امان از مارک بوسنیچ که چه گلهایی را نوش جون کرد . 
بنده آن زمان ستوان یک وظیفه بودم از پادگان لویزان فرار کردم.جالب بود برای یک افسر فراری بشه! یادش بخیر من مهمون عموبودم چه حالی دادخداداد سوم دببرستان نبی اکرم اسدابادبودم هنوز هم وقتي بازي را ميبينم ضربان قلبم تند ميزنه . زنده باد مردان با غیرت و کم توقع فوتبال قدیم 
واقعا يادش بخير چه روزي و چه روزهايي بود. حتي بازي با چين و ساير تيم هاي اون روزها هم خاطره خوشي براي ما جوانان و نوجوانان اون روزهاست. ولي واقعا جاي بررسي داره كه چرا ديگه از اون شادي ها و يكدلي ها خبري نيست؟ چرا ديگه به ورزشگاه هاي ما 100 هزار نفر نمياد؟ چرا پول براي مردم ما همه چيز شده؟ و چراهاي ديگر.... من تبریز دانشجو بودم و داشتم به خونه مون تو اردبیل بازمیگشتم....گزارش بازی رو هم از طریق رادیوی اتوبوس گوش میدادیم....وقتی خداداد گل دوم رو زد از شدت هیجان و ذوق و شوق مسافرا اتوبوس داشت میرفت هوا....راننده بعد از پایان بازی ماشین رو کنار جاده پارک کرد و همه داشتیم کنار ماشین تا یه ربع بیست دقیقه می رقصیدیم و شادی می کردیم يادش بخير،ملي پوشان پيروزباشيد خرم چون گل هر روز باشيد مدرسه من ،مدرسه راهنمایی اسامه تو نظام آباد بود اکثر معلما و ناظم مدیر همه فوتبالیه شدید بودن،ساعت 30/12 تعطیل کردن.بازی ساعت 55/12شروع شد
همه هم اومدن تو حیاط. یادش بخیر. مدرسه که تعطیل شد بچه ها با التماس از راننده خواستن ببردمون میدون هفت حوض . هی غوغایی بود. دبیرستان سمیه