مسئله سینمای ایران مسئله داستان گویی هست. انسان شنیدن و دیدن داستان را دوست دارد و لذت می برد. سانسور مانع داستان گویی در سینماست و جلو لذت مردم را می گیرد و در نتیجه ایجاد تنفر می کند.

دو دلیل که هنوز برای دیدن این فیلم نرفته ام: ۱- تبلیغ ضعیف فیلم وتیزر تبلیغاتی آن که چنگی به دل نمیزد و این موضوع را تداعی میکرد که میخواهیم به دیدن فیلمی برویم که در آن ۱۲۰ دقیقه باید شعارهای کارگردان و دیالوگ های پیچیده را از زبان هنرپیشه ها بشنویم ۲- عدم تحمل صدای فریبرز عرب نیا که معمولا دیالوگ ها رو با لحنی مشابه در تمامی فیلم هایش ادا میکند!

یاد روز سینما بخیر!یه بار دیگه بلیط کل سینماهارو رایگان اعلام کنید درصدحضورمردم درسینما مشخص میشه!

من فارغ التحصیل دکترای بازاریابی هستم و از ابتدا هم در همین رشته به شکل تخصصی کار کردم و از همه تئوری ها نهایت بهره برداری رو داشتم. یکی از نکات بارز و مهم در بازاریابی شناسایی نیاز و خواسته مشتری یا مخاطب و عمل به اونه. به نظر من پاسخ بخشی از این سوال شما تا حدودی توسط دوستان داده شد مثلا دست چین شدن قهرمانان، محدود کردن تاریخ به یک برهه خاص زمانی، تفاوت سطح تکنولوژی سینمای ایران و امریکا و ... اما در کنار همه اینا یه نکته دیگه هم وجود داره که شاید زیرساخت اصلی باشه، مخاطب از قهرمان انتظار قهرمان بازی داره و اخلاق در حاشیه یا جنب اونه، ولی سینمای معنا گرا و آرمان گرای ما قهرمان بازی و ماجراجویی رو حاشیه میدونه. خوب در کشوری که گفته میشه 75% جمعیت جوان و طبیعتا ماجرادوست هستند، توقع خیلی زیادیه که فیلمی مثل چ پرفروش از آب دربیاد.

چون اصلا فیلم خوبی نبود

من فقط به علت اسم این فیلم برای دیدنش نرفتم . جون اسم چ برای من چه یعنی چگوارا را تداعی کرد که منورالفکرها عکس آن را کیک عروسی خود نقاشی می کنند ولی این شخص یک آدمکش کمونیست بود که در کلکسیون قربانیان خود بچه 14 ساله هم دارد. از اسم این فیلم نتیجه گرفتم که فیلم ساز دیگر سید کاظم را رها کرده و بدنبال فستیوال کان است.

من به عنوان یک ایرانی و عاشق شخصیتی مثل چمران خیلی یش از خیلی دوست دارم برم ببینم این فیلم را م همچنین شیار را ولی هر چه حساب و کتاب میکنم درامدم کفایت نمی کند حالا بررسی کنید علت را و پیدا کنیم مشکل را ...........

مخلص همه ی قهرمانان واقعی وازاده وخصوصا شهیدچمران هستیم لذا نرفتن به سینما دلیل نمک نشناسی نیست بلکه شاید بدلیل قهرمان سازی ها در حق قهرمانان واقعی جفا و مردم زده شده اند

سینمای موفق وابسته به رمان و داستان کوتاه موفق است. در ایران کدام رمان را می توان یافت که قابل تبدیل به یک فیلم سینمایی باارزش باشد. سینمای امریکا و بخصوص اروپا موفقیت خود را مدیون رمان نویسان مطرحی است که موضوعشان تنها عشق یک جوان بی پول به یک دختر ثروتمند نیست و هزاران موضوع دیگر را در بر می گیرد. مثلا فیلم خرس با بازی آنتونی پرکینز که یک موضوع انسانی را در بر داشت. اما فیلمسازان موفق ما که در جشنواره ها می درخشند موضوع خود را از روزنامه حوادث و دادگاه خانواده پیدا می کنند. تنها فیلم ناخدا خورشید که برداشتی از یکی از داستانهای همینگوی بود توانست در حد فیلمهای خارجی بدرخشد. در نتیجه ما نیاز به رمان نویسان موفق داریم. همین و بس.

اگر همه قهرمانهای ایرانی ( تاکید می کنم: همه قهرمانهای ایرانی) مورد عنایت قراربگیرند ونه فقط عده ای انگشت شمار که توسط کانال های رسمی دستچین شده اند،مردم به احتمال زیاد بیست میلیارد هم هزینه خواهند کردبرای چ.