بیشترین شرمندگی و اولین متهم خود شخص شهردار است. در کشورهای مترقی اگر همچین حادثه ای یکبار در دورترین نقطه کشور اتفاق بیافتد بلافاصله قانونی راهی روشی برای جلوگیری از اتفاق مجدد اتخاذ میشود اما در ایران این خبر میشود جز اخبار روزمره وبعد از مدتی کسی حتی حاضر به خواندن و شنیدن ان نمیشود کاش مسئولین مربوطه خود در تشیع جنازه ها شرکت میکردند تا شاید حداقل یکشب با وجدان ناراحت بخوابند