هم از جانب غرب (در اظهارات اشتون) و هم از جانب ایران با سخن و عمل مسئولان این مذاکرات از پیش شکست خورده است و تنها هزینه های سفر و تقویت اجماع علیه ایران را بدنبال خواهد داشت.استقبال وابراز خوش بینی بدوی غرب در جهت زمینه سازی برای بازی با افکار عمومی است غرب در این بازی به افکار عمومی میگوید ما از مذاکره استقبال میکنیم و بعد از شکست مذاکرات مقصر را ایران معرفی میکند , که دولت ایران نیز فاقد توان دیپلماسی خنثی سازی این ترفند بوده و درست در جهت توفیق دیپلماسی اروپا و امریکا اقدام میکند.
اگه با امریکا توافق کردید که بقیه هم قبول میکنن در غیر اینصورت صحبت با بقیه بخصوص اونهایی که فقط خط امریکا رو دنبال میکنن فایده ای نداره و فقط باعث سوئ استفاده اونها میشه. امریکا هم به نظر میرسه اصلا فعلا نمیخواهد با ایران توافق کنه. البته حرف خانم کلینتون در مورد پذیرش غنی سازی حرف بسیار جالب و تازه ای بود.
اگر به تحولات اخیر بین المللی نگاهی بیندازیم به خوبی میتوانیم به مواضع ریاکارانه غرب و بخصوص آمریکا و انگلستان پی می بریم.
قبل از نشست سرا 20 در سئول نخست وزیر بریتانیا به پکن می رود و وعده دو برابر شدن مبادلات تجاری دو کشور را به چین می دهد.
ناتو به روسیه برای پیوستن به این پیمان چراغ سبز نشان می دهد و چند روز بعد روسیه به عنوان میزبان جام جهانی معرفی می شود.
اینها همه در راستای همسو کردن مواضع چین و روسیه برای فشار بر ایران است. هر چند خوشبختانه جنگ گسترده ارزی میان آمریکا و چین همچنان کانون اصلی مناقشات بین المللی است و به نظر می رسد این چالش می تواند به عنوان برگ برنده ای برای ایران در ژنو محسوب شود.
متاسفانه تا امروز ایران بعلت ضعف در سیاست خارجی هیچوقت از اعضا و بازیکنان بین المللی نبود . بلکه ایران همیشه کارت بازی در دست بازیکنان بود
گاهی اروپا . روسیه و حتی ترکیه و برزیل