همیشه شهر یا کشور میزبان بیشترین فشار روحی و روانی رو بر جو حاکم بر مسابقه و داوران و حتی ورزشکاران دارند.اگر فاصله و رقابت زیاد باشه که روفوزه میشن و گرنه بیشترین تلاشو میکنن تا ورزشکار خودشون رو اول کنن.من خودم حرفه ای ورزش کردم و قشنگ این معناها رو بلدم
اولا رقابت بسیار نزدیک بود و کارشناسان خبره جهانی نیز احتمال دوم شدن آقای چوپان رو دور از ذهن نمیدانستند دوما بنا به اعتقاد همان کارشناسها شاید در بحث بدنسازی درصدی جزئی آقای چوپان بهتر بودند اما در کارهای جانبی مانند تبلیغ برای مستر المپیا آقای چوپان در یکسال گذشته حتی یک جمله نیز نگفتند گذشته از تمام اینها مقام دومی آن مسابقات کمتر از مقام اولی نیست
خداشاهده اگر امریکایی نبود و سیاست قاطیش نکرده بودن این یارو همونجور که ۸۰ درصد کارشناسها و ورزشکارا پیشبینی کرده بودن باید سوم میشد.
ولی بازم هادی چوپان میدونه که قهرمان یه ملتِ و همه این مدالش رو طلا میدونن چون حقش بود و ازش گرفتنش.
هادی جان چیزی از ارزش ها و محبوبیت کاسته نشد به هر حال در صحنه مسابقه برد و باخت بوده، نمیگم ناداوری بود یانه، اما همیشه مردم شریف ایران شاهد تلاشهایی بی وقفه و سنگینت بودند تنهایی تو یک کشور غریب بدون حامی داخلی در یک صحنه بین المللی وارد بشی و نایب قهرمانی را کسب کنی مایه فخری پهلون، امیدوارم دوره بعد قهرمانی را از آنه خود کنی.