اقا جان من مرد خانه دارم.
یک زن می خوام بره کار کنه بیاره بخوریم.
تابناک لطفا این کامنت رو بگذار. خدا خیرت بده شاید ما هم ازدواج کردیم و یه سر و سامونی گرفتیم.

این رو گذاشتی تا یک موضوع جدید واسه اختلاف و طلاق به دست زوجین بدی.

وقتی بدنبال وارونه گی هستیم - هرگاه زن در تقلا برای رسیدن به جایگاه مرد باشد مطمعنا مرد هم به جایگاه زن سیر خواهد نمود اما هیچکدم نخواهند توانست نقش دیگری را ایفا نمایند و نهایتا عاقبت فمینیست بازی جز این نباید باشد

این آقایونی که میگن حالا که خانومها میرن سر کار باید خرج زندگیم بدن،
چرا اینو نمیگید که تو خانواده ،یه زن 9 ماه سحتی میکشه برای به دنیا آوردن بچه ای که آخرشم فامیلی شوهر میشه اسم خانوادگی بچه .2 سالم که بچه رو شیر میدن،بیشتر کارهای بچه کوچیک رو هم انجام میدن و شوهرا معمولا درصد کمتری از کارای بچه رو انجام میدن(تازه اون رو هم بیشتر مردها انجام نمیدن کلا) پس زحمت بچه با مادره ،
از اون طرف خانومهای شاغل کار آشپزی و رتق و فتق امور خونه و مدیریت خونه و بچه ها رو هم انجام میدن،کدوم خونواده ای رو میشناسید مثلا مهمون داشته باشن بعد غذاها رو مرد خونواده درست کنه؟ اکثر زحمت کارهای خونه با زنه حتی وقتی شاغله،
پس این زنها به اندازه کافی برای زندگی مشترکشون نقش ایفا میکنن. حالا چون شاغلن باید بیان پول خرج و مخارج زندگیم بدن؟
بابا انصافتونو شکر

من هم شوهري بي مسئوليت دارم. هرچه هم تذكر ، فرياد و يا خواهش مي كنم درست نمي شود. واقعا ماندم كه چه بايد كرد . حتي از خريد يك نان صبحانه هم دريغ مي ورزد و من بايد هر روز گرسنه سر كار بروم.

متن جالبی بود چون من هم متوجه شدم همسرم داره تنبل میشه تو خونه مادرش که بودیم نیازی به اجاره دادن نداشت به هر ترتیبی بود رفتیم مستاجری دیگه جرات نمی کرد با یه بالا چشمت ابرو رئیس یا همکار قهر کنه بیاد بیرون بعدشم که بچه دار شدیم من پول مهد و خوراک- اون اجاره خونه- دیگه دلم برای بچم سوخت چون نه جای بازی داشت نه امکانات کافی گفتم بر گردیم و حالا اجاره خونه حذف شده ولی من همچنان پول مهد و هزینه های اصلی خوراک مثل گوشت رو میدم با کلی کل کل خوراک تا حدودی نصف شد ولی مهد واقعا کار می بره!!! ولی می دونم درست میشه!!! هیچوقت نگید زنا جای مارو گرفتن و یا زن نباید کار کنه . من مفهوم اینکه زن باید دستش تو جیب خودش باشه رو نمی فهمیدم بیست سالگی ازدواج کردم و در بیست و دوسالگی همسرم به علت تصادف جان باخت من موندمو یه بچه وحرفای خاله زنکی این و اون . درین بین من فقط به اینده خودم و بچم فکر می کردم پدرم هم خودش چهارتا بچه داشت که تازه شروع تحصیل و خرج بیشترشون بود . همیشه مدیونشون هستم ولی ایا می تونستم مثلا بگم بابا پول بده فلان اسباب بازی قشنگ یا طلا رو برای دخترم بخرم اگه می گفتم شکی نبود که بی برو برگرد پدرم قبول می کرد طوری که بارها و بارها بدون اینکه بگم انجام داد ولی خیلی سنگین به خدای احد و واحد هیچوقت احساس نکردم سربارم ولی باز نمی تونستم درخواست پول کنم . کم کم خواهرو برادرام بزرگتر و ازدواج حالا داماد یه چی می گفت و عروس چرا بابات اونجا اینقدر به این داد یا چرا فلان یا مامانت میتونه بچه خواهرتو نگه داره چرا بچه مارو نگه نمی داره؟؟!!! همه رو تحمل می کردم بالاخره ده سال تو خونه بابام بودم از همون روزای اول تصمیممو گرفته بودم فهمیدم نمیتونم تا ابد زیر پرچم بابا باشم هر طوری بود تا صبح درس می خوندم وقتی خوابم می گرفت صورت دخترم خوابو از چشام می گرفت ایندش جلو چشمم میومد باید کاری می کردم همون سال قبول شدم خوب درس خوندم چون می دونستم تنها راه نجاتم کار گرفتنه پس باید معدل خوبی داشته باشم در حین اینا یه پام دادگاه بود برای اینکه هربار به عنوان ولی قهری تهدید به از دست دادن بچم میشدم یه پام تامین اجتماعی که می تونم حقوقی دریافت کنم و یه پام دانشگاه بعد از درس حدود دو سال دنبال کار دویدم خوشبختانه وقتی که داشتم دیگه ناامید می شدم که بزنم سیم اخر از امام زمان کمک خواستم دیگه معجزش یه راز بین خودمو خودش تو یه محیط علمی ازمون دادم انگار برای استخدامم عجله داشتن والان دخترم دبیرستانیه خرج لباس مدرسه اینده . پس اندازش چطور میشد اگه من کار نداشتم!!!!!!!!!!!!!!!! با کارم لااقل تونستم یه پس انداز نسبتا خوبی براش کنار بذارم .تامین بودن کمکم کرد تا شتابزده و اشتباه زندگی دیگه ای رو شروع نکنم و الان خدا رو بسیار شاکرم و یقینا خدا با صابرین است. من می تونستم بعد از اون حادثه طور دیگه ای زندگی کنم ولی من تو خانواده ای بزرگ شدم که فرقی بین زن و مرد در توانایی نبود والا من خودمو به حدی ضعیف می دیدم که سرنوشت خودم و بچم و ابروی خانوادم فاجعه می بود. و واقعا اقتصاد نقش مهمی تو تصمیم گیری های مهم زندگی داره پس این فرصت رو فراغ از جنسیت برای همه باید قائل شیم.

