با پرداخت پول از کیسه مردم به هر مربی اعم از داخلی و خارجی مخالفم. فوتبال ملی فقط وسیله ای برای بازی های سیاسی است. هزینه آن را خرج توسعه ورزش زنان و مناطق کم برخوردار کنیم.
تا وقتی که تماشاگر ایرانی حق ورود به ورزشگاه برای تشویق تیم ملی خود را نداشته باشد، حتی فرگوسن هم نمی تواند فوتبال آفت زده ما را سر و سامان دهد.
برگزاری مسابقات بدون حضور تماشاگر، خیلی بی روح و کسل آور است.
ایران اونقدر وضعش از همه نظر خراب و داغونه که فوتبال دیگه توش گمه. آقای قلعهنویی هم اگر واقعاً عاقل باشه و به فکر آبروی خودش باشه، همین فردا استعفا میکند؛ چون موقع باخت، همهٔ تقصیرها رو میاندازند گردنش و تنهایش خواهند گذاشت.
با احترام به امیر قلعه نوعی وسایر مربیان داخلی ، این که باید از پتانسیل داخلی استفاده کرد واعتماد به داخل کشور داشته باشیم یک نکته اثبات شده است. اما باید قبول کنیم که دانش مربیان ما جهت تیم ملی هنوز در سطح رقابت با کشورهای تراز اول فوتبال آسیا نیست و خود امیر قلعه نوعی هم در آسیا نتوانست پیر ترین وضعیف ترین کرده جنوبی تاریخ فوتبال آسیا را شکست دهد وبه مرحله فینال برسد. اعتماد به مربیان داخلی این نیست که سکان تیم ملی را به دست امیر قلعه نوعی، علی دایی و...بسپاریم بلکه با تلاش وتکیه بر آموزش مربیان خود را در کلاس های درجه یک مربی گری جهان بفرستیم که خود این هم مرحله اول می باشد. حال اگر این مربیان قادر بودند در سطح اول فوتبال جهان فعالیت کنند آنگاه قادر خواهند بود در تیم ملی تاثیر گذار باشند. امیر قلعه نوعی از ماه ها پیش متاسفانه انتخاب شده بود و مطرح کردن مربیان خارجی هم جهت انحراف افکار عمومی بود. ضمن احترام به آقای قلعه نوعی این شما واین هم کرسی تیم ملی بیش از30ساله که در آسیا نه در باشگاهی ونه در ملی حرفی برای گفتن نداریم. تیم جوانان. المپیک. باشگاهی وتیم بزرگسالان