والا زمان ما از این چیزا خیلی بود.
به بابامون میگفتیم زدن ما رو
اونم یکی می زد می گفت حتما حق ات بوده.
بچه های الان سوسول شدن

نخیر این این نسل لوس و بی ادب و عزیز کرده فعلی احتیاج به تربیت دارند نه معلمان احتیاج به روانشناسی

یک ناظمی بود مدرسه ما بچه ها را میبرد اتاقک تنگ و تاریک زیر پله های مدرسه، با طناب لاستیکی میزد
مردک قد کوتاه چاق کت شلواری و...

یک سوم ذوق شوق‌ فرزندان خودم رو نداشتم وقتی مدرسه میرفتم در دهه هفتاد. مدارس ایران حداقل در زمان ما جز سخت گیری های بی مورد و قلدری مدیر و معلم و غیره چیزی برای دانش آموزان نداشت.
من هیچ وقت مشکل انضباطی نداشتم.
هر روز در اینجا وقتی میرم بچها رو از مدرسه بیارم‌ خودمم هم هوس رفتن به مدرسه می کنم و واقعا یک حسرت که چرا مدارس ما اینطور نیست.

به نظرم اونایی که چهل نفر را در یک کلاس قرار میدن نیاز به روانشناسی دارند کلاس استاندارد نهایتش 20نفر میشه

چوب معلم گله هر کی نخوره خله

خیر ، زیرا معلمان فرشتگانی آسمانی عاری از خطا و اشتباه هستند و هیچ گونه خللی در ذات ملکوتی ایشان راه ندارد

باور کنید ما با رفتارهایی که از اولیاء دانش آموزان علی الخصوص در مناطق کم برخوردار فرهنگی و اقتصادی می بینیم هیچ انتظاری از خود دانش آموز نداریم . گستاخی ، بی احترامی ، استفاده از الفاظ رکیک بدون توجه به حرمت ها و ...
بعضی وقت ها تنبیه البته کنترل شده همچین هم بد نیست جواب میده
و اما بعد ...

باید قبول کرد که بچه ها نرمال نیستند. یا تاثیر فضای مجازی است یا ناکامی های اقتصادی و شرایط افتضاح معیشت خانواده ها، یا بچه سالاری محض و افراطی.

فقط به حقوق یک معلم و دیگر ارگان ها نگاه کنید ببینید ......
آموزش پرورش جایگاهی نداره
معلم ها توی این اوضاع سخت در مقایسه با دیگر سازمان ها وضعیت اسف بار تری دارن