ما که از زندگی چیزی نفهمیدیم...

جز کار و قسط و بی پولی...

در 42 سالی که از سنم میگذره یادم نیست سالی رو که بدون استرس شروع کرده و بدون استرس به پایان برده باشم. هیچ امیدی به آینده ندارم، نگران نسل آینده خودم هستم. چند سال کودکی درگیر جنگ و چند سال اخیر درگیر تحریم. بدلیل تورم وحشتناک به هیچکدام از ابتدایی ترین نیازهای خودم نرسیدم.
در سال گذشته کلا کشور بدون برنامه، زندگی مردم روی هوا، چهره ها غمگین و لبخند از زندگی مردم رخت بر بسته است. بطور کلی هیچ خاطره شیرینی ندارم فقط استرس اضطراب و نگرانی............

شما خودت اگر چیز شیرینی برای ما مردمی که در ایران زندگی می‌کنند وجود دارد بنویس ماهم خبردار بشیم خوشحال بشویم سال بعد هم بدتر می‌شود که بهتر نمیشود تا زمانی سیاست کلی همین است در بر روی همین پاشنه خواهید چرخید و هیچ چیز بهتر نمیشود

تلخ ترین چیزی که شنیدم به نتیجه رسیدن مذاکرات برجام بود

اول با تورم زاد دوم زیادتر اعتماد به دیگران که ضامن شدم و شب عید تمام حسابهام رو مسدود کردن اینم جواب خوبیهام ...............

برنج، برنج، برنج! مهمترین تصویر ۱۴۰۰. یک کیسه ده کیلویی برنج ایرانی اول سال ۳۰۰ هزار تومن بود و آخر سال ۷۰۰ هزار تومن شد و برنج هم از سفره‌ها حذف شد.

هر روزش تلخ تر از روز قبل.

همش جنگ و نامیدی و‌گرانی و پس رفت . هیچ امیدی نداریم جز جنگ و جنگ و جنگ

تلخ ترین انتخابات فرمایشی ریاست جمهوری بود که یک اقلیت ۲ درصدی برای ۸۵ میلیون نفر رییس دولت تعیین کرد

با كروناي دلتا به همراه همسرم تا نفسهاي آخر رفتيم. خودش و عوارض بعدش ميليونها تومان سرمايه زندگي ما را بلعيد. مدرسه غير حضوري بچه ها را با موبايل آشنا كرد و از درس خواندن بيزار. تمام تفريحات كوچكي كه مي تونست وجود داشته باشه با بي پولي از ميان رفت.