روسیه عامل جنگ است

اش چقدر شور شده که صدای روزنامه اصولگرا هم در امده. چه فایده که چشم ها نمی بینند و گوش ها نمی شنوند.

اوج وقاحت و نعل وارونه زدن در نوشته روزنامه جوان دیده می شود. اکراین کشور مستقلی بوده است و می تواند در مورد سیاست خارجی خودش تصمیم بگیرد.
اما خواسته پوتین، ضمیمه شدن اکراین و بسیاری از کشورهای شوروی سابق به روسیه بوده است. از نظر روسیه بالاترین امتیازی که می شد به اکراین هم داد استقلال ظاهری در حد روسیه سفید بود. وضعیت لوکاشنکو در روسیه سفید با رمضان قدیروف در چچن تفاوت جندانی ندارد.
در مقابل واگذار کردن سلاحهای هسته ای، روسیه و آمریکا و کشورهای غربی امنیت و تمامیت ارضی اکراین را تضمین کردند ولی مثل همیشه، روسیه به تعهدش پایبند نماند و تلاش برای از بین بردن استقلال اکراین را شروع کرد. در مقایل تهدیدات دایمی روسها به دنبال کسب حمایت و اتحاد با کشورهای دیگر بوده است و اکراین از سال 2014 شروع به تقویت ارتش برای دفاع از خودش در مقابل روسیه کرد.
در حتا حاضر هم کشورهای غربی کار خارق العاده ای انجام نداده اند و فقط دارند به تعهد قبلی خودشان عمل می کنند تا زیاده خواهیهای روسیه را همان جا در اکراین متوقف کنند. اتفتقا غربیها بیش ار حد با روسیه مماشات کردند و اگر بعد ار حمله روسیه به کریمه همین قدر حدی به تعهد خود عمل کرده بودند شاید جنگ اکراین اتفاق نمی افتاد.

روسیه جنایتکار حمله کرده غرب مقصر است ؟؟؟؟؟؟؟

لنعت به غرب طمع کار

آیا واقعا غرب دلش برای مردم اوکراین می سوزد که تاکنون میلیاردها دلار تسلیحات نظامی به کی - یف ارسال کرده، می کند و خواهد کرد یا موضوع چیز دیگری است؟؟؟
این همه غرب نیروهای اوکراینی را آموزش می دهد، اخیرا تصمیم گرفته بیش از ۳۰۰۰ نفر از نیروهای پیمان نظامی اش (ناتو) را به اوکراین اعزام کند، به خاطر اوکراین و مردمش است؟؟؟
پر واضح است که اقدامات ناتوی به رهبری آمریکا، نه به خاطر اوکراین و مردمش بلکه به خاطر حفظ آبروی ناتو است که اگر اوکراین در جنگ شکست بخورد یعنی در اصل ناتو شکست خورده چون جنگ امروز کی یف - مسکو اساسا جنگ روسیه - ناتو است که تنها در خاک اوکراینی که روزگاری جزء روسیه امروزی یا شوروی سابق بود و بسیاری از مردمش به زبان روس سخن می گویند، اتفاق افتاده و تاوان سیاست های غلط سردمداران کاخ سفید، کاخ الیزه و کاخ باکینگهام را امروز مردم اوکراین و کشور اوکراین می دهد.
اگر تصمیمات غلط سردمداران کاخ سفید، الیزه و باکینگهام در نصب سامانه های موشکی در مرز اوکراین و وعده پیوستن این کشور به ناتو، نبود شاید چنین جنگی اتفاق نمی افتاد، امروز سردمداران کاخ کرملین دلیل حمله نظامی خود به اوکراین را "دفاع از مرزهای سرزمینی شان در برابر تهاجم غرب" عنوان می دارند.
روسیه بزرگترین زرادخانه اتمی دنیا را از شوروی سابق به ارث برده، قدرت نظامی بسیار بالایی دارد، ذخایر عظیم گاز و نفت دارد و ....، بنابراین غرب از چنین قدرتی می ترسد که ناتو را برای مقابله با روسیه ایجاد کرده است، نگاهی اجمالی به تاریخ جنگ جهانی دوم نشان می دهد که نیروهای هیتلر نازی در مرزهای پهناور روسیه و سرمای سرد سیبری زمین گیر شدند و یکی از دلایل اصلی پایان جنگ جهانی، حمله نابخردانه هیلتر به مرزهای شوروی سابق بود.
آمریکا و غرب امروز، از اتحاد نظامی روسیه - چین (بزرگترین شریک استراتژی مسکو) واهمه دارند که اگر این دو قدرت نظامی - اقتصادی بهم نزدیک تر شوند آن گاه معادلات جهانی دچار تغییرات عمده ای خواهد شد، بخصوص این که امروز ایران بزرگ هم به عنوان قدرت نو ظهور منطقه مطرح است و ائتلاف روسیه - چین - ایران در قراردادهای نظامی - اقتصادی، قطب قوی ای در برابر غرب ایجاد خواهد کرد و از نفوذ اقتصادی چندین قرن آنها در آسیا خواهد کاست بنابراین روی به فریبکاری سیاسی آورده روسیه را به طور غیر مستقیم درگیر جنگ اوکراین کرده اند، چین را با بستن تعرفه های سنگین بر کالاهایش و درگیر ساختن در قضیه تایوان سعی در مهارش دارند و حرکت پیشرفتی ایران بزرگ را به دلایل واهی و با ابزار تحریم، سعی در کند کردنش دارند ولی باید بدانند که چنین سیاست هایی نخ نما شده و دیگر کارایی چندانی ندارند و نظام سرمایه داری تک قطبی به رهبری آمریکا در حال فروپاشی است و نظام آینده دنیا، نظام چند قطبی ای خواهد بود و در این نظام چند قطبی کشورهایی که از لحاظ بار علمی در زمینه های مختلف دفاعی، صنعتی، پزشکی و ... به پیشرفت و بومی سازی رسیده اند حرف برای گفتن دارند و یکی از قطب های این نظام چند قطبی قطعا در آسیا و از بین کشورهایی همچون چین و ایران و یا هند که مسیر استقلال - خودکفایی - اقتدار را در پیش گرفته اند خواهد بود.

