کارتون ها و برنامه های کودک دوران کودکی ما پر بود از درس زندگی و انسانی زیستن . (به طور مثال کارتون مهاجران احترام به هم نوع - دستگیری از مستمند و ... را به عنوان ارزش مطرح می کرد )اما این خاله ها و عمه و عموها ذره ای مفاهیم انسانی را در میان هیاهوی جیغ هایشان یاد می دهند ایا فرهنگ رفتاری جامعه خود را در مترو دیده ایم که با چه سرعتی برای ورود همدیگر را جا میگزاریم و لحظه ای که سوار شدیم به فکر ورود نفر بعدی نیستیم در اولین جایی را که گیر آوردیم می ایستیم و این را زرنگی می دانیم در فیلم های کمدی شخصیت هرچه کلاه بردار تر و قالتاق تر باشد دلچسب تر و با مزه می شود و از شیرین کاری دروغ گوها می خندیم و از یاد برده ایم که پیرو دینی هستیم که بر پایه اصولی ترین اخلاق الهی و در جهت تعالی انسان نازل گردیده هستیم .
اری برنامه کودک می تواند انسان ساز باشد به شرط ان که به جای پرداختن به رنگ ها کمی محتوی را بیاراییم

عالی بود.
در این روز ها انواع و اقسام پیش داروی ها را در مورد عوامل اجرایی این ماجرا خوانده ام ، ولی این مورد بسیار عاقلانه و منطقی است.
ما حتی در مورد قضاوت درباره دیگران هم عجله میکنیم.

گر دست از سر عیبهای بیگانگان برداشته به خود بپردازیم آینده درخشانی در پیش خواهیم داشت.

می‌تونید بگید، در قطار مترو که باز میشه، برای چی مردم به طرف پله برقی می دوند؟ خیلی فکر کرده‌ام و به نتیجه‌ای نرسیده‌ام. این عجله هم نیست! بیماریه! همین‌ها بیرون مترو، دو ساعت کناب خیابان علاف و بی‌خیالند اما فاصله قطار تا پله‌برقی را با هم مسابقۀ دو می‌دهند.

مقاله ارزشمندی بود راه نجات جامعه ما توجه دقیق به رهنمودهای ائمه معصومین و اسلام و قران کریم است . اتفاقات را باید سیستمی بررسی و ربشه یابی کرد ولی افسوس و دریغ

چقدر جالب. کل مقاله فایده‌اش برایم این بود که فهمیدم نظر شهید مطهری درباره جامعه‌ام چیست و نیز فهمیدم که بسر ایشان چگونه این مسائل را ریشه یابی می‌کنند. «این که چرا در جامعۀ ما این تعداد افراد عجول ـ که شاید خود ما هم در برخی رفتارها از همین گروه باشیم ـ وجود دارند و اینکه چرا ما عجول بار می‌آییم دلایل متعددی دارد که محل بحث ما نیست.» عجله از شیطان است. مواجهه ما در این میان هم با فرهنگی است که غرب به ما داده است. پس بسم الله. بگویید چگونه با مدرنیته مواجه شویم که خدا را خوش بیاید... نکته دیگر اینکه اصلا عجله کجا بود؟ اگر فرزندان هر یک مادرشان را یافته بود شاید اصلا این اتفاقات نمی‌افتاد! پس اصلا ماجرا عجله هم نبوده است آقای مطهری...

آقای محمد مطهری با سلام همیشه از خواندن نوشته های شما که انصاف و عدالت را در آن رعایت میکنید لذت میبرم.
نکته ای که مدتهاست نظرمرا به خود جلب کرده و علت بسیاری از رفتارهای اینچنینی است نه عجله که نبود عزت نفس و احترام به خود در نزد ایرانی جماعت است (متاسفانه)!
مثلا در مکانی غذای نذری میدهند و بعد میبینی یه عده ای که اصلا نیازمند نیستند واسه گرفتن غذای مفت تا مرز کتک کاری هم میروند (خودم شاهد بوده ام بارها) اینجا دیگر عجله علت نیست و ان آقا و خانمی که برای غذای مفتی حرص میزند نه عجله دارد و نه حتی محتاج و گرسنه است بلکه تنها دلیل این رفتارهای خجالت آور این است که این دریوزگی را عیب نمیداند، آنقدر عزت نفس ندارد و برای خودش به عنوان یک انسان محترم آنقدر ارزش قایل نیست که از چنین رفتار زشت خفت باری خود را کنار بکشد. در همین ماجرای خرمدره مگر نگفتند و نشنیدیم که دم در پوشک رایگان توزیع میشده و عده ای از مادرها هم وقتی میشنوند آنچنان سراسیمه میشوند که یادشان میرود و جای پاشنه های کفششان روی تن کودکان معصوم ماند!!
کودکان ما نیز اینها را میبنند و بار میایند بدتر از ما و این دور باطل باز ادامه میابد.
چه شده که مردم ما از این لحاظ به اینجا رسیده اند؟ کجای آموزش و پرورش ما لنگیده که دریوزگی قبحش را از دست داده و عزت نفس بی معنا شده؟
چرا به این روز افتاده ایم و چرا کودکانمان را با عزت نفس بار نمی آوریم؟!

من واقعا همیشه از خواندن مقاله های آقای مطهری لذت می برم. متاسفانه ما انتقاد پذیر نیستیم و نمی خواهیم واقعیت ها و در حقیقت عیب های خود را بپذیریم و برای رفع آنها تلاش کنیم. امیدوارم این مقاله را مسئولان هم بخوانند و چاره ای بیندیشند.

جانا سخن از دل ما می گویی

تووووووووووووووووووووپ