برای هر چیزی بایستی ابتدا زمینه آماده شود پس تا آماده شدن این پیش نیازها و عزم سرمایه گذاری در این راستا فاصله زیادی داریم که بایستی راحلهای تسریع در عمل موشکافانه بررسی و تحلیل گردد . منی که پس از 22 سال درس خوندن دکترای مکانیک گرفتم و خیلی شانس اوردم که هیئت علمی شدم، حقوقم به 2 میلیون نمیرسه ...چه انتظاری از بقیه دارید؟ مسلما همه به دنبال شرایط بهتری هستند، در هر کجای دنیا که باشه... وقتی که تو کشور بهشون نیازی نیست واسه چی بمونن ؟ اصولا تو ایران سیستم ایراد داره ، چه سیستم آموزشی ، اقتصادی ، سیاسی یا هر چی که به فکرتون برسه . باور کنین تعداد تحصیل کرده های دانشگاه های دولتی هم برای این کشور مازاد هست حالا چه برسه به آزاد و غیر انتفاعی و پیام نور و ... 
فرار مغز, فرار تخصص, حتی فرار یک صنعتگر حرفه ای و فرار هر نیرویی که بتونه چرخی از چرخهای کشور رو بچرخونه هم ضرر داره.من مغز نیستم متخصص نیستم کسی نیستم و ادعایی هم ندارم اما وقتی دیدم بعد از تحصیل و تجربه و تخصصی که داشتم کسایی پله های ترقی رو تند تند طی میکردن و از من جلو میزدن که پارتی و درای وابستگیهایی بودن و از ما بهترون بودن چی شد؟دیدم موندنم در جا زدن و کار کردن و به جایی نرسیدنه.احساس میکردم بهم توهین شده و .... این شد که مجبور شدم عزیزانم و جایی رو که بهش تعلق داشتم بزارم و بیام.حداقل اینجا اگه کسی قدر کارمو ندونست (که خیلی میدونن و احترام میزارن و مسیر پیشرفتت رو هموار میکنن) میگم خب کشور من نیست.اما اینجا چه عزت و احترامی به تخصص و تجربه و تحصیلات میزارن.این نوشته رو به عنوان یه درد دل منتشر کنید تا شاید برای امثال من فکری بشه. به نظر من دلیل فرار مغز ها اینطور که همه نوشتند بحث اقتصادی و حقوق و امکانات نیست. نه اینکه اینها بی تاثیر باشداما دلیل اصلی نیست. بسیار خارجی هایی که به ایران و کشورهای دیگر سفر کردند می‌گویند در کمتر کشوری مانند ایران اینقدر به حریم خصوصی شخص وارد می شوند و برای نحوه زندگی خصوصی تعیین تکلیف می کنند.
کشور ما با وجود تمام مشکلات به هر حال از لحاظ شاخص توسعه انسانی در جایگاه بالاتری از آن است که اینقدر فرار مغزها داشته باشد پس باید نتیجه گرفت بخش قابل توجهی از این مشکل مربوط است به اینکه در ایران هر فرد کمتر می تواند خودش باشد.
من فوق لیسانس برق کنترل هستم و 5 سال سابقه مرتبط کاری.در ایران آینده ای برای کار نمی بینم.با این وضع کار و درآمد دارم یواش یواش به فکر مهاجرت میفتم چون ایران هیچ آینده ای نداره فردی هستم با یک مدرک تحصیلی خوب و سابقه پژوهشی مناسب و بدون رقیب در حوزه کاری خود. برای خدمت به کشور بازگشته ام و با وجود ده ها نامه در خصوص بکارگیری بنده و پس از گذشت یکسال بیکار بوده و در حال برنامه ریزی برای خروج از ایران. دولت محترم اگر میخواهد روند مهاجرت را برعکس کند باید قوانین را با این هدف بازنگری کند و تغییر نگرش بدهد. من العان دارم توی به ظاهر بهترین دانشگاه ایران در مقطع دکتری درس می خونم. چند تا مقاله هم با IF بالا هم دارم. العن توی شرایطی هستم که که هیج برنامه نه می توانم برای زندگی خودم و یا برای کارم داشته باشم تنها جیزی که از ما می خوان فقط مقاله است. العان 6 ماهه نتطر یه متریال هستن. و فقط گوشه آزمایشگاه می شنیم و به فرصت هایی که برای تحصیل در دانشگاه خارج از کشور داشتم فکر می کنم و فقط افسوس می خورم. من دارم تهران خدمت می کنم جای فوق العاده خوب و لیسانسم دارم . هم خدمتی من ارشد برق از شریف داره و تازه اومده خدمت . خیلی دلم براش می سوزه چون برای بیرون رفتن ساعت ۳ بعد از ظهر باید بره سرشو خم کنه با کلی تحقیر از یه آدمی که لیسانس هم به زور داره و هیچ جا بهش کار ندادن امضا بگیره .کاری که می کنه دقیقآ هیچیه ! فقط الافی حق داشتن موبایل نداره با این که روزی ۱۰ بیکار میشینه اگه ۶.۳۰ دقیقه اش بشه ۴۵ دقیق کلی باید حرف بشنوه .
به نظرم خدمت برای یه تحصیل کرده سن بالا نباید به این شکل باشه .برای من خیلی عالی بود خدمت . سرکار میرم هرروز و کلی هم درآمد دارم تازه به فکر ازدواج هم افتادم .
نخبگان ماشین و پول نمی خواهند بیشتر یک امکانات اولیه آزمایشگاهی و کارگاهی و با دسترسی سهل می خواهند تا افکار و ایده های خود را بتوانند اجرایی کنند
حقوق آنچنانی نمی خواهند ولی شایسته سالاری را انتظار دارند
در گروه پسران مشکل خدمت سربازی بدلیل ایجاد فاصله بین علم و فعالیتهای یدی یکی از دلایل فرار است.
فضای کارآفرینی و اشتغال کشور براساس یکصد شاخص بین المللی برای حضور فعالانه فراهم نیست و هر روز بدتر از دیروز شده است بالاخص در دو دولت نهم و دهم که فاجعه شد!
پس باید برای خروج از این وضعیت و ایجاد امید برای برگشتن و ماندن کار بسیجی کرد البته با تدبیر