سلام، اگر ما كمر بند نبنديم جرائم هنگفتي بايد پرداخت نماييم چون به قانون احترام نگذاشتيم، آيا بزرگان نيز در صورت عدم رعايت قانون جريمه مي شوند؟ هرگز!!!!

متاسفانه قانون گریزی آشکار برخی مقامات مملکتی، اثر وحشتناکی بر جامعه خواهد داشت.چه زیبا سعدی سروده است که اگر ز باغ رعيت ملك خورد سيبي برآورند غلامان درخت از بيخ!

مشکلمان این است که همه قانون گریزیم و در عین حال طلبکار

اگر کل امور و یکسان قانونمند باشد خوب است و اگر فردی یا عده ای قانونمند باشد و بقیه با تبصره و امثال ان قانونمند نباشد فقط پسرفت و عقبمانده و مفلوک خواهد شد و تمام مسیرها را بسته میبیند و حتی بیشتر از بقیه آسیب روحی و اجتماعی میبیند.
اگر همه قانونمند نباشند بهتر از این است که عده ای باشند و نباشند.
اگر همه قانونمند نباشند معادل حالتی است که همه قانومند باشند.
فقط با حضور دیکتاتور این فرایند دو گانه امکان اجرا دارد.
بدترین حالت فرایند حضور کدخدامنشان است که دوگانگی در قانون و تبصره برای عدم قانون ایجاد میکنند.
بررسی کنید چه تعداد درصد فرزند بزرگان شامل معاون و وزیر و مسئول بلند پایه فرزندش یا باد فتق یا خارپاشنه یا عناوین بیماری چشمی وجراحی و یکی از مفاد رفع مسئولیت کننده سربازی دارد. و چه تعداد مثل من به خط مقدم رفته و 3 سال بعد از سربازی 15 مرحله ازمون در کل ایران و سازمانها داده و اکنون فرزندش بیکار است و مثل بقیه دوران بیکاری سپری میکند؟ و ایا معنی دار اماری است یا نیست؟

نباید قانون گریزی را به هر اقدامی ارتباط دهید. در امور مرتبط با زندگی و زمان و فوت و از دست رفتن جان افراد نباید مطرح کنید به دلیل چراغ قرمز بودن و قانونمندی نمیشود کاری نمود.
ولی باید بسیار محدود باشد.
به نظرم در برخی موارد شامل عبور از چراغ قرمز و خیابان یکطرفه و دور زدن های غیر مجاز بین اقدام حیاتی و غیر ان به شرطی که خطر باقوه در کار نباشد باید تفاوت قائل شوید.
بحث این است که این امور را نباید به حدود 90 درصد قانونگریزی ها یکسان و ارتباط دهید.
باید بسیار محدود باشد و بشود آنرا اثبات نمود.
ایا فوت نمودن فردی اسیب دیده در اثر خونریزی مهم است یا 180 ثانیه پشت چراغ قرمز ساعت 2 شب و بدون رفت و امد و خطر قابل مشاهده تردد خودرو.

بیشتر ما، چرا نگویم براستی همه ما، رعایت و تمکین بقانون را امری باصطلاح خودمان طاغوتی و غرب گرایانه میدانیم و تصور میکنیم اگر قانون را مراعات کردیم حق داریم منتی بر دیگران بگذاریم و متاسفانه آنها که درقدرت هستند اصلاً قانون را جدی نمیگیرند و ای بسا تصور میکنند که " برای ما که نیست، چیزی که خودما درست کرده ایم که نباید به دست و پای خودمان بپیچد" و خلاصه اینکه ملت ایران هزارسال دیگر هم به جائی نمیرسد که بخاطر اجتماع قانون را رعایت کند و اجرای قانون برایش ملکه و نقض آن غیرعادی شود. حالا اگر هر چندسال یکبار سازمان کشور هم به صورتی بهم بریزد، اگر در دوران ثبات مختصر پیشرفتی هم حاصل شده باشد، بخانه اول برمیگردد و به عبارت دیگر میرود زیر صفر.

برای ممانعت از قانون گریزی کافی است که قوانینی به روز و سیستم نظارتی کارآمد و سیستم قضایی چابکی داشته باشیم ! در آن صورت در مدت زمان کوتاهی سیستم به حالت کارکرد نرمال و صحیح خواهد رسید . ولی در غیر این صورت با همه تلاشها ، باز هم سیستم معیوب و ناکارآمد خواهد بود . گره این مشکل را مسئولین و قانون گذاران یک کشور به سهولت می توانند باز کنند ولی نمی شود انتظار داشت یک ملت کلیه اشتباهاتش را خودش اصلاح کند ، چون در بسیاری از موارد مردم بصورت ناخودآگاه و یا از روی جهل و نا آگاهی اقدام به کار خطا می کنند و این موارد با آموزش صحیح و کنترل دقیق ( توسط مراجع مربوطه ) قابل رفع می باشد .

متاسفانه در کشور ما بسیاری از مردم راننده خوب را مترادف با دست فرمان خوب می دانند. از عوامل مهم ایجاد ترافیک سنگین در کلان شهرهایی مثل تهران می توان به خودخواهی برخی از رانندگان در نیل به اهداف خود مانند پارک دوبله و سوبله ، دنده عقب در بزرگراهها، عبور از مسیرهای ممنوع ، تجاوز به مسیر حرکت خودروهای دیگر و ..... اشاره نمود. خیلی از ما رانندگان وقتی به کشورهایی سفر می کنیم که مقررات راهنمایی و رانندگی در آنجا به نحو مطلوب رعایت می گردد مدام از روش رانندگی و دقت عمل پلیس تعریف و تمجید می نماییم ولی در کشور خودمان برعکس آن عمل کرده و زمانی که با واکنش تنبیهی پلیس مواجه می شویم زبان به انتقاد از مامور بیچاره می گشاییم که اینها فقط بدنبال پول گرفتن از مردم هستند!! همانطور که در مقاله اشاره شده است واقعا هم قانون گریز هستیم ولی این مسئولیت سنگین مقامات کشوری است که با وضع قوانین و اجرای صحیح و بی کم و کاست آنها فرهنگ قانون محوری را در جامعه رواج دهند.

احسنت , احسنت , احسنت!

داستان از آنجا آغاز ميشود که وسايط نقليه نيروهاي انتظامي که خود بايد الگويي براي ديگران باشند بيشترين تخلفات رانندگي را انجام ميدهند. نيروهاي انتظامي در قاموس خود چيزي به نام تابلوي "عبور ممنوع" ندارند هر جا دلشان بخواهد با بهانه مأموريت به خود جرأت ميدهند از آن عبور کنند و قس علي هذا .. کاش روزي فرا ميرسيد صدايي شنيده ميشد و تواني و قدرتي بود مردم ميتوانستند بدون اينکه گرفتار مصائب ديگر بشوند تخلفات محرز آنان را که ناشي از نگاه "فراقانوني" قائل شدن براي خود است، براحتي گزارش ميدادند... شما کافيست قالب و گرينه هاي وبسايت پليس را در ايران ببنييد نوع نوع فرامردمي کاملا مشهود است حتّي يک نظرخواهي و نظردهي و جاي شکايت و انتقاد و هيچ و هيچ و هيچ فقط يک طرفه است ... به نظر من ريشه همه مصائب همين استثناء قائل شدن است ..