ما هم حرف ما همین است حدود 40 سال ضربدر 365 می شود چند ؟ به اضافه چند شب کبیسه .

قبل از انتخابات رئیس جمهوری چیز دیگه ای می فرمودید. حالا می فرمایید یک شبه حل نمیشه؟؟؟
تا پیش از این مگه نمیگفتید تحریم نعمته حالا چرا پیچیدید؟
مگه مشکل روحانی و دولتمرداش نبودن؟؟؟ حالا که رفتن چرا مشکلات کم نشده که زیاد هم شده؟؟؟
تا کی میخواهید با این توجیهات کارتون رو پیش ببرید.
شجاعت داشته باشید بگید مشکلات مملکت بخش اعظمش مربوط به روابط بین الملی ماست

گرانی زودسریع انقلابی که نیومده که زودسریع انقلابی هم ازبین بره!!

حاج اقا خدایی 43سال هم وقت زیادی برای درست کردن وضع موجود ...بالاخره این مشکلات طی 43 سال بوجود امده ....اقای رییس باید ده دوره بمونه ...میشه؟

سو مدیریت که الان بدتره اخه اینم طرح شد ۱۵ لیتر بنزین ۲۵۰۰ خجالت نمی کشید ملت را دلال می کنید واقعا چه کسانی این طرح ها را ...

دو سال از روی کارآمدن یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی می‌گذرد و نمایندگان این مجلس به جای این‌که به مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم بپردازند خودشان را سرگرم طرح‌هایی مانند «طرح صیانت از حقوق کاربران در فضای مجازی» کرده‌اند و علیرغم این که مرکز پژوهش‌های مجلس شورای ایردات اساسی به طرح صیانت (بستن فضای مجازی) گرفته است، با تغییر نام این طرح باز هم می‌خواهد آن را بررسی کنند. معتقدم از نمایندگان مجلس باید پرسید چرا در زمانی که مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم جدی شده است و حتی درصدی از مردم ایران در فقر به سر می‌برند، سراغ طرح‌هایی می‌روند که موجب بسته شدن روزنه‌های مردم برای برای گفت‌وگو و کمی احساس آزادی می‌شود. اگر امروز ما متوجه مشکلات معیشتی و یا پیگیری‌های مجلس در زمینه‌های دیگر علیرغم قول‌هایی که داده بودند می‌شویم به دلیل وجود چنین فضایی (فضای مجازی) است؛ ما درک می‌کنیم بستن فضای مجازی از طرف این افراد با چه هدفی دنبال می‎‌شود، چرا که می‌خواهند اطلاعات کمتر منتقل شود، زیرا هرچه مردم از اخبار کمتر مطلع شوند، برای آن‌ها بهتر است. امروز کارکرد و عملکرد ۲ ساله نمایندگان و مجلس را به واسطه فضای مجازی می‌توان متوجه شد اما اگر این فضا بسته شد، چگونه می‌توانیم بفهمیم چه اتفاقی رخ داده است؟ اگر مشکلات مردم را حل کنند، نیازی به بستن فضای مجازی ندارند، اخبار خوب منتقل می‌شود و مردم زندگی عادی‌شان را مثل بقیه مردم دنیا خواهند داشت اما متاسفانه آن‌ها همیشه یک نعل وارونه می‌زنند.
برخی از این آقایان گویا با طالبان کورس گذاشته باشند و هر روز یک فرمان جدید می‌دهند؛ به کسانی که عضو کمیسیون بهداشت هستند می‌گوییم ما زنان امیدی به خیر این مجلس نداریم، شر نر‌سانید. بسیار شرم‌آور است در زمانی که عکس‌هایی منتشر می‌شود که زنان، پیرزنان و کودکان سر در سطل زباله می‌کنند، آقایان در فکر این هستند که چگونه می‌توانند زنان را از حداقل امکاناتی که دارند، محروم کنند. چگونه نمایندگان مجلس می‌توانند در شرایطی که مردم با کوهی از مشکلات دست به گریبان هستند، حرف‌هایی بزنند که دود از سر آدم بلند می‌شود.این تئورسین‌ها چه کسانی هستند که نظریه‌پردازی می‌کنند؟ امروز قرار است دست در جیب مردم برود و از دارایی نه از درآمدشان مالیات بگیرند! یعنی امروز آن کارگر ، کارمند و استادی که یک خانه دارد باید مالیات بدهد. توجه داشته باشید یک زمانی مردم دست‌‎شان به جیب‌شان می‌رسد اما در حال حاضر نمی‌توانند از عهده خرج و مخارج‌ روزانه‌شان بربیایند؛ این گونه که نمی‌شود برای درآمد از جیب‌شان مالیات بگیریم! اما هر آدم منصفی هم تا یک حدی می‌تواند سکوت کند و بگوید مهلت دهیم و چیزی نگوییم و اجازه دهیم دولت کار خودش را انجام دهد. مردم امروز باید نان و دارو را گران بخرند، سوال این است اگر بنا باشد مردم نان را گران بخرند، چه چیزی در سبد خانواده می‌ماند؟ نان از سفره خانواده ایرانی حذف شود، چه می‌شود؟ امروز طبقات فرودست ما در جامعه نماینده‌ای ندارند که صدای‌شان را به آنها برسانند. تهیه دارو مشکل همه ماست، اگر بخواهیم آن را حذف کنیم، دیگر حتی از حداقل‌های یک زندگی ساده هم برخودار نیستیم. طوری فضا را مدیریت می‌کنند که گویی مردمی وجود ندارند و تنها ۱۰ الی ۱۵ درصد هستند که فقط دغدغه‌های آن‌ها باید مورد نظر قرار گیرد. عملاً نهادهای تصمیم‌گیر بسیار آشکار می‌گویند رأی و نظر مردم اهمیتی ندارد و مردم هم می‌دانند نظرشان چندان در تصمیم‌سازی‌ها لحاظ نمی‌شود. همین مجلس که امروز روی کار است برآیند مشارکت چند درصد مردم ایران است؟ مجلس آتی هم همین خواهد بود و شاید به مراتب مشارکت کمتر هم شود. اما برای نهادهایی که در حال حاضر قدرت را در دست دارند و تعیین‌کننده هستند مشارکت مردم مفهوم چندانی ندارد و مردم هم دیگر تاب و توانی ندارند که بخواهند این رفتارها را جدی را بگیرند.

