متاسفانه بعضی مربی ها،فرق نمیکنه کشتی ،فوتبال، والیبال...کم و بیش بخاطر شرایط خاصی (قرعه مناسب ،شانس،...) به موفقیت هایی میرسن و بعناوین "خاصی" مشهور میشن وشروع میکنن موج سواری، ناز کردن ،بالا بردن قیمت ،تکبر و غرور و.....بعدا در شرایط دیگری ثابت میشه که تبهر مربی عامل پیروزی های قبلی نبوده و فرد مذکور با پوز زمین میخوره.فلان تیم فوتبال بخاطر بکارگیری بهترین و گرانترین بازیکنان نتیجه میگیره ، میکن به به عجب مربی بزرگیه.یه تیم دیگه بخاطر دروازبان فوق العاده قوی نتیجه میگیره ،چپ و راست این مربی را تو بوق و تبلیغ میکنن.مربی والیبال تیمی را که 10 سال باهم بازی کردن و قهرمان جهان رده سنی شده را به موفقیت هایی میرسونه ،میگن عجب مربی با کلاس و فهمیده ایه،و وقتی میبینه پشتوانه ای واسه تیم نداره و موفقیتش تداوم نداره تیم را رها میکنه و میره..چرا ما اینطوری هستیم؟ جرا دقیقا پیروزیها و شکستهای تیمهای ما کارشناسی نمیشه؟ شاید هم میشه ولی جو موجود جرات ابراز حقایق را از کارشناسان سلب میکنه.کار روی قدرت بدنی و نفس ورزشکار نیاز به تخصص فوق العاده فنی رشته خاصی نداره.لازم نیشت بهترین مربی کشتی دنیا باشی تا بتونی قدرت بدنی را تقویت کنی.مگر کیانوش رستمی با مربی خاصی به اوج قدرت و توانایی رسید؟.......
شما مردم فقط پیروزی هارو میبینید و وقتی یکی شکست میخوره میزنین تو سرش وقتی سوریان داشت مدال های طلا سال های قبل رو میبرد همه دوسش داشتن اما الان نه واقعا متاسفم.
حمید جان تو برای ما همون سوریان هستی چه با مدتل المپیک ریو چه بدون ان
کشتی تخصص می خواهد و تفسیرش با استادان فن و علاقه مندان این رشته سنتی ایرانی.
ولی انتقاد بسیار بر این ورزشکاران وارد است که با بی نزاکتی و رفتار بدوی نام ایرانی را در سطح جهانی به .... می کشند.
اخلاق و کردار ورزشکاران به قهقرا رفته است.که البته بازده و نمونه اجتماعی است که در ان
زندگی می کنند و می کنیم.