سلام
نو رسالت خودش رو فراموش کرده...کم کم داره میشه خنده بازار..همش دنبال اینه که کی خوابه..کی چرت میزنه..کی ریش وسیبیلشو زده ..کی نزده ..چرا زده ..چرا نزده..بازکن رو به جون مربی میندازه وبر عکس..
مدیر عامل هارو روبرو هم قرار میده تا سوژه ای برای برنامه بدست بیاد..

صحنه های فوتبالی رو گزینشی واونطور که مد نظر فردوسی پوره نشون میده..و.....
با این واقعا این برنامه چه کمکی به ارتقای فوتبال ایران می کنه؟؟؟

بیخیال هیچ آورد 77هم تموم شد هههههههههه

ما که دربی رو نگاهش هم نکردیم
حیف نیست بازی زیبای تراکتور- صبا پخش نشه آنوقت ... !!

برنامه نود بیش از آنکه مفید به حال فوتبال بی کیفیت ایران باشد مفید به حال حاشیه سازان است
فی الواقع هر چه حاشیه بیشتر از متن باشد نود بیشتر ترکتازی می کند و تر و خشک همه را یکجا به سلاخ خانه اعتراض و انتقاد و تخریب می کشاند

به عقیده بنده برنامه 90 و عادل فردوسی پور دلسوزانه و بیطرفانه به کنکاش و بررسی مسایل فوتبال کشور می پردازند. باید بعضی ها استانه تحملشان را بالا ببرند و واقع بین باشند.

بنظرم باید فیلم کودک فال فروش را که بخاطر عدم فروش فال گریه می کرد و من هم بعد از دیدن آن صحنه ی دراماتیک و واقعی اشک ریختم در مقابل فوتبالیست هایی که پول های میلیاردی می گیرند گذاشت تا بدونن پول درآوردن راحت نیست و با گرفتن پول های مفت طبیعی است که ی پاس سالم نمی تونن بدهند . چون تمرین نمی کنند و به فکر خوش گذرانی های شبانه و .... هستند . باید به حال این فوتبال و فوتبالیستها تاسف خورد . اه اه اه .

بازی کسل کننده دربی فقط و فقط به علت اینست که مطبوعات و رادیو و سیما بیش از اندازه به آن میپردازند .
شما یکبار کاری به کار این دربی نداشته باشید و ببینید که چقدر بازی خوب از آب در میاید.

دربی بی کیفیتی بود. البته جایی که پول حکم میکنه غیرت تسلیم میشه
ماکه قید فوتی و شوتی عشقی رو زدیم

وقتي ستاره هايي مثل شهرام دهقان بي تيم هستند و و نابازيكنان بجاي او بازي ميكنند روزگار داربي همين است كه همين است مطمئن باشيد

سردر زیر برف کرده‌اید!

