با درود.
مطالب بسيار درستي بود. براي نمونه فرهنگ رانندگي در ايران بسيار پايين است. رفتار بسيار وحشيانه با حيوانات، تعامل زشت و مايه شرمساري با توريستهاي خارجي، ادبيات خياباني بسيار زشت و وقيحانه، عدم احترام به كهن سالان، و ... متاسفانه نكات مثبت زندگي اجتماعي مردم ايران روز به روز كم و كمتر مي شوند.

مردم ايران زير خط فقر زندگي ميكنند . در حالي كه با وجود اين همه ذخاير خدادادي ، بايد در رفاه باشند .

مردم نجيب ايران زير تورم 85%ي زندگي و امرار معاش ميكنند .

مردم ايران در اصل ؛ زندگي نميكنند !!!

زير سايه فقر .

دروغ گويي و لاف زني از بزرگترين افتهاي زندگي ايراني است
خصوصا مردم شهر تهران (اگه بهتون برنمي خوره) خيلي خيلي لاف مي زنند و يك كار خيلي خيلي عادي رو انقدر با اب و تاب تعريف مي كنند كه انگار چه كرده اند!

نفستون از جای گرم میاد

جناب استاد عرض ارادت باور كن اين ارادت از روي چاپلوسي نبود چون چن تا از كتاباتونو خوندم .
ساختار اجتماعي ايران با وجود نا امني هايي كه همواره در ان وجود داشته است در تغيير بوده اما در دهه هاي اخير ساختار جامعه ايران بههم ريخته است و بد جوري هم به هم ريخته به قول شما تازه به دوران رسيده هايي بالا امده اند و تا كمي اداب معاشرت ياد گرفته اند بر اثر يك نا امني در كشور رخ داده و فرار كرده اند از اين مملكت
عدم احساس امنيت يكي از بزرگترين معضل زندگي ايراني است . اين احساسي هست كه با ما متولد شده است از بچگي ما را از دوست از مردم از همسايه و فاميل مي ترسونن حتي از پليس كه سمبل امنيت هست براي اين كه بچه رو بترسونن اونو از پليس مي ترسانند
آموزش و پرورش در ايران از خانواده تا دانشگاه و اجتماع و گروهاي اجتماعي بي اعتمادي و ظنين بودن و ترسيدن وجود دارد
اگر فردي فكر مي كنيم و فردي حركت مي كنيم و فردي رفتار يم كنيم و به جمعي بودن اعتنا نيم كنيم ناشي از عدم امنيت رواني و فكري است . از همه مي ترسيم هيچ كس دوست ما نيست الا خودمون و همه دشمنن اگه خيلي بهشون رحم كنيم رقباي بد هستند كه بايد هميشه مواظبشان باشيم .
ما هزينه زيادي رو صرف امنيت مي كنيم و چون امنيت ما فردي است پس زحمت زيادي برايمان دارد چون دسته جمعي اصلا حرفش را هم نزنيد
به قول شما بايد شخصيت ايراني عوض شود و آموزش تنها چاره ساز نيست اينكه تحصيلات دانشكاهي در كشور زياد شود خوب است اما كافي نيست .
شخصيت ايراني بايد در بستري از ارامش و امنيت چند ده ساله به پيرامون خود اعتماد كند و پرورش يابد و پرورش يك كار زمان بر است و اين جا است كه دنيا منتظر نمي ماند تا ما كاري صورت دهيم .

متاسفانه بايد عرض كنم ساختار مديريتي جامعه همه ما مردم را به سمت بازيگري وايفاي نقش در زمانهاي گوناگون سوق داده است؛ همانگونه كه مديران ما در جامعه مانند آفتاب پرست رنگ عوض ميكنند ؛ مردم نيز از آنها الگو پذيري دارند !!!!

نقد خوبی بود . به قول دکتر محمد صنعتی که یه جا گفته بود ما مردمی هستیم که غوره نشده میخواهیم مویز بشویم.هنوز تفکرات ایلاتی و جغرافیایی محل زندگیمون هویت ما رو شکل میده. هنوز وقتی یه نفر از شهری به شهر دیگه سفر میکنه تو شهر دیگه همونقدر غریبه هست که یه نفر از افریقا یا امریکا بیاد برامون فرقی نمیکنه. هنوز فکر میکنیم چون مثلا تو این شهر یا روستا زندگی میکنیم حق داریم حس مالکیت تام نسبت به اون داشته باشیم و از یه فرد که میاد گذر کنه بازخواست کنیم.همین حس باعث میشه وقتی پست مدیریتی و اجرایی داشته باشیم حس کنیم اون اداره یا سازمان ارث پدریمونه و هر جور دوست داریم کار کنیم و.........بگذریم .هنوز هویت انسانی ورای هویت ایل و طایفه و قومیت تو ما شکل نگرفته تا بشه بعدش هویت ملی شکل بگیره . و چون هویت ملی نداریم در درون ذهن و باور درونی خودمون . ایران فقط برامون یه مفهومه برا فقط نقل مجالس بودن و پای عمل که بیاد وسط فقط منافع خودمونو ( که این خود برا هر کسی تو ایران یه محدوده کوچک هست) در نظر داریم.