رفتم پیش روانپزشک در يک بیمارستان دولتی50 هزار تومن ویزیت دادم. دکتر روی یک گاغذ ادرس مطبش را نوشت داد بهم گفت عصر بیا مطب. عصر رفتم دیدم همه مریضهای طرف صبح بیمارستان آنجا هستند!
در ضمن حق ویزیت هم 280 هزار تومن بود ندادم آمدم بیرون!
قربون تحلیلت برم اون پزشکانی که امکان زیرمیزی گرفتند ندارند را که نباید در آمار بیاری..دلیلش را خودت گفتی. موضوع اینه مردم هم شاید به تخصص آنها نیاز ضروری و فورس ندارند. بقیه بزرگوران مهم هستند که هرچی میگیرن انگار کمشونه. من نمیدونم چطور یک دکتری برق یا مخابرات نصف حقوق هیئت علمی یک پزشک هیئت علمی میگیره و آن پزشک از چندین منبع درآمدهای صدها میلیونی داره و باز زیرمیزی میخواد. از نقص سیستم های نظارت و کیفیت بیمارستان های دولتی و غیر شفاف بودن تعرفه ها و پرداختی بیمه ها است . در چهار پنج سال است عده هدفمند قشر تحصیل کرده و فرهیخته مانند اساتید دانشگاه و پزشکان را هدف گرفته اند ک صدا و سیما هم با آنها همراه است تقریبا همه و صد البته کاملا آشکار و بدون رودربایستی . بگو چند درصد زير ميزي نمي گيرند ؟ اينطوري زودتر به نتيجه مي رسي
اندازه درصد مسئولان چایی خور .................البته از نوع دبشش................... بنده پدرم رو تو دو سال گذشته سه دفعه عمل کردم و مادرم رو دو بار. با توجه به جو جامعه هر دفعه منتظر بودم درخواست زیرمیزی بکنن که نکردن. شکر خدا الانم حالشون خوبه.واقعا آدم خودش خنده ش میگیره از اینکه جو جامعه چطور روی ذهنیاتت تاثیر میذاره
پیدا کردن این دسته از پزشکان زیاد کار سختی نیست . می توان یک مرجع نظارتی غیر از وزارت بهداشت به مردم معرفی شود تا بیماران نام پزشک ، مبلغ زیرمیزی واریزی و شماره حساب یا مستنداتی نظیر صدای ظبط شده پزشک یا منشی او را برای این مرجهع ارسال کنند تا این مرجع نیز از روش هایی که مقدور است بررسی کنند مشروط بر اینکه وزارت بهداشت قبول کند که تعرفه های پزشکی منطقی تعریف شده است . البته یکی دیگر از مشکلات بیماران بی پناه این است که این دسته از پزشکان بابت مبلغ زیرمیزی فاکتوری هم نمی دهند که بیمار بینوا بخشی از این مبلغ را از بیمه خود طلب کند.
کدام قمارباز ناشی دست به چنین ریسکی می زند که یک متخصص تحصیل کرده بزند