یک هفته تمام با انواع مصاحبه‌ها و تفسیرها و تیترها تحریک کننده به حساسیت بازی دامن می‌زنند. از یک تماشاچی مصاحبه می‌گیرند به این مضمون: آقا شما که استقلالی هستی دوست داری استقلال این بازی را ببازد امام قهرمان ایران شود؟
نخیر اگر در ایران پنجم هم شود ایرادی نیست اما باید این بازی را ببرد! من از دهات بندرعباس آمده‌ام.
آقا شما که پرسپولیسی هستی دوست داری پرسپولیس این بازی را ببازد اما قهرمان آسیا شود؟
نخیر آقا اگر پرسپولیس به دسته دوم هم برود مانعی ندارد، اما باید این بازی را ببرد. من از روستای بجنورد آمده‌ام.
گردانندان برنامه‌های ورزش صدا و سیما سردبیران روزنامه‌ها و سایت‌های ورزشی یک هفته تمام به خبرنگاران خود القا می‌کنند که مصاحبه و خبر خوب و داغ برای دربی تهیه کنند تا تیراژ و تعداد خوانندگان بالا برود.
روز مسابقه فرا می‌رسد، 22 بازیکن بیچاره (البته میلیاردر و تازه به دوران رسیده) با یک دنیا استرس و اضطراب 90 دقیقه جان می‌کنند که نبازند! در طول 90 دقیقه متن تمام مصاحبه‌ها تلویزیونی، رادیویی و مطبوعاتی از مقابل چشمانشان رژه می‌رود و روان آن‌ها را می‌آزارد تا بالاخره حاصلش بشود یک بازی بی‌کیفیت و اعصاب خردکن با نتیجه مساوی که بیش از هرکسی، داور را خوشحال و روانه منزل می‌کند! البته به غیر از داور باید اصحاب رسانه را نیز جزو برندگان دانست که هر یک نفع خود را می‌برند و از افزایش تیراژ گرفته تا... اما مصیبت‌بارتر این که از فردا صبح حمله رسانه‌ها شروع می‌شود. با تیترهای مثل داربی را تحریم کنید، بازی سرد و یخی، هیاهو برای هیچ و...
این است که شاهکار رسانه‌های ورزشی در ایران که هر سال دو بار تکرار می‌شود.
غصه کی‌روش را هم نخورید، او فوتبال ایران را بهتر از هرکس دیگری می‌شناسد. بهتر از مربیانی که دانش فنی‌شان سقفی کوتاه دارد و البته ورزش‌نویسان و مفسرانی که قضاوتی جهت‌دار و عمدتا غیرکارشناسی دارند و تنها هنرشان حاشیه‌پردازی و بازی کلمات است.
کی‌روش اتفاقا تنها برنده بازی دربی بود. او و دستیارانش یک بازیکن با استعداد به نام صادقیان را یافتند که شاید در آینده به کارشان بیاید.
آن‌ها از این بابت با خوشحالی استادیوم را ترک کردند. اصلا آن‌ها فقط برای یافتن چنین چهره‌ای به استادیوم آمده بودند، نه برای تماشای بازی!
لطفا سرتان را از زیر برف درآورید!
البته بیشتر روی سخنم با آقای فردوسی‌پور است که به تعبیر یکی از ورزش‌نویسان،‌ برنامه نود را با خانه خاله اشتباه گرفته است.
مدت 2 ساعت تمام وقت برنامه را به تحلیل جهت‌دار و بی‌محتوای این بازی اختصاص می‌دهد که به قول خودش چیزی برای گفتن نداشت!
اصلا من می‌خواهم بپرسم، آقای فردوسی‌پور، شما چکاره این مملکت هستید؟ چندی پیش در یکی از برنامه‌های نود، وقتی شما از صحبت‌های تلفنی مدیر یک باشگاه به تنگ آمدید، با لحنی معترض، او را چنین تهدید کردید: من باید از دست شما سر خودم را به میز بکوبم! آخر چرا شما باید سرتان را به میز بکوبید؟
راستی هیچ می‌دانید که تاکنون چند نفر از مخاطبان تلفنی شما سرشان را به دیوار کوبیده یا یقه خود را جر داده‌اند و هیچکدام به خاطرشان نرسیده که از شما بپرسند که شما یک مجری برنامه تلویزیون هستید یا وکیل وصی و قیم مردم؟ مردمی که برخی اوقات از جرو بحث‌ها و درگیری‌های لفظی شما با مخاطبان شاخ درمی‌آورند که این آقا اصلا چه می‌گوید، کیست یا چه نقشی را در فوتبال این مملکت برعهده دارد. اصلا چه کسی به او ماموریت یا اجازه داده که این چنین به همه بتازد، همه را به مواخذه بنشاند و دمار از روزگارشان درآورد تا دل برخی و خودش را خنک کند؟ با این همه برنامه‌هایتان بسیار جذاب است همه را تا بامداد پای تلویزیون معطل می‌کند و در نهایت نیز خواب برخی را آشفته و برخی دیگر را به سرخوشی می‌کشاند.
