نميشه گفتواسه كي تو اين مملكت متاسف باشيم كه نماد قهرماني و غيرت و ازادگي يك مملكت اين شرايطش باشه ولي بنده حاظرم در حد توانم هرگونه كمكي به اين جانباز عزيز نمايم شايد گوشه كوچكي از دردهايش كم شود

خجالت خجالت

وا... زبان از بي رحمي ما و قدر نشناسي ما قاصر است! خدا از ما نخواهد گذشت كه چنين مردان بزرگي را به چه حال و روز رها كرديم! روزي كه مملكت نياز به آنها داشت، لبيك خالصانه اي گفتند و همه چيز را فدا كردند اما روزي كه آنها به همه ما و مملكت نياز پيدا كردند ببينيد به چه حالي آنها را رها كرده ايم و چطور سپاسگذاري كرده ايم از اين همه ايمان و صداقت و وطن پرستي و مردانگي!!! خدا بما رحم كند! خدا چشمان بزرگان را بگشايد انشاا.... !!!!!!

واقعا درد آور است برادر من هم جانباز است خدا می داند برای گرفتن درصد جانبازیش چقده زجر کشید.الان هم زمین گیر شده .جالبه فقط برا این همه مشکلاتش لبخند میزنه.واقعا وقتی بی محلی مسولان امر در این مورد را میبینم زجر میکشم .اگرتا حالا برا حل کار جانبازیتان به اداره ای رفتین و فرد مسئول اتو کشیده ،نگاه عاقل اندر سفیه به شما بیندازد.متوجه حرف من میشین.

اینان افتخارات روزهای خونین و بشارت دهندگان آرامش امروز مایند

كاش من هم شيميايي مي شدم
در هواي تو هوايي مي شدم

كاش «موجي» مي شدم بي ادعا
غرق اوهام خدايي مي شدم

ديدگانم را به «تركش» مي زدم
لايق اين روشنايي مي شدم

مي فتادم روي مين بي دست و پا
عاشق بي دست و پايي مي شدم

مي نهادم سر به پايت تا ابد
مرده بودم موميايي مي شدم

بين مرگ و زندگي پل مي زدم
باعث اين آشنايي مي شدم

چون شهيدان در پگاهي دلنشين
من فدايي من فدايي مي شدم

دل به درياي محبت مي زدم
قطره قطره كربلايي مي شدم

ياد آن روزي كه در وادي عشق
محو مردان خدايي مي شدم

واقعا جای تاسفه که اینطور ازبازمانده های جنگ حمایت میشه!!!!!

چرا این ها این گونه اند آنانی که روزگاری جان خود را گرو گذاشتند تا از این سرزمین اسطوره ای دفاع کنند در مقابلِ آنانی که امروز حاضر نیستند ریالی برای کشور هزینه کنند، چرا این گونه اند؟! چرا تکریم نمی شوند؟
آیا این رسم وفاداری به «سپرشدگان تجاوز و پلیدی» است؟!
خجالت بکشیم از این تصاویر چرا پس از 22 سال باید هر روز این تصاویر در رسانه ها منتشر شود؟
آنها چقدر مظلومند؟ در جبهه های جنگ مردانه جنگیدند حالا نیز هم از سوی مسئولان و هم از سوی برخی مردم مورد بی مهری قرار می گیرند!
آیا اشتباه کردند که بدون هیچ چشمداشتی- که اصلا وسط جنگ رفتن انتظار چه پاداشی می توانستند داشته باشند غیر از گلوله و ترکش و خمپاره و خاک و بی خوابی و آه و دوری و استرس و ... - به میدان نبرد اعزام شوند؟!

جانبازان نور چشم ملت ایران هستند . تا زنده هستند قدرشان را باید دانست و بعد فوت یادشان باشیم.

لطفا شماره ای از این رزمنده شجاع بدهید شاید بتوان گوشه ای از الام ایشان را تسکین داد