سلام1. خوشحالم که بالاخره یکی از کتاب مظلوم «مردگان باغ سبز» دفاع کرد.
2.وقتی کتاب بایرامی و سوره مهر ( با اون سابقه در عرصه ادبیات دفاع مقدس ) یمورد ایراد واقع میشه دیگه خب ناشرایی مثل چشمه نباید گلایه مند باشن که چرا کتاب هاشون پشت در ارشاد میمونه
3.با این کتابی که درباره اش حرف زدین و اینکه چرا منتشر شده کاری ندارم ... ولی خب یه جورایی باید قبول کرد که واقعیت جنگ ما هم گفته نشده...رزمنده هام آدم بودن.گناه می کردن...معصوم که نبودن
4.دردها مکررند و ناتمام و ما مدام...آه بگذریم
نويسنده اش يا جبهه نبوده . يا اگه بوده لياقت شهيد شدن نداشته كه اين شده ديگه ما حقمان است که فحشمان بدن . وقتی نهاد ریاست جمهوری اعلام کرد که سخنرانی احمدی نژاد در دانشگاه کلمبیا مهمتر از عملیات والفجر ۸ بوده ، صدای شما در نیامد ، وقتی مشاور رییس جمهور - کلهر - گفت که رزمنده ها تحت تاثیر فیلمهای کابوی آمریکایی می جنگیدند ، ایضا بزرگان جنگ که در دولت نهم به نوایی رسیده بودند لام تا کام حرف نزدند.، وقتی ذوالنور و شریعتمداری هر چه از دهنشان در آمد به همسران سرداران شهید باکری و همت گفتند،هیچکس به دفاع یادگاران شهدا برنخواست ، وقتی ده نمکی گند می زنه به دفاع مقدس و هورا می کشن براش پس لابد حقمان است که در همین دولت ارزشی ! کتابی چاپ بشود که دهها مورد مثل این پاراگراف در آن دیده شود. کجایند اون کفن پوشهای قم ؟ شما هرچه دارید از شهدا وایثارگران است واقعا بی غیرتید اگر پیگیری نکنید. ای بابا کی این کتابا رو می خونه که تو ناراحت می شی شرط می بندم اگه تو هم این چیزارو نمی نوشتی این کتابم مثل خیلی از کتابای دیگه تو کتابخونه ها و کتابفروشی ها خاک می خورد و هیچ کس کنجکاو نمی شد حتی ورقشون بزنه (خودمونیما یه جورایی تبلیغشم کردی!!!!) این جملات خیلی نامناسب و زشته ولی بدون دیدن کل کتاب نمیشه قضاوت دقیق کرد.نمیشه اسم کتاب رو بگید و یا حداقل به ایمیلم بفرستید؟!
این وضعیت عوض می شه... دقیقا رمز ماندن آنان مثل آب لجنزار و مرداب همان است که نوشته است؛ هستیم و بودیم. آنان که با چشم دل معشوق را نگریستند و هر شب در فراقظش اشک ریختند روح سربلندی و ایمان را در کشور دمیده اند. چنین نخاله هایی همه جا هستند و با ممزوج کردن خود در خوبان فرصت تغذیه انگلی می یابند. من ديروز اين كتاب را تمام كردم. در پايان كتاب نوشتم« كم خودمون افسرده و سرخورده هستيم اين متن هم نمك بر زخم ما پاشيد». كتاب در1650 نسخه منتشر شده است. برادر راوي خلباني بوده كه در روزهاي اول جنگ مفقود شده و اينك نويسنده با واكاوي حالات خود، و نسلي كه در گير جنگ بوده اند خواسته است اندوه بي پايان خانواده هاي كه عزيزان خود را از دست داده اند و نيز رنجي كه جامعه در نتيجه سياست هاي غلط حاكمان در تصفيه خونين مخالفان داشته است به خواننده منتقل نمايد. بنظرم آنچه در باره جنگ و شهداي آن گفته بسيار دور از واقعيت مي باشد مخصوصا هنگامي كه خواننده خود از نزديك جنگ را تجربه كرده باشد و شب ها و روزهايي كه رزمندگان براي عمليات آماده مي شدند را شاهد بوده است. حداقل اينكه افاضات نويسنده در پوچ بودن مفهوم جنگ مطلقا در يگانهاي سپاه و بسيج وجود نداشت. جنگ به كشور تحميل شده بود و صرف نظر از حكمرانان، هر انسان عاقل از كشورش دفاع مي كرد. اين امر چه ارتباطي به كاشتن تخم نفرت دارد كه نويسنده تلاش كرده است آنچنان سيمايي تاريك و متعفن از جامعه تصوير كند كه ادامه زندگي در آن ناممكن جلوه نمايد. به هر حال رماني است كه پس از پايان بايد چند ديازپام بخوريد تا سردرد ناشي از افكار بي سروته نويسنده آزارتان ندهد. تهران .پرستو وكيل دادگستري
اما جاي سؤال اين است كه چرا شما اسم كتاب را نياورده‌ايد. بايد خواننده بتواند رجوع كند و آنچه را كه شما گفته ايد با اصل مطابقت دهد!
چرا خودتان را اينقدر مورد وثوق تلقي مي كنيد كه در سايه آن به خودتان اجازه مي دهيد به ملت اهانت كنيد و شعور ملت را زير سؤال ببريد.
مردم بايد بتوانند راست و دروغ صحبت‌هاي شما را بسنجند.