نمی‌گویم یک شوی تلویزیونی است که بسیاری چنین عقیده‌ای دارند اما یک زد و خورد کلامی بسیار هیجان انگیر، اکثرا بی‌نتیجه و برای مردم سرگرم‌کننده است.
نمی‌دانم تاکنون چه تاثیری برنامه‌های شما در پیشرفت فوتبال این مملکت داشته همان قدر می‌دانم که فوتبال ما نسبت به زمانی که شما نبودید بهتر نشده که آشفته‌تر، نابه‌سامان‌ تر و بی‌رمق‌تر هم شده. حتما می‌گویید این وضع از زمانی به وجود آمده که پول وارد فوتبال شده و همه می‌خواهند از این نمد کلاهی برای خود بسازند. شما چطور؟
شما به دنبال کلاهی برای خود نیستید؟ مطمئنم که به دنبال نفع مادی نیستید! سلامت از چهره و عملکردتان می‌بارد!
اما کلاه معنوی چرا! این برنامه برای شما کلاهی ساخته که بسیار از اعتبار و ارزش آن خرسندید. بسیاری شما را تحسین می‌کنند. جوان،‌ خوش‌چهره،‌ هوشمند، سالم،‌ با معلومات، ‌تحصیل‌کرده و....همه این‌ها قضاوت‌هایی است که در مورد شما می‌شود و شما هم از آن به خوبی آگاهید و لذت می‌برید.
اما واقعا نمی‌دانید که با آن لحن و گفتار و منطق عوام‌پسند، چه بر سر مدیران، سرپرستان و مربیان و بازیکنان می‌آورید. عده‌ای که هرگز توانایی برخورد کلامی با شما را ندارند و البته همه‌شان به نوعی در نابه‌سامانی فوتبال مقصر و دچار کمبود اعتماد به نفس...
به یاد دارم در یکی از مسابقات غیر رسمی که تصور می‌کنم بین تیم‌های رسانه‌ای برگزار شد و شما هم عضویت یکی از تیم‌ها را داشتید وقتی بعد از بازی در مقابل پرسش خبرنگاری قرار گرفتید، آنچنان دست‌پاچه شدید و در پاسخگویی ضعیف عمل کردید که برایم قابل تصور نبود. آن‌جا بود که فهمیدم شما چقدر بی‌رحم هستید. با این که حال بازیکنان و مربیان و سرپرستان تیم‌های بازنده را درک می‌کنید اما بعد از یک بازی سخت از آن‌ها انتظار دارید با تمرکز بالا و همانند فردی که از سیزده به در برگشته صحبت کنند. بعد آن‌ها را محکوم می‌کنید و پدرشان را درمی‌آورید که چرا این طور صحبت و آن طور رفتار کردید.
متاسفانه برنامه شما اصلاح شدنی نیست. طرفداران شما در داخل صدا و سیما و پشت پرده رسانه‌ای کشور با سرسختی تمام پشتیبان شما هستند. این برنامه اصلا تبدیل به یک «تابو» شده که شکستنی نیست و قدرتش هر روز بیشتر هم می‌شود!‌ چرا؟ تردید ندارم که اگر در جریان آخرین بازی‌های دور مقدماتی مقابل قطر، لبنان و کره‌جنوبی، برنامه نود تعطیل نبود، با روش‌های ایذایی خود، آنچنان مربی و تیم را به حاشیه می‌بردید که کسب معجزه‌آسای 9 امتیاز این بازی‌ها تبدیل به یک رویای، به قول شما دراماتیک می‌شد! شما جوانی بسیار یی باهوش و متفکر و جلوتر از همه حرکت‌های پیرامون خود هستید. شما بیشتر از همه، حتی مدیران مافوق خود می‌دانید که در کج راهه هستید اما یک راه غلط را به قدری خوب و استادانه طی می‌کنید که علی‌رغم قدرت تخریبی موریانه‌وارش، جذاب و سرگرم‌کننده است.
هیچ کدام از مسؤولان، ‌مدیران، سرپرستان،‌مربیان، بازیکنان و تماشاچیان فوتبال مرا نمی‌شناسند اما من همه را می‌شناسم، در این سن مانند جوانان ورزش می‌کنم و به تیم مورد علاقه‌ام که بیش از 55 سال است دوستش دارم عشق می‌ورزم.
اما به شما می‌گویم؛ خدمت به فوتبال از طریق یک اجرای برنامه تلویزیونی راه و رسم دیگری دارد که شاید آن را هم می‌دانید اما چون جذایبت ندارد دنبالش نیستید. اگر نمی‌دانید کمی برنامه‌های ورزشی تلویزیونی کشورهای کف دستی حاشیه خلیج را نگاه کنید! به اعتقاد من آن‌ها حرفه‌ای‌تر و موثرتر عمل می‌کنند.
... و در نهایت نیز باید اعتراف کنم که شما را دوست دارم، مثل پسر خودم. 66 ساله‌ای هستم که آرد خود را بیخته و الک را آویخته‌ام.