.نه رییسی و نه قبلی ها هیچ کدام درایت و سواد و تخصص ریاست جمهوری در ذاتشان نیست که نیست

شش ماه از دولت رئیسی می گذرد و روند های منفی اقتصادی همچنان ادامه دارد. یکدست سازی نهاد های اجرایی بطور کامل صورت گرفته و رئیسی رقیبی جز عملکرد خود ندارد.

انسجام در دولت نیز انسجام قابل قبولی نیست و توقع می رفت حالا که همه نهاد ها یکدست شدند کار ها با انسجام در نهادهای اجرایی پیش برود اما این انسجام خوب نیست. مثلا در قیمت گذاری ها شاهد هستیم که برنامه مشخصی در دستور کار آقایان قرار ندارد. وزرا ساختار وزارت خانه ها را بهم می ریزند در حالیکه ممکن است چند ماه دیگر سر جای خود نباشند. نمی شود که وزیری با سلیقه ی خود ساختار وزارتی تعیین کند.

آقای رئیسی بحث عدالت و مبارزه با فساد را اعلام کرده است اما عمده این صحبت ها در قالب شعار باقی می‌ماند و جنبه عملیاتی به خود نمی‌گیرد.

آفرین روند کشاندن اقتصاد کشور به ورطه فلاکت و به تبع آن سایر پارامترهای زندگی به همراه اقتصاد روند یکی دو روزه نیست اصولا سی چهل سال مسئولان نالایق و ناتوان فقط به مدد زور و ضرب کشور را به مصیبت گرفتار کرده اند و جیب خودشان را آباد کرده ند هر کس آمده با ظاهر یازی مردم را فریفته و گرهی کور بر گره‌های زندگی مان زده نه رئیسی می تواند درستش کند نه از؟رئیسی بزرگترش چون نیت و همت اینکه درست شود نیست این ها هم نه توانش را دارند نه می خواهند هر کس کاری دارد اینها این کاره نیستند

چرا دوره تبلیغات زیاست جمهوری اینجوری حرف نمیزدین؟؟!...حالا که خره رو سوار شدین ...