این که بین پزشک و بیمار بی اعتمادی باشه در مرحله اول خوده بیمار ضرر میبینهاز انجایی که قسمتی از درمان جنبه روانی داره این بی اعتمادی باعث کند شدن بهبود میشه
از انجایی که حرفه پزشکی مثل تمام حرفه ها عوارض خاص خودش رو داره و فراری از این عوارض نیست مثل اشپزی که هیچ وقت غذاش نسوزه خوب ممکن نیست
باید سعی شود عوارض حداقل باشه و در صورت ایجاد عارضه نباید بوق و کرنا کرد چون این بی اعتمادی خیلی خطرناک
بعضی از روزنامه نگاران عزیز هم دنبال سوژه و غوغا هستند و نمیدونن چیکار میکنن
از خوده نگارنده میپرسم ایا بیمار شی دکتر نمیری؟؟
ایا صبر میکنی خودت درمان شی چون پزشکان بدند
چیزی که مینویسی دقیق بفهم و عواقبش رو ببین
هیچ کس منکر خطاهای درمانی در ایران و البته در تمام دنیا نیست ولی نکته قابل تامل حمله به بخشی از کشور هست که نه تنها در منطقه بلکه در مقایسه بابسیاری از کشورها حرفی برای گفتن داره .و جالبتر عدم چنین اعتراضاتی به بخشهایی که رتبه برتر جهانی از انتها رو دارن همانند.....و صد البته اصنافی هستن که هرگز خطایی نکردن که بخوایم اعتراض کنیم. به رغم وجود تعداد اندکی پزشک با اخلاق، ولی جامعه پزشکی ما متأسفانه شدیدا گرفتار بی اخلاقی است؛من که بحمدالله چند سالی است به پزشک مراجعه نکردم و دفترچم هم سفید مونده؛ امیدوارم کار هیچکس به این قشر نیفته!
خدا شاهده حدود 2 سالی از شکم درد با علایم کاملا مشخص رنج میبردم. هر پزشکی میرفتم حتی بدون اینکه نظر من رو بپرسه چنتا سوال روتین میپرسید و هی قرص مینوشت یا اینکه چند ازمایش و ... آخرشم ی تشخیص غلط میدادن که خوب نمیشدم. تا اینکه یک روز همینطوری تبریز بودم. یک دکتری رفتم که فکر نمیکردم اصلا بفهمه! با لهجه خاصش گفت خب عزیز بگو ببینم چته؟ منم قشنگ شرح دادم. بدون معاینه گفت بیماری ژنتیکی داری( از طریق شرح علایمی که من دادم و وقتی حرفام رو خوب شنید.) تشخیصش هم درسته درست بود. ازمایش هم دادم مثبت در اومد. و یک قرص هر روز میخورم. و خدا رو شکر خوبم.پ.ن: اگه این بیماری تشخیص داده نمیشد احتمالا کلیه هام رو از دست میدادم. قابل توجه پزشک های محترم که زودی نسخه مینویسن و رد میکنن مریضا رو.
