شما به داتشجو دکترا ها تون حقوق ماهیانه پرداخت کنید و بیمه شون کنید که شبا نرن مسافرکشی کنن، پول دادن به استادای خارجی پیشکش! تابی بی خیال سود سهام عدالت کی میدن؟ با سلام هنگامى كه دانشجو به صورت سهميه اى و پولى باشد و بازهم در استخدامى رابطه و ضابطه باشه قرار نيست وضعمون بهتر بشه با سلام هنگامى كه دانشجو به صورت سهميه اى و پولى باشد و بازهم در استخدامى رابطه و ضابطه باشه قرار نيست وضعمون بهتر بشه تو دانشگاهای ما هم مینویسن توی ماشین اگه دختر پسر گرفتیمتون میفرستیمون دادگاه :)) با سلام. موضوع بالا یک واقعیت است بنده در مالزی درس خواندم یکی دو تا اساتید دانشگاه ما رو که در بحث متدولوژی تحقیق مجددا تکرار میکنم متدولوژی تحقیق حرف بسیار برای گفتن داشتند را دانشگاه کینگ فهد عربستان با ماهیانه ۴۵ هزار رینگیت یعنی ۱۵ هزار دلار یعنی ۴۵ میلیون تومان برای ۵ سال بکار دعوت کرد . البته اونها استاد بودند استادان ما هنوز نمیتونن خودشون را به انگلیسی معرفی کنند اسمشون را هم گذاشتن استاد وقتی استاد با کیفیت و مسلط به زبان و علم روز باشه مطمئن باشید دانشگاهی هم پیشرفت می‌کنه. به استاد در دانشگاه خودمون میگم به زبان انگلیسی ارائه بدم میگه نه چون خودش هیچ چی سرش نمیشه. نمره هم که کیلویی می دن. دانشگاهی که نتونه یک استاد طراز اول خارجی را دعوت کنه و کنفرانس برگزار کنه بنظر شما اسمش دانشگاهه؟ 
پس مدرك دانشگاه هاي ازاد در حد همان راننده اژانس ارزش دارد. دانشجوی سهمیه ای ، استاد سهمیه نتیجه اش همین میشه، پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۲۲:۳۱ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۴
احسنت آه مالیات دهندگان ایرانی عامل آن است. دانشگاههای پول مالیات تلف کن را باید تعطیل کرد. باور کنید شرکتهای ایرانی به سختی پول در می آورند ولی دولت راحت مالیات از آنها می گیرد می دهد به استاد دولتی.
اگر شما قصد کمک به پیشرفت علم در ایران دارید، که حتما دارید، خواهشمندم این مطلب را انتشار دهید:
حقیقت این است که شایسته سالاری در دانشگاههای کشور بسیار کم رنگ شده است. چاپلوشی و تملق جایگزین تدریجی صلاحیت شده است و افذاد شایسته به عناوین مختلف از میدان به در شده اند. مدیران فرصت طلب به ارکان دانشگاهها نفوذ کرده اند و برای بقای خویش دست به هر خفت و خواری می زنند. نمی توان انتظار داشت که در این شرایط دانشگاههای کشور رشد کنند. نقش بی چون چرای نمایندگان مجلس در انتخاب روسای دانشگاههای کشور بر کسی پوشیده نیست. نمی توان جو کاشت و گندم درو کرد. زمانی مدیران در دانشگاه با برخورداری از مزایای مربوطه حداقل وظایف روزمره را بی منت انجام می داند اما امروز برای امور بدیهی و وظایف بسیار پیش پا افتاده یک عضو هیات علمی باید التماس کند تا انجام شوند. متاسفانه مدیران نالایق در محل کار خویش وقت کافی نمی گذارند. چگونه ممکن است که مدیری در دانشگاه پژوهشگر نباشد اما بخواهد پژوهش را ارتقا دهد؟ چگونه ممکن است مدیری در دانشگاه در کلاسهای درس خویش حاضر نشود اما بخواهد آموزش را ارتقا دهد؟ نمی توان به این بحثهای جدی مدیریتی بی اعتنا بود و در عین حال انتظار پیشرفت علمی داشت. تردیدی ندارم که هنوز روزهای خوش دانشگاههای کشور است و در آینده ای نه چندان دور به دلایل متععد از جمله جذبهای مبتنی بر رابطه بازی و سیاسی بازی ها گریبان این موجود رو به احتضار را شدیدتر خواهد گرفت. دانشگاه مستقل از جامعه نیست. یک بدن بیمار همه جایش بیمار و ناتوان است. آری برادر گرانقدر کسی که جو بکارد بی تردید گندم درو نخواهد کرد. ای کاش می توانستم همه ی جزییات را بگویم که چرا دانشگاه، علم و پژوهش واقعی در این مرزوبوم رو به احتضار است.