یعنی کلا این مدارس حذف می شوند؟ اگرنه سازوکار گزینش بهترین ها چیست؟ نکند سازوکارهای ژن خوبی و نورچشمی و سفارش و... جایگزین شود!
اگر این مدارس حذف می شوند بچه های کم بضاعت و با استعداد چگونه با مدارس غیر انتفاعی رقابت خواهند کرد؟ و...
چقدر ساده تصمیم می گیرند و چقدر خوب اطلاع رسانی می کنند!!!
حذف