احتمالا بخش زیادی از مخاطبان شما حتی ممکن است موافق گزینه ۱ و ۳ یا همه گزینه ها نیز باشند؛ اما آنچه در نهایت از نظر آن ها اهمیت داشته گزینه ۲ بوده است.!!!!!!! با اینکه سیوال بر اساس تفکر حکومت طراحی شده بود باز هم مردم تنها گزینه را همان توسعه محور نبودن اقتصاد یافتند .شما هم که ناچار به چاپلوسی هستی بهتره نظر ندی.
مردمی که در فشار اقتصادی قرار دارند بهتر از کاخ نشینان مشکلات را می فهمند.
سیاست خارجی کشور ما متاسفانه هیچ نقطه عاقلانه ای ندارد ودارای یک راهبرد منافع ملی محور نیست بلکه از روی ایدولوژی پایه گذاری شده وهر دولت هم که می آید هیچکاره است فقط باید دستورات را اجرا کند که بعد یک مدت چون مجبور است کشور را اداره کند به مشکل بر می خورد یک چیز دیگر هر کس که در سیستم حکومت است به خود اجازه نظر دادن می دهد و این در کار سیاست خارجی خلل ایجاد می کند توازن در سیاست خارجی یک اصل است برای پیشبرد اهداف اقتصادی وسیاسی وهمه موارد باشد باید بین قدرتهای متزاد از شرق وغرب توازن ایجاد کرد نه بسمت غرب رفت نه شرق بلکه طوری بازی کرد هم باشرق کار کرد وهم با غرب دران صورت کشور برنده بازی بین قدرتها خواهد بود وبازیچه هیچ کشوری قرار نخواهد گرفت تا به نقطه قدرت رسید باید این را دانست در این جهان هیچ دوست واقعی وجود ندارد وهیچ کشور منافع خود را فدای کشور ما نمی کند به قول یک بزرگی دوستی ودشمنی ابدی در سیاست خارجی وجود ندارد بلکه منافع ملی ابدی است حضرات می گویند نگاه بشرق اما وقتی شما در سیاست خارجی فقط نگاهت بشرق باشد حتما آنها نگاهشان را بسمت شما نمی گیرند بلکه با نگاه شما برای منافع خود بازی می کنند تمام مشکلات ما از این نگاه است وسلام
آقای قیصری احتمالا شکر زیاد می خورد چرا که در این توجیه خود شکرافشانی ایشان بسیار مشهود است. اولا نظر مردم با توجه به گزینه های جهت دار تابناک دورترین گزینه نسبت به یک گزینه طبیعی و مطلوب بود که آنهم گزینه دوم بود. اگر مثلا یکی از گزینه ها این بود که " اصولا سیاست خارجی در ایران حول منافع ملی نمی باشد" آنگاه به احتمال زیاد اکثرا این گزینه را انتخاب می کردند. چرا که اصلا در میان نخبگان حاکم درک روشن و واضحی از اینکه منافع ملی چیست وجود ندارد. دوما، آقای قیصری بجای اینکه کاستیهای فراوان سیاست خارجی را ببیند و به عباراتی بین خطوط را بخواند، نارضایتی مردم را تنها بعلت شرایط بد اقتصادی می داند که نعل وارونه زدن می باشد. البته گفتنی در این زمینه زیاد می باشد و اینجا مجال برای ذکر این قصه پر غصه نیست.
با زرنگ بازی تقصیر را بر گردن دولتها نیندازید اولا سباستهای کلی دست دولتها نیست دوما دولتهای گوناگونی امدند ورفتند مشکلات باقی ماند پس ایراد کار در جای دیگری است
دلیل میخواهید؟
دلار 7 تومانی با این سیاستها 32000 تومان شد.
پول یک همبرگر در آمریکا 43 سال پیش 1- 1.5 دلار بود و الان 2-2.5 دلار هست.
در ایران باید یک همبرگر 15 تومان باشه.
خودت بگو چنده و چه بر سر مردم آوردند. پول مردم و اعتبار کشور را بباد دادند.
برو به پاسپورت نگاه کن.
برو به کارت های اعتباری نگا کن.
برو ببین محصولات ایران در خارج ایران چه هست بجز نفت خام.
برو کیفیت پیکان و پراید رو با محصولا ت هیوندا و... مقایسه کن.