درباره مطلب "شکست؛ تاوان مقصرتراشی" و نگرش درست نویسنده مبنی بر "سیاستمان عین فوتبالمان است"

جمله مشهور "سیاست ما عین دیانت ماست" الان واقعاً به همین سطح تنزل کرده "سیاست ما عین فوتبال ماست" و این نگرش کاملا درست است.

اما به همین موضوع هم نگرش چندان درستی نمی شود.
فوتبال و مباحث کارشناسی داوری صحنه های فوتبالی و پرونده های جنجالی بازیکنان، اولین جاییی است که کودکان و نوجوانان ایرانی به طور جدی با مباحث حقوقی درگیر می شوند. این یک کلاس درس بسیار مهم است که عمدتاً در برنامه 90 و فوتبال برتر و یا توسط گزارشگران بازیها به مخاطب کودک و نوجوان منتقل می شود. (اگر از این منظر به خبرنگراری و اجرای برنامه های فوتبالی نگاه کنید دلیل اصرار بعضی بر جایگزینی عادل فردوسی پور با میثاقیان را بهتر متوجه خواهید شد. ادبیات و لحن این دو در طرح مباحث حقوقی فوتبال از دو جناح حاکم وام گرفته شده است. این تفاوت نگرش در این دو نفر به ضرورت پیگیری یا عدم پیگیری موضوعاتی مثل تعرض جنسی به کودکان و نوجوانان در مدارس فوتبالی به عریان ترین حالت خود را نشان میدهد. نشان میدهد که مشی، ادبیات طرح مساله و لحن بیانِ این دو نفر در طرح و پیگیری مسایل حقوقی با الگوی جناحهای سیاسی کشور کاملا مطابقت دارد.)

دومین چیزی که کودکان و نوجوانان در پیگیری حواشی فوتبالی با آن مواجه می شوند مساله اقتصاد و شکاف درآمدی و تفاوت هزینه های گروههای مختلف جامعه است. بازیکنان فلان تیم متمول که 30درصد قراردادهایشان (مثلا رقم متوسط معادل 9میلیارد تومان) را چند روز قبل گرفته اند، در مصاحبه های خود از مشکلات مالی و شرمندگی مقابل خانواده سخن می گویند. این باشگاه و بازیکنان توان خرید آب معدنی و مکمل ندارد و به دلیل مشکلات تغذیه بازیکنانش تهدید به اعتصاب می کنند. ((دنیایی که برای کودک و نوجوان ِ با والدین کارمند و کارگر ترسیم می شود را ببینید...))

موضوع بعدی که کودک و نوجوان ایرانی در پیگیری حواشی فوتبالی آنرا درک و لمس می کند، تبعیض و فساد است. بیانیه های مکرر تیم ها و خصوصاً تیم های شهرستانی علیه یکدیگر و فدراسیون فوتبال و تفاوت های فاحش در احکام کمیته های اخلاق و انظباطی علیه بازیکنان تیم های پایتخت و تیم های کوچکتر و شهرستانی. این بیانیه ها و مصاحبه ها حتی اگر کاملا نادرست و غیرواقعی هم انجام بشوند اما در کری خوانی نوجوانان تکرار می شوند و این حس فساد و تبعیض حتی در شفاف ترین و روترین موضوع کشور (=فوتبال) امری بدیهی و یقینی شده.

