تابناك عزيز مطلب بسيار ارزنده اي بود ولي بايد انتقادي هم ازشما كنم يا بهتر گلايه كنم.شما كه مطلب به اين خوبي گذاشتيد كاش چند روز پيش لااقل از جمله آن شاعر معروف كه از روي ناراحتي خواسته بود توجهي به اين بيچارگان شود ايراد نمي گرفتيد.البته حرف شما هم اشتباه نبود ولي همين كه در اين وانفساي خودخواهي،كسي توجهي نشان داده بود ارزشمند بود.ماندگاريتان آرزوست...

چون مردم در ایران یاد گرفته اند دلشان فقط برای خودشان بتپد. این می تواند میراث اارگانهای مختلف باشد. ما که کارمند "دانشگاه شاهد" هستیم به وضوح این نکته را می بینیم.

وا
مگه داریم؟
اصلا همچین چیزی مگه میشه
مگه ما تو کشورمون کودک کار داریم
مگه ما در کشورمون کودک بی شناسنامه داریم؟!
مگه ما در کشورمون کودکی داریم که یارانه نگیره و از حق تحصیل محروم باشه ؟!!!

یه خورده از اینا یاد بگیریم.

سلام ممنون از مقالتون.....

هوا بس نا جوان مردانه سرد است

معتقدم هنوز هم آدم هايي فداكار در كشور ما هستند شايد خيلي خيلي بالاتر از امثال ... وبه دو دليل شناخته نمي شن 1- ميزان كمك هاشون اينقدر نيست كه بتونه خبر ساز بشه ( به دليل درآمد اندك خودشون ) 2 - واقعاً هيچ توقعي براي شناخته شدن ندارن.من و ه مسرم هر دو معلميم با توجه به اينكه خودمون هم خرج زندگي داريم با اين حال با ديدن دانش آموزان بي بضاعتمون نزديك به نصف در امدمون رو براي كمك به مايحتاجشون كمك مي كنيم.ديگر همكاراني هم داريم كه اينچنين هستند اما هيچ ادعايي نداريم از كسي.فقط برامون دردمنده كه...بگذريم.

من نفهمیدم بالاخره به این دسته آدما کمک کنیم یا نه؟!!!

»ن هر زمان که این کودکان رو میبینم دلم میخواد چیزی ازشون بخرم تا کمکشون کرده باشم، اما واقعاً نمیشه فهمید اونها از طرف یه گردن کلفت مجبور به انجام کارن تا جیب اونارو با استفاده از معصومیت کودکانشون پر کنن یا نیازمند واقعی ان ؟!
اگه حد اقل این ماجرا رو به نحوی بشه برای همشری ها روشن کرد، مطمئن باشید که هنوز بسیار آدم خیر وجود دارند که به کودکان نیازمند کمک کنن!

سالهاست زنانی اسپند بدست و کودک در پشت که با چادر بسته شده اند برای تکدی گری همه جای شهر را میگردند و جالب است که برای هرکدام قلمروی وجود دارد و این نشان از سازمان دهی شدنشان است!مطلب مهم اینجاست که همیشه کودکی به همراه دارند و هروقت کودک بزرگتر میشود بصورت کاملا مشهو فرزندی در راه،واین پروژه ادامه دارد و ادامه دارد.حال شما خود میتوانید پیش بینی کنید که نوزاد های بزرگ شده کودکان اینده اند
(بخوانید کودکان کار اینده)و این کودکان مجرمین در بزرگسالی.
حال منو شمایی که از سر دلسوزی به این مادران اسپند بدست
(که بهتر است ماشین جوجه کشی بنامیمشان) کمک میکنیم در اصل جنایت است در حق این کودکان و حتی خود زنانی است که به اجبار گروههای سازمان دهی شده و حرفه ای به بردگی گرفته شده اند.این که سازمان های مسئول موظف به برخورد با این گروهها هستند و سهل انگاری میکنند،شکی نیست اما اگر ما شهروندان کمکهای عاطفی و مالیمان را از طریق ngo های مورد اطمینان به دست محرومین برسانیم به مرور این چرخه خانمانسوز بیگاری از زنان و کودکان برچیده خواهد شد.