خیلی ناراحتم. از ته قلب احساس اندوه می کنم و فکر خانواده های کشته شدگان یک لحظه از ذهنم بیرون نمی ره. اکثر مسافران این جور پروازا، آقایون جوانی هستند که برای یک کار اداری به تهران می رن و بعد از ظهر به شهرشان بر می گردند. حالا تکلیف خانواده های این افراد، همسران جوان و کودکانشون چیه؟ کیه که به اونا رسیدگی کنه؟ مسلماً هیچ کس. چرا جان انسان ها در کشور ما این قدر بی ارزش فرض می شه؟
درجاده ها که امنیت جانی ندارم در هوا هم که امنیت نیست خط ریل راه آهن هم که قطار خارج می شود مسیر ایران را دریایی کنید خیال همه را راحت کنید یا بمیریم دیگه
با سلام، علاج واقعه را قبل از وقوع بايد كرد، براي همين هم چند راه وجود داشت تا اين حادثه اتفاق نيفته يكي با توجه به پيش بيني هوا ندادن اجازه پرواز دومي فرود آمدن هواپيما در فرودههاي نزديك اروميه مانند مراغه و تبريز و يا بازگشت هواپيما به مبدآ و تهران. در كل بايد عرض كنم به دليل فرسوده بودن ناوگان هوايي كشور بايد با در نظر گرفتن سطح ايمني بيشتر جان مسافران را حفظ نمايند و همچنين براي وزير محترم راه بايد عرض كنم كه گفتن آمار ما از متوسط جهاني پايين است و جا داره بازهم هواپيما سقوط بكنه بايد گفت مگه كسي خودشو از بالا پشت بام پايين پرت بكنه ما هم بايد خودمونو پايين پرت بكنيم.
باید همه کسانی رو که اجازه پرواز به این هواپیما داده اند دادگاهی کرد باجون مردم بازی میکنن تا عبرتی باشه برای دیگر مسولیین پروازی.حالا چرا فقط سقوط هواپیماهارو می بینین سالانه کلی کشته و زخمی در جاده های کشورمون رخ میده تو نبمه اول سال 1389طبق اخرین اعلام رییس سازمان راهداری12286نفر جان داده اند جواب گوی این همه کشته هارو کی می خواد بده ها؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