زیانی بزرگ که شاید بتوان از آن درس های ارزنده ای فرا گرفت. دماوند بدون شک بزرگترین دستاورد صنایع نظامی ایران بوده که در شرایطی بسیار معمولی، معمولی برای چنین سازه ای، نابود شده است، و بی گمان همین شرایط اسف بار درباره بسیاری از ساخته های دیگر صنایع نظامی ما صدق خواهد کرد، حقیقتی که انکارها و توجیه ها آن را تغییر نخواهند داد، چون همه این ساخته هاريال قاهر ها، موشک ها، کرارها و ...در نهایت برون داد صنعتی است که مدیریتی بی کفایت بر آن حکمروایی می کند، و خودنمایی بیش از واقع گرایی در آن رواج دارد، و همین ناوچه مغروق بهترین گواه بر این گفته است، کاش از توهم به در می آمدیم و می پذیرفتیم که نیستیم آنچه آرزو داریم که باشیم، و هم و غم خود را صرف آبادانی و پیشرفت کشورمان می کردیم، و جنگیدن در جبهه دیگران و فدا کردن منافع ملی برای بیگانگان را رها می کردیم. البته گفتنی ها بسیار است اما کو گوش شنوا
ناوهای دنیا با ضخامت ورق چند اینچ از فولاد بسیار محکم ساخته میشن ولی اینها با ورق 10میلیمتری ساخته شدن.ناو جماران در سال 88 که به آب انداخته شد 250 ملیارد تومان (در زمانی که دلار 1200 تومان بود یعنی 200 ملیون دلار)براش هزینه شده بود و امروز دماوند نماد نیروی دریایی با هزینه ای حدود 600 تا 800 ملیارد تومان به باد رفت؟تا کی "ما می توانیم" می خواد از این ملت قربانی جانی و مالی بگیره؟