همراه با تحولات جهانی آب و هوا و با در نظر داشتن سیر تحولات 30 ساله اخیر در الگو ومیزان مصرف انرژی و آسیبهایی که به زمین وارد میشود ؛ همه آنچه امروز در ایران بوقوع می پیوندد چه وضع نابسامان دریاچه ارومیه و چه وضعیت این تالاب و چه زیستگاههای دیگری که در معرض خطر قرار دارند به خوبی در سالهای قبل قابل پیش بینی بود. ما عادت داریم مشکلاتمان تبدیل به بحران شود و آنگاه نیز به جای تفکر و حل منطقی شروع به مرثیه سرایی میکنیم و کم کم به بحران عادت کنیم و آن را بپذیریم. امروز باید برای برای بحرانهای 10 سال دیگر دستی بالا زد تا آسیب کمتری به ما برسد. به عنوان مثال بخشهای مرکزی کویر ایران در بیست سال آینده اعم از روستاها و شهرهای کوچک شرایط زندگی را نخواهند داشت و به دلیل افت شدید آب و شوری بیش از حد و گرمای طاقت فرسا زندگی در آنجا هزینه بسیاری خواهد داشت.هم اکنون نیز این بحران خود را دارد نشان میدهد بطوریکه کشاورزان با توجه به حجم مشکلات اقلیمی مثل شوری آب و خرابی زمینها و گرمی هوا و هزینه های بالا درآمدی ندارند. خوب است از همین الان فکری برای آن روز کنیم.تالاب گاو خونی و دریاچه رضائیه هم فدای بی خیالی کارشناسان و مسئولین وقت شده اند.