سلام؛
بلاخره ما نفهمیدیم مساوات را میخواهند یا نه؛ این مطلبی که گفته شد عین مساوات بین زن و آقایونست؛
همیشه شعبون یه باز هم رمضون!!!.
برو حالشو ببر!!!!؛
راستی همچین بد هم نیست حالا میفهمند که اون موقع که هی به آقایون میگند مگه کوه کندی، برو ببین شوهرای مردم چه ها که نمیکنند!!!، ببیند که بله سر و کله زدن بیرون از خانه از کوه کندن کمتر نیست!!!.
اگر هم اینطوری نمیخوان طلاق آخرین راه حله !!!!(هه هه) و راه دیگری هم ندارد!!!!

نباید دید گاه 0و1 به کار کردن زنان داشته باشیم که یا کاملا خوب است یا کاملا بد

یه بزرگی یه حرف خیلی خوبی زده،گفته هرچیو برای خودت دوست داری برای دیگرانم همونو دوست داشته باش، به نظرم باید این حرفو طلا گرفت ،

این هموطنایی که هی میگن زنها نباید کار کنن و اشتغال داشته باشن .آخه برادر من خودت دوست داری بهت بگن این همه که درس خوندی خسته نباشی برو بشین تو خونه،هیچ آرزویی نداشته باش،حق نداری پیشرفت کنی، واسه خودت جایگاه اجتماعی داشته باشی، مال و منال داشته باشی، حقت فقط بچه داشتنه، اونم فقط چون زنی!

خدایی شما خودتون دوست دارید از این حقوق محروم باشید و تا آخر عمر بشینید خونه بچه داری کنید؟ خب برادر من ما زنهام خوشمون نمیاد.دوست داریم پیشرفت کنیم، واسه خودمون تو اجتماع شان و منزلت داشته باشیم،دارایی داشته باشیم که خیالمون راحت باشه.

همین آقایونی که میگن زن نباید اشتغال داشته باشه ،بهشون بگی حالا که مثلا بعده 20 سال زندگی مشترک که خانومتم نرفت سر کار و نشست تو خونه کارای خونه رو کرد، بیا به پاس این کاراش نصف خونتو بزن به نامش تا اونم یه دارایی داشته باشه، میگن ما خودمون زحمت کشیدیم پول درآوردیم نه خانوممون ،حالا چرا خونه رو بزنیم به نامش!اکثرا این کارو نمیکنن. چرا به زنها حق نمیدید که اونهام انسانن و مثل مردها آرزو هایی دارن و دوست ندارن وابسته یه آدم دیگه باشن؟ اونم به مردای الان که به خیلیاشون متاسفانه هیچ اعتمادی نیست! انتظار دارید زنها به چه اعتمادی شغل نداشته باشن؟ فردا تو میانسالی اگه شوهرشون طلاقشون داد کجا برن ؟چیکار کنن بدون هیچ شغل و دارایی؟ حتی اگه شوهرشون مرحوم شه، ارثی که بهشون میرسه اندازه پسرشونه نه بیشتر. قانونم که هیچ حمایتی از زنها نداره. اونوقت تو میانسالی برن دست جلو بچشون دراز کنن؟

یه کم از جایگاه یه انسان به این قضیه نگاه کنید، نه از جایگاه یه مرد ،منفعت طلبیو بذارید کنار. اون چیزی که واسه خودتون دوست دارین واسه بقیه ام دوست داشته باشین

من زنی هستم که کل هزینه های زندگی را بر دوش دارم چون از ابتدا با مردی ازدواج کردم که هیچ احساس مسئولیتی نداشت و اگر کاری را به او واگذار می کردم آنرا انجام نمی داد و من مجبور بودم برای اینکه کارها به موقع انجام شوند همه را خودم انجام دهم و بعد از ده سال کار از شرکت بازخرید شد و از آن به بعد با وجودیکه در شرایط سخت سالهای دهه هفتاد بودیم سر کار نرفت و هم اکنون هم که مسن شده بیکار است و بنده الان بعد از سی و چهار سال از زندگی مشترک فکر می کنم که باید همان سالهای اول از او جدا می شدم ولی متاسفانه شجاعت اینکار را هم نداشتم و میخواهم بگویم که بعضی از مردها یی که بدون احساس مسئولیت هستند را نمی توان با روشهای فوق اصلاح کرد و حداقل بنده که در این راه موفق نبودم.