متاسفانه سیستم پزشکی مبتنی بر درمان ما کپی ناقص و بی مایه ای از سیستم پزشکی غربی و مشخصا امریکایی است. مثلا در سیستم پزشکی آمریکا هر پزشک باید حداقل پ5 دقیقه در ویزیت سرپایی وقت صرف کند و علاوه بر گرفتن شرح حال دقیق و تاریخچه قبلی بیماری؛ بطور کامل بیمار را معاینه و سپس درمان مورد نیاز را برنامه ریزی کند. در ایران متوسط ویزیت پزشکان کمتر از 3 دقیقه است و این یعنی گام اول و خشت اول کج گذاشته می شود. در بیماران بستری پزشک باید بصورت کامل با بیمار ارتباط داشته باشد و قبل از بستری؛ حین بستری، قبل از جراحی و بعد از جراحی و حتی بعد از ترخیص از بیمارستان بیمار را رصد کند. نمونه این رفتار را می توانید به راحتی در فیلم ها و سریالهای غربی ببینید یا از دوستانی که سابقه بستری در بیمارستانهای غیر از ایران داشته اند را بپرسید. در هیچ کجای دنیا یک پزشک در روز بیش از 30-40 بیمار سرپایی را ویزیت نمی کند. هیچ کجا ماهانه بیش از 10 بیمار بستری را پذیرش نمی کند و ... اما در ایران این آمار بطور وحشتناکی با استانداردهای جهانی فاصله دارد و دست اندرکاران وزارت بهدات که به عنوان متولی وظیفه اصلاح این رفتار اشتباه را دارند به دلیل تعارض منافع حاضر نیستند هیچ گامی در این امور بردارند و این قافله همچنان با این قافله سالاران راه را به خطا ادامه می دهد و ...وای به حال ما مردم عادی
طرف روزی کلا 4 ساعت ویزیت داره وقت ویزیت هم 10 دقیقس روزی 1 میلیون هم درامد داره این انصافه وقتی درامد یک ماه بقیه مردم به اندازه اون یک روز نیست این متن شاید برای شروع حرکت بدی نباشد اما بشدت ساده، سطحی و پیش پا افتاده است. انتظار اثرگذاری جدی از آن در سطح جامعه نمی رود.درصورتیکه موضوع وضعیت بهداشت و درمان کشور، جایگاه پزشکان، آسیب شناسی رابطه پزشک و بیمار و سایر مسایل مربوط به اینها بسیار مهم و حیاتی است که در غبار غفلت ها و بی توجهی ها دارد نگران کننده می شود.
اعتماد یک رابطه دو طرفه است . وقتی شما به مطب پزشک مراجعه می کنید و بخورد کاسبکارانه و تجارتی ملاحظه می کنید دیگر اعتماد از بین می رود . وقتی ملاحظه می شود پزشک محترم به انحای مختلف از شما پول اخذ می کند ولی وظیفه خود را به درستی انجام نمی دهد اعتماد از بین می رود . وقتی پزشکان محترم خود را طبقه برتر پنداشته و با دیگران با دیده تحقیر نگاه می کنند ، اعتماد از بین می رود مسله فقط بی اعتمادی نیست. مسله اینه با کارهایی که آقای وزیر بهداشت توی این چند ساله انجام دادند طبقه جدیدی در جامعه ایجاد کردند به نام پزشکان متخصص.طبقه ای که ظاهرا اگر تمام منابع کشور را هم به آنها بدهی باز راضی نخواهند شد و در جواب می گویند ما زحمت کشیده ایم.
مسله این نیست که نگارنده این سطور حسادت می ورزد به درآمد این افراد. مشکل اینجاست که بودجه ای که باید صرف توسعه صنعت می شد راهی جیب پزشک شد. در کشورهای دیگر اختلاف پزشک با پرستار و کارمند و مهندس چقدر است؟
چرا در کشور ما این شکاف بسیار بزرگ ایجاد شده؟
جان مردم برای پزشکان ما کوچکترین اهمیتی ندارد و سر سوزن به قسمی که خوردند پایبند نیستند
جالبه چندی پیش 150 نفر از آنها طی نامه ای به وزیر بهداشت ...تهدید به ترک وطن کردند و این عده کسانی هستند که کارانه های ( پر کیس ) 100 تا 700 میلیون تومانی در ماه در یافت می کنند!!!!
و جالبه وزارت بهداشت عقب نشینی کرد.
دو نکته آقای وزیر ! :
اولا کجا تهدید کردند که بروند ؟!!! کجا بهتر از ایران و اینجا ؟!!! کجای دنیا همچنین در آمدی دارند ؟!!!!
ثانیا : بروند...... دکتری که در یک بیمارستان قلب دولتی ( خود من کارمند آنجا هستم و با ضرس قاطع عرض میکنم که شایعه نیست ) ماهی 400 میلیوت تومان پر کیس ( کارانه پزشک ) دریافت می کند ؟!!! در سطح همان دکتر از هند بیاوریم ...با ماهی 20 میلیوت تومان حقوق می آیند.