توی چند روز گذشته 7 نفر از جوونای این مملکت رو کشتن و فقط حکومت ادعا ادعا ادعا 
ارزش ارزخارجی دردنیا تقزیباهمبن حدودمیماند ولی ارزش ان درکشورما سربفلک میکشد وارزش پول ما زبانمان لال برعکس به فعر جهنم میرود 
ب سلام اگر خاطرتان باشد زمانیکه دلار ۳۸۰۰ تومان بود گفتم منظر دلار ۵۰ هزار تومان باشید و‌حالا میگویم منتظر دلار ۳۰۰ هزار تومانی باشید آقایان اقتصاد دان ما گفتیم با این فرمان حرکت کنید ۳۰۰ هزار تومان حداقل است
همانطور که در مطلب روزنامه ابتکار هم می بینید، پیش بینی درباره هوش مصنوعی، صرفاً با توسل به مثال ممکن است و تقریباً هیچ مبنای نظری مدون و پژوهش محوری ندارد.
اما درباره بخش تاریک و ترسناکِ این پیش بینی ها از هوش مصنوعی باید این نکته را یادآوری کرد که سیاست های کنترلی سختگیرانه ای در خصوص جمع آوری و نگهداری داده ها (منجر به شکل گیری بیگ دیتا) در حال تدوین و اعمال است. آنچه در جلسه استماع تیک تاک در کنگره آمریکا محور اصلی بحث هاست همین مساله است. بیگ دیتاهای آمریکایی ها نباید در شرکتی ذخیره شوند که احتمال دسرسی چینی ها به آن وجود دارد. و یا این بیگ دیتاها نباید توسط الگوریتم های هوش مصنوعی نوشته شده توسط چینی ها تحلیل شوند. نگرانی اینجاست که اگر تیک تاک یا دولت چین اقدام به تحلیل این بیگ دیتاها به انضمام نتایج ثبت شده از عملکرد الگوریتم های تجاری کند، نتایج چه خواهد بود.
بنابراین وقتی صحبت از "هوش مصنوعی" می شود، حداقل در بخش خطرناک آن، در جریانی موازی بحث "بیگ دیتا" و ضرورت دسترسی داشتن الگوریتم های هوش مصنوعیِ خطرناک، به بیگ دیتا مطرح می شود.
به زبان ساده تر با حذف دایمی بخشی از بیگ دیتاهای موجود از یکطرف و ایجاد محدودیت در جمع آوری داده از کاربران، می توان هوش مصنوعیِ خطرناک را کنترل کرد. برای مثال چند روز قبل خبری درباره توئیتر خواندم. خبر این بود: "کاربران اعلام کرده اند توئیت هایی که به صورت انبوه حذف شده بودند مجدداً در صفحه کاربر نمایش داده شده اند"
در نگاه اولیه و سطحی کاربر مساله صرفاً به نارضایتی کاربران از اختلال تفسیر می شود اما مساله اصلی اینجاست که توئیت هایی که کاربر آنها را حذف کرده چرا بعضاً بعد از گذشت بیش از یکسال از انجام عملیات حذف توسط کاربر، از سرورهای توئیتر حذف نشده اند؟ بحث هوش مصنوعی در اینجا مطرح می شود. این داده ها از سوی کاربر هر چند سطحی و کم ارزش تلقی شوند از سوی شرکت خدمات دهنده به عنوان خوراک بالقوه الگوریتم های هوش مصنوعی آنقدر با ارزش هستند که هزینه نگهداری آنها را بپردازد.
با این توضیحات، کشورهای پیشرو در زمینه هوش مصنوعی زمانی که خطر آنرا جدی ارزیابی کنند قاعدتاً باید اقدام به از دسترس خارج کردن یا نابودسازی بیگ دیتا ها کنند. نمونه بارزش محدودیت های اعمالی علیه تیک تاک است که با هدف پیشگیری انجام می شود و نه اقدام مقابله و کنترل ولی این اقدام علیه هوش مصنوعی است.
جنبه های دیگر هوش مصنوعی که با نوشتن کتاب و فیلمنامه و به زبان علمی تر توانایی تولید مباحث نظریی و انجام اعمال پیچیده مثل تحلیل و پیش بینی تحولات سیاسی و غیره توصیف می شود فعلا فاقد هر گونه مصداق عینی است و تا این لحظه نمی توان مدعی شد که چنین الگوریتم هایی وجود دارند. حتی الگوریتم هایی که سلیقه فرهنگی جامعه را سنجش کند و به نویسندگان توصیه هایی برای موفقیت در دیده شدن و فروش محصولات فرهنگی بدهد هنوز چندان موفق نبوده اند.
در بحث رقابت انسان و دستگاه و آنچه به عنوان پیروزی قطعی هوش مصنوعی پیش بینی می شود باید به عرصه های جدیدی که در خصوص انسان در حال پژوهش است و یا قابل پژوهش است بحث کرد. در شبکه 4 تلویزیون چند سری از برنامه ای با نام "زندگی پس از زندگی" پخش شد. چیزی که معمولاً با دو واژه "تجربه نزدیک به مرگ" و "تجربه مرگ" توصیف می شود اما بخش نه چندان کوچکی از این تجربه ها تقریبا هیچ ربطی به مرگ ندارند. تجربیاتی که می تواند بر ایجاد آن در فضای کنترل شده کار کرد و اگر بازسازی و هدایت این تجربه ممکن باشد شاید حتی بتوان این تجربه را جایگزین بسیاری از تجهیزات پیشرفته کنونی کرد. تجربه گر مرگ می تواند به دورترین سیاره ها برود و با امکاناتی که این تجربه در اختیار او قرار میدهد ریزترین ذرات موجود در فضا را تحلیل کند. تجربه گر مرگ می تواند با امکاناتی که تجربه اش در اختیار او قرار میدهد کار دستگاههای تشخیصی در بدن را برعهده بگیرد. و الخ
نکته: مثالی که در آخر ذکر کردم، در وضعیت کنونی و در این لحظه، فضایی و تخیلی و حتی توهمی به نظر می رسد و این دقیقا همان شرایطی است که هوش مصنوعی در آن قرار دارد. پیش بینی های هوش مصنوعی هم دقیقا همینقدر فضایی و تخیلی هستند. و همانقدر که هوش مصنوعیِ همه کاره در دسترس ماست امکان بهره گیری از تجربه مرگ برای خدمات پزشکی و ستاره شناسی و غیره تا امور سطحی روزمره نیز در دسترس ماست. به زبان ساده تر انسان بازنده محض در مقابل هوش مصنوعی نیست. شاید پیشرفت هوش مصنوعی حتی بتواند در وصول انسان به فعالسازیِ قابلیت موجود در تجربه مرگ و به کنترل در آوردن آن کمک کند و در میانه ی راه پیشرفت هوش مصنوعی، انسان به یکباره از سطح کنونی خود به سطح بهره برداری از تجربه مرگ به عنوان ابزار تشخیص و پژوهش ارتقاء یابد.
نکته: بحث واقعاً همینقدر فضایی و تخیلی است بنابراین به متن من خرده نگیرید.