موضوع بعدی احساس بازندگی است. در هر قراردادی که بستیم یا پرونده ای که به دادگاه رفت، فوتبال ایران یا مقصر قطعی بوه که تنها راه چاره برای برنده شده در دادگاهها را سند سازی میدیده و یا اینکه در اکثر موارد بازنده قطعی و از ابتدا معلومِ پرونده ها هستند که در اکثر موارد مقامات ورزشی و فوتبالی کشور از سر استیصال و ناتوانی در اصلاح ساختارها و یا تأمین و پرداخت به موقع مبالغ ناچیز دلاری، مجبور به انواع و اقسام بازی های فساد آلود در مقابل دیدگان کودک و نوجوان ایرانی می شوند. تأثیر پرونده های حذف استقلال و پرسپولیس از جام باشگاههای آسیا و مسایل مربوط به غیردولتی کردن این باشگاهها و غیره، کودک و نوجوان ایرانی که بزرگترین پیگیری کننده این مباحث است به چه نتیجه ای میرسد و این موضوع نگرش و برنامه او در خصوص زندگی رویایی ِ آینده اش را چقدر تغییر میدهد؟

نالایقی مدیران و فساد سیستماتیک در فوتبال کاملا مشهود است و از سوی هیچ فرد یا گروهی نه انکار می شود و نه تقبیح. فرقی نمی کند چه کسی در رأس امور سیاست کشور باشد فوتبال به صورت ساختاری فاسد است. این تصویری است که به کودک و نوجوان ایرانی از موضوع فوتبال القاء می شود.

و البته این کودک و نوجوان در سنین جوانی و اشتغال احتمالی در هر سازمانی، با اولین شواهد و قراین این جمله را خواهد گفت: اینجا هم مثل فوتبال است. سیاست و اقتصاد و فرهنگ ما عین فوتبال ماست. سیاست ما عین فوتبال ماست و نه عین دیانت ما.

پرونده های دیگری هم بود مثل دستکاری سن بازیکن در اسناد رسمی و توسط سازمان ثبت احوال یا ایجاد سوابق جعلی در سازمان نظام وظیفه و غیره. فساد فوتبال حتی به نظامی ترین بخشها که ضرورتاً باید در نزد جامعه عاری از فساد باشند رحم نمی کند. آبروی نظام وظیفه و ثبت احوال که برود دیگر چه چیزی از سیستم باقی می ماند؟ وقتی برای یک نوجوان یا جوان کم سال با مهارت فوتبالیِ در حد ضعیف ترین تیم لیگ برتری می توان چنین فسادهای تصور کرد کودک و نوجوان ایرانی در اشل بزرگتر چه تصوری از این نهادها خواهد داشت؟ با این بچه ها که بنشینید هر وقت مشکلی مطرح شود بسیاری از آنها حتی راه حل مبتنی بر فساد برایش ارائه میدهند. اگر فلان سوراخ فساد بسته شد بچه آنرا با تجربیات دیگرش ترکیب می کند و مثلا بر اساس شغل دایی یا خاله یا پدر دوستش، راه حلی جدید ارائه میدهد. کلا ذهن کودک و نوجوان ایرانی در مساله فوتبال، با مجاز بودن هر گونه فساد برای نتیجه بهتر در لیگ بسته شده است.


اینرا نوشتم که موقعیت و جایگاه فوتبال بهتر مشخص شود. بحث امر به معروف این روزها خیلی داغ است ولی فوتبال و مباحث شفاف فوتبالی (به جز در اصل موضوعِ شفافیت که قطعاً امر به معروف است) تماماً توصیه به منکر می کند. فساد، تبانی، عدم شفافیت، سندسازی. حتی در مساله ای بسیار مورد پیگیری این نوجوانان (منظورم علت تعطیلی برنامه نود و عادل فردوسی پور است) علیرغم وجود اخبار غیر رسمی که موضوع را به اصل منتسب می کند و تیشه را به ریشه میزند، حاکمیت از پاسخگویی امتناع می کند و صرفاً منتظر است تا فردوسی پور خطایی هر چند کوچک مرتکب بشود تا بیایند و در بوق کنند که دیدید حق با ما بود که آن کار را کردیدم، ببینید این چه گفت؟ ببینید این چه کرد؟ و با این کارشان بیشتر آبرو ا می برند.

علی ایّ حال، فوتبال را باید چاره ای بزرگ اندیشید تا دانش حقوقی نسل بعدمان، مبتنی بر فساد نباشد. رویاهای پیشرفتشان فساد محور و مبتنی بر فساد و با پیش فرض فساد می کنم و پیشرفت می کنم نباشد. آنچه فوتبال به بچه ها القاء می کند فساد است و نه چیزی دیگر.

از سفر بشار اسد به عربستان و شرکت در نشست سران عرب چیزی نمی نویسید؟

دوستان زیاد جو گیر نشن.. روس سرزمین‌های خودش رو پس میگیره. اروپا به یک جای معمولی تبدیل میشه. چین قدرت اول اقتصادی جهان میشه (البته شده).آمریکا فقط قدرت نظامی باقی میمونه . جایی هم برای امپراطوری شما نیس. خیلی زور بزنین بلکه اینجا یه زندگی معمولی داشته باشیم. ژاندارم منطقه یعنی شاه عزیزتون گماشته و سرباز صفر بود. نه ژاندارم. زیاد زور نزنین. خطاهای عزیزتون انگلیس و آمریکا در حال جون کندن هستن. دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره.

انشانویس روزنامه جوان به چشم پزشک و مشاور روان و اعصاب نیاز دارند. و تا حالشان درست نشده نباید بنویسند.