همسرم دندانپزشک است و ما یک فرزند ۶ ماهه داریم. محل زندگی ما تهران است. همسرم که یک خانم است را برای طی دوره طرح به ایلام فرستاده اند ، در حالی که یک آقایی که محل زندگی اش شهرستان است و فرزند هم ندارند در تهران جذب کرده اند. طبق متن صریح قانون حمایت از خانواده وزارت بهداشت موظف است محل تعیین طرح خانم های متاهل پزشک یا دندانپزشک دارای فرزند را در محل زندگی همسر تعیین کند.
اعتراض هم که کردیم صریحا میگویند نمیخواهیم قانون را رعایت کنیم.
ظاهرا قانون کاملا ظاهری و دکوری است
من یه دختر سیزده ساله دارم که اگه به عقب برمیگشتم از همین هم پیشگیری میکردم . فرزند آوری تو ایران حماقت محضه ! مگه اینکه یا آقازاده ، یا ژن خوب و یا از مقامات باشی تا چشم بازکرد بفرستی اونور آب و اگه هم موندنی شد از هر لحاظ تامین بشه . اگه حماقت کردی و بدنیا آوردیش ؛ باید بهش حالی کنی که ای فرزند : اگه میخوای تو این مملکت زندگی کنی باید نون شبت رو هم از دولت گدایی کنی ، باید صدقه گیر و صدقه خور دولت بشی ؛ باید در این مملکت ثروتمند برای حداقلها حسرت بخوری و حسرت به دل بمونی ؛ از مقامات انواع وعده های پوچ و دروغ بشنوی ، تنهایی جرأت نکنی بیرون بری ، تو مدرسه تحقیر بشی ، نگی ؛ نخندی ؛ شاد نباشی و تا روز مرگ هم هیچ توقعی از دولت نداشته باشی و در کل ؛ با استرس بخوابی و با اضطراب از خواب بیدار شی ...البته اگه به عقب برمیگشتم !!