان امیدی به خیر این مجلس نداریم، شر نر‌سانید. بسیار شرم‌آور است در زمانی که عکس‌هایی منتشر می‌شود که زنان، پیرزنان و کودکان سر در سطل زباله می‌کنند، آقایان در فکر این هستند که چگونه می‌توانند زنان را از حداقل امکاناتی که دارند، محروم کنند. چگونه نمایندگان مجلس می‌توانند در شرایطی که مردم با کوهی از مشکلات دست به گریبان هستند، حرف‌هایی بزنند که دود از سر آدم بلند می‌شود.این تئورسین‌ها چه کسانی هستند که نظریه‌پردازی می‌کنند؟ امروز قرار است دست در جیب مردم برود و از دارایی نه از درآمدشان مالیات بگیرند! یعنی امروز آن کارگر ، کارمند و استادی که یک خانه دارد باید مالیات بدهد. توجه داشته باشید یک زمانی مردم دست‌‎شان به جیب‌شان می‌رسد اما در حال حاضر نمی‌توانند از عهده خرج و مخارج‌ روزانه‌شان بربیایند؛ این گونه که نمی‌شود برای درآمد از جیب‌شان مالیات بگیریم! اما هر آدم منصفی هم تا یک حدی می‌تواند سکوت کند و بگوید مهلت دهیم و چیزی نگوییم و اجازه دهیم دولت کار خودش را انجام دهد. مردم امروز باید نان و دارو را گران بخرند، سوال این است اگر بنا باشد مردم نان را گران بخرند، چه چیزی در سبد خانواده می‌ماند؟ نان از سفره خانواده ایرانی حذف شود، چه می‌شود؟ امروز طبقات فرودست ما در جامعه نماینده‌ای ندارند که صدای‌شان را به آنها برسانند. تهیه دارو مشکل همه ماست، اگر بخواهیم آن را حذف کنیم، دیگر حتی از حداقل‌های یک زندگی ساده هم برخودار نیستیم. طوری فضا را مدیریت می‌کنند که گویی مردمی وجود ندارند و تنها ۱۰ الی ۱۵ درصد هستند که فقط دغدغه‌های آن‌ها باید مورد نظر قرار گیرد. عملاً نهادهای تصمیم‌گیر بسیار آشکار می‌گویند رأی و نظر مردم اهمیتی ندارد و مردم هم می‌دانند نظرشان چندان در تصمیم‌سازی‌ها لحاظ نمی‌شود. همین مجلس که امروز روی کار است برآیند مشارکت چند درصد مردم ایران است؟ مجلس آتی هم همین خواهد بود و شاید به مراتب مشارکت کمتر هم شود. اما برای نهادهایی که در حال حاضر قدرت را در دست دارند و تعیین‌کننده هستند مشارکت مردم مفهوم چندانی ندارد و مردم هم دیگر تاب و توانی ندارند که بخواهند این رفتارها را جدی را بگیرند.