نماینده ای که چندین میلیارد هزینه می کند که بره تو مجلس به خاطر این چیزاست فکر کردی دلش به ما سوخته !!!!!!!!!!!!!!!!!

بیشتر از وزیر نفت نماینده قانون گذار مجلس مقصر است که به وزیر فشار می آورد. ما همیشه مجری را مقصر می دانیم در حالی که رشوه دو طرف دارد.

بنده زمانی دکتری گرفتم که در کل ایران 547 نفر دارای دکترای حرفه ای بودند و به اینکه تعداد زیادی از کاتالیست ها و افزودنی های صنعت نفت را نیز میتوانستم برای کشور بسازن نتوانستن پس از فارغ التحصیلی در وزارت نفت استخدام شوم و عدم استخدام اینجانب منجر به واردات میلیاردها دلار افزودنی های صنعت نفت به کشور شد. و حتی پس از آن هم نتوانستم کار مناسبی دست و پا کنم چون ریش و پارتی نداشتم و.

سلام. لطفا این متن رو منتشر نکنید ولی اگر راهی به نظرتون میرسه برای رفع مشکل من لطفا با این ایمل مکاتبه کنید.
Bardya_1977@yahoo.com
من کارمند دولت هستم نیروی پیمانی. 13 سال در وزارت راه کار کردم و در سال دهم با شرکت در آزمون استخدامی دستگاه و در یک محیط رقابتی استخدام پیمانی شدم. بعد از اون 3 سال به صورت پیمانی کار کردم. لیسانسم رو در دانشگاه دولتی گرفتم و دو تا فوق لیسانس از دو دانشگاه مرجع کشور دارم (دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات و دانشگاه تهران). سال قبل (1395) از یک دانشگاه خارجی که در رنکینگهای بین‌المللی برای رشته من رتبه 150 در دنیا داره، بورس کامل دوره دکترا گرفتم و تمام هزینه های بورس رو دولت خارجی پرداخت میکنه. سازمانی که من کار میکردم تا حدود 10 سال قبل حدود 60 تا 70 هزار دلار (280 میلیون تومان) هزینه پرداخت میکرد تا نیروهاش در همین رشته ای که من دارم دکترا میگیرم، فوق لیسانس بگیرند و حتی برخی از اون افراد موفق به تکمیل دوره های خودشون نشدند. وقتی که برای اومدن به خارج و آغاز دوره دکترا اقدام کردم هزارتا دلیل و قانون و ادله آوردند و سنگ اندازی کردن تا نگذارن در حالیکه طبق قانون مدیریت خدمات کشوری من میتونم برای ادامه تحصیل تا 5 سال مرخصی بدون حقوق بگیرم. نهایتا با کلی خواهش و تمنا و اینور و اونور زدن بالاخره به من 5 ماه مرخصی بدون حقوق دادند (از آبان تا پایان سال 95) و من دوره رو آغاز کردم. ولی از ابتدای سال جدید باز هم شروع کردن به آزار و اذیت که برای مرخصی باید فلان اداره کل نظر بده و اون اداره کل واحد دیگری رو مسئول میدونست. خلاصه به این بهانه و تا الان که 7 ماه از سال میگذره هنوز تکلیف من رو مشخص نکردن. توی این مدت خدا میدونه که چقدر سختی کشیدم و چقدر فشار روحی و تحمل کردم. یکی از مواردش این هست که حدود 25 کیلو وزن کم کردم. به خدا دروغ نمیکم دقیقا این عدد از وزنم رو از دست دادم. با هرکس صحبت میکنم جواب درستی نمیده هزینه رفت و آمد هم به قدری زیاد هست که نمیتونم بیام ایران و دوباره برگردم. متاهل و یک فرزند دارم. با توجه به مشکلات و محدودیتهایی که در خارج بود، همسر و فرزندم به ایران برگشتند و الان حدود 5 ماه هست که از دیدن دختر 6 ساله خودم محرومم. به غیر از ارز دانشجویی هیچ کمک دیگری از کشور نگرفتم و البته انتظاری هم بابت کمک ندارم. ولی این نحوه بخورد با کسی که تنها گناهش شوق به تحصیل هست واقعا بی انصافیه. همین الان وزارت علوم داره 500 میلیون تومن هزینه میکنه تا افرادی رو برای همین رشته بورس کنه ولی برای کسی که با همت خودش آمده و دولت هم ریالی بابت تحصیل اون نمیپردازه اینطوری برخورد میشه. بارها به این فکر کردم که دیگه ایران برنگردم و این امکان هم هست که در همین کشوری که درس میخونم و یا جای دیگه مقیم بشم. تنها دلیل اینکه مایل به اینکار نیستم خانواده ام هست. ولی متاستفانه جوری برخورد میشه که به زور هم که شده افراد رو از ایران زده کنند. وقتی خودم رو با افرادی که از کشورهای دیگر مثل بنگلادش و پاکستان و غیره مقایسه میکنم و میبینم اونها چطور از طرف کشورشون حمایت میشن، واقعا به حال خودم اقسوس میخورم. توی دانشکده معروف هستم به سخت کاری و علی رغم همه مشکلاتی که داشتم همه درسها رو با موفقیت پشت سر گذاشتم. تمام طول هفته تا دیروقت توی دانشکده کار میکنم. اولین نفر میام و آخرین نفر میرم خوابگاه. همین الان که نامه رو مینویسم هنوز توی اداره هستم و ساعت 12 شب هست. همین امروز یکی از اساتید میگفت من از پشتکار تو تحت تاثیر قرار گرفتم. ولی دریغ از یک حمایت کوچک از طرف هموطنهای خودم. دریغ از یک حمایت کوچک از طرف سازمانی که 13 سال با جان و دل کار کردم. اینجا همیشه در ارایه ها و جلسات از خوبیهای ایران میگم و اینکه چه پتانسیلهایی داره و چقدر مردم خوب و مهمان نوازی داره. ولی همون موقع که از مهمان نوازی ایرانیها میگم، در ذهن حودم مرور میکنم که همکارای خودم در محل کارم چه بلایی به سرم آوردند.
این منصفانه نیست واقعا. آیا اگر من هم به جای اینکه فرزند کسی باشم که 30 سال بدون نکته منفی در جنوبی ترین و محروم ترین نقاط کشور خدمت کرده و بازنشسته دولت هست، فرزند یکی از همین آقایان به اصلاح مسئول بودم باز هم همین برخورد میشد؟ چندبار سعی کردم به رییس جمهور نامه بدم و یا به آقای مطهری نماینده تهران. ولی حتی یک پاسخ کوتاه هم دریافت نکردم. شاید ژن خوب نداشته باشم ولی به یاری خدا و مدد مولای متقیان و البته دعای پدر و مادرم همیشه برای موفقیت تلاش کردم و تا زمانی که جان دارم برای هدفم میجنگم. ولی شما رو به خدا اگر دستتون به مقامات میرسه بکید این مار و با بچه های این سرزمین نکنید. من که هیچ ولی به خدا افرادی هستند که هر کشوری به داشتنشون افتخار میکنه ولی در ایران به چشم یه نان خور اضافی انگاشته میشن. آیا این انصاف هست؟
شما اگر جای من بودید چکار میکردید؟

این خانم که استخدام شده دکترای شیمی فیزیک از دانشگاه آزاد گرفته که تخصصش هیچ ربطی به نفت نداره.
عنوان پایان نامه دکتراش هم اینه:
انتقال نانو داروهای اعصاب توسط نانوکنها بر موضع هدف اکسون و دندریت با استفاده از روشهای شبیه سازی مونت کارلو و لانگوین
فارغ التحصیل پاییز 93

این همه پی اچ دی داریم
این همه نخبه داریم
چرا اینها پس همگی یا اغلب شان حیران و ویلان هستند؟
چرا فقط دکتری که جزو ژن های خوب باشه استخدام میشه؟

استخدام قراردادی و پارتی بازی باید یک بار برای همیشه متوقف شود و استخدام از هر نوعش در این کشور فقط از طریق آزمون عمومی فراگیر عادلانه مثل کنکور سازمان سنجش و به صورت آزمون پیمانی باشد. در غیر این صورت رانت استخدامی در ایران ریشه کن نخواهد شد.
والسلام

سری به لیست مشاوران وزیر و مشاوران رییس پژوهشگاه صنعت نفت بزنید. همه با رانت و توصیه مشاور شده اند.

تنها خداست که میدونه چه تعداد از این دست نامه های سفارشی در همین وزارت نفت زده شده و هنوز رو نشده که برای همین تعداد کم هم توجیهات خنده داری مثل داشتن PhD مطرح میشه. فقط باید تاسف خورد و منتظر موند و دید که آیا مراجع نظارتی کاری میکنن یا نه؟ ما منتظریم.

میدونم نظر منو چاپ نمیکنید مثل همیشه ولی مینویسم:
گیر ندین به این موضوع، چرا که اکثر استخدامی هایی که تا به حال انجام شده و خواهد شد دقیقا به همین منوال هست. کارمندا و رئیس روسای اداره ها و ارگان ها همگی یا آشنا بوده اند یا سهمیه های خانواده های ایثارگر هستند. ما در این مملکت هیچ سهمی نداریم و اگر شانس داشته باشیم مزد زحمت خودمون رو میخوریم ولی اونا استخدام رسمی و حقوق سروقت و روزی به زور 1-2 ساعت کار مفید سهمشون شده. نتیجه اش رو هم با این وضع مملکت میبینیم.

اقتصاد دولتی عامل اصلی تمام تیره روزی های این کشوره

همه درس میخونن که استخدام بشن و فقط درصد بسیار کمی هستن که دنبال کارآفرینی هستن(البته اگه به درصد برسن!!!) ... البته تقصیری ندارن چون دولت به دلیل مسایل سیاسی و امنیتی ، مانع از رشد و پیشرفت بخش خصوصی بوده و هست و متاسفانه دولت روز به روز در حال چاق تر شدنه و بخش خصوصی داره نفس های آخرش رو میکشه .. بحث خصوصی سازی هم که متاسفانه به خصولتی سازی ختم شد و وضعیت رو بدتر و بدتر کرد

تا وقتی نظام به اقتصاد نگاه سیاسی و امنیتی داره و اقتصاد رو دو دستی چسبیده که یک وقت از ناحیه ی اقتصاد تحت فشار منتقدان و مردم قرار نگیره ، همینه که هست : گسترش بیکاری و فقر و تبعیض و نارضایتی