باید بپذیریم ازدواج کارکردشو از دست داده. جوان ها چرا باید متعهد به یک رابطه بشن وقتی میتونن روابط متعددی تجربه کنن؟ چرا باید با یک نفر تا آخر عمر زیر یک سقف زندگی کنند؟ اگر تمام المانهای اقتصادی در بهترین حالت هم قرار بگیره مطمئن باشید آمار ازدواج تغییر محسوسی نخواهد کرد.
به نظر من به جای سوق دادن جوانها به ازدواج، سران ابتدا با کمک جامعه شناسان و روانشتاسان مجرب به دور از سیاسی کاری، سعی در تحلیل چرایی طلاقهای روز افزون بگیرد، چرا که حتی آمار ازدواج افزایش پیدا کنه، آمار طلاق هم به تبع اون افزایش پیدا خواهد کرد.
فارغ از مسائل مادی که گریباگیر هممون هست و نفسمونو گرفته، ما درگیر مشکلات روحی و رفتاری حادی هستیم که حتی بلد نیستیم کوچکترین اختلافات خانوادگی حل کنیم. ما زندگی مشترک بلد نیستیم. ما جنس مخالف نمیشناسیم و ....
ما در حال انحطاطیم. چاره اش ازدواج نیست. ما ابتدا باید روانمون آروم بگیره. چجوری آروم میشه. بحث طولانی است ...

نظر مراجع و علما و فقها چیه ؟ البته امیدوارم این سوال تشویش اذهان عمومی و اقدام علیه امنیت ملی نباشه !

همه این مشوشقها در ابهام و تردید هستند مثل مشوق یک میلیون تومان در ماه نوزدان جدید در زمان دولت بهار طرح نیامده رفت بهترین راه قانونی ایست که مادری که چهار فرزند بیاورد بازنشسته شود .یک قانون ساده و عملی با وام دادن و بدهکار کردن عروس و داماد کسی دنبال بچه نمیرود

ماشین لباسشویی ما بعد بیست سال خراب شده
دو نیم میلیون می خوان برای تعمیر
ما این ماشین را ۲۵۰ هزار تومان خریدیم
اون که می خواد جهیزیه تهیه کنه چکار کنه ؟

سیاست‌های جدید تسهیل ازدواج تا چه میزان موثر است؟ چالش اصلی در مسیر ازدواج جوانان چیست؟:
اکر مسئولین کاری میکردند که آمار طلاق که حدود 99 درصد آنها بدلیل مشکلات اقتصادی است کاهش مییافت ازدواج کردن مسئله ای نیست که نیاز به تشویق این حضرات داشته باشد. جوانی که میبیند والدینش به علت مشکلات دخل و خرج ماهیانه همه روزه به مشکل برمیخورند چه دلیل دارد که فریب وعده های سرخرمن مقامات بخورد. جوانانی که مشکلات لاینحل اجتماعی کشور را میبینند چرا باید خودشان را در میانه این مشکلات روزافزون بیندازند. مگر نسل ایرانی (نمیخواهم نسل بشر را مثال بزنم) که به اینجا رسیده با مشوق و وعده های سرخرمن به اینجا رسید که حالا با وعده وام مسکن و کالاهای اساسی که همین امروز آنکه از این وعده ها سخن میگوید نمیدانند این وعده ها تحقق پیدا میکنند. اگر صد سال پیش وعده تامین کالاهای اساسی را میدادید، جواب میداد چون توقع مردم تامین سبد کالاهای اساسی بود ولی الان قرن 21 است ماشین، کامیتوتر، رفاه اجتماعی، اهمنیت شغلی، آینده فرزندان، و ... دهه ها مورد از این مسائل را باید در نظر داشت.
با بدبختی برای آتیه فرزندان حساب جوانان باز میکنیم، بیمه عمر میگیرم، از همه چیز میزنیم و برای فرزندان مبلغی پس انداز میکنیم تا پس از ما محتاج کسی نشوند ولی به یکبار پول بی ارزش میشود، قصد دارند شش صفر را از پول ملی کم کنند، ارز ترجیحی را بردارند، اقتصادی را جراحی کنند، در جلوی چشمتان پولی که با نخوردنها پس اندازه کردید روز به روز بی ارزش میشود و فرزندانتان در آینده به جای اینکه از این پولها که والدینشان برایشان گذاشته اند تشکر کنند، میگویند " پدر فلانی که مسئولی بود چه برای فرزندانش به ارث گذاشت، پدر ما هم برای ما ارث گذاشته است، بدرد یه مسافرت رفتن هم نمیخورد و اگر تا آن موقع شش صفر را داشته باشند که خجالت و شرمسار وصی را بهمراه خواهد داشت".
میخواهند نظام اسلام را به مانند چین ماویست و روسیه کمونیست نیمه سرمایه داری کنند، ... اگر چین و روسیه اینکار را کردند ماویست و کمونیست کتاب آسمانی نداشتند پس هر کاری میتوانند بکند. در مکتبی که میگوید نباید تو سیر بخوابی در حالی که همسایه ات گرسنه است چگونه میخواهید نظام سخت و بی روح سرمایه داری را اعلم کنید. وقتی پول را بی ارزش میکردید باید فکر همه چیز را میکردید و نه فقط بفکر حمایت از سرمایه دار و فعال اقتصادی و جذب سرمایه و ... میبودید. الان جوانان را وادار به ازدواج کنید در آینده ای نچندان دور برای منتظر فروپاشی همین خانواده باشید. اجازه بدهید اقتصادانان دولت سیزدهم اقتصاد را جراحی کنند اگر نتیجه جراحی خوب بود جوانان مثل والدیناش و نیکانشان نیاز به ازدواج را خواهند فهمید.

غیر از مسائل اقتصادی که همه میدونن مسائل فرهنگی هم هست
خانواده ها نسبت به هم بی اعتمادند
واقعا نمیشه به راحتی دخترمو شوهر بدم اگه شوهرش بد شد چکار کنه حق طلاق نداره ..برای پسرم چطوری زن بگیرم اگر با هم نساختن مهریه از کجا بیاره بده

فقط شغل شغل شغل شغل ان هم از نوع معتبر و اطمینان اور نه اینه امسال کار باشه سال دیگه بیکار باشی.غیر از این تمام برنامه ها بی فایده و دور ریختن منابع می باشد. ازدواج زورکی و فرزند اوری زوردکی محال است.

دل خوش نیست
حتی اگه کار و پول هم باشه که نیست
دل خوش و شادی برای مردم نمانده
اطراف خودم که نگاه می کنم یکی از فقر و نداری افسرده است اون یکی به جاهایی وصل شده و یک شبه از فرش به عرش رسیده و فامیل و دوستان قدیم را در شان خودش نمی دونه و فکر می کنه عالم و آدم بهش حسودی می کنن اون یکی عزیزش را کرونا برده اون یکی دختر و پسر مجرد و بیکار داره اون یکی بچه نخبه داره که زیر دست یه بی سواد داره حرام می شه می خواد زندگی شو بفروشه بفرسته خارج اون یکی خونه را گذاشته برای فروش که برای پسرش زن بگیره کسی مشتری نیست اون یکی گرفتار مهریه اون یکی دامادش معتادها دخترش را کتک می زنه و طلاق نمی ده و باج می خواد تا طلاق بده......
خلاصه اطراف من یه آدم خوشحال و راضی نیست
حرف همه گرانی و تورم و کرونا و بحث های سیاسی بی پایان که آخرش به ناله و نفرین مسببان ختم می شه
به خدا ما ملت خوشحالی و قانعی بودیم
چی شد اینطور شد ؟

شغل پایدار خانه و امنیت اجتماعی خود به خود منجر به ارامش و امید به آینده دربین خانواده ها میشه با شعار که درست نمیشه
اگر تمام سران مملکت و‌مسولین به یک بار رویه خودشونا عوض کنند شاید ده بیست سال اینده تغییری ایجاد بشه
استرس و فقر خود به خود باعث کاهش میل به تشکیل خانواده میشه و اینده‌ به مراتب بدتر از اکنون‌می باشد

تا شغل و اطمینان شغلی نباشه، ازدواج نمیشه و اصلا اشتباهه و ضررش بیشتره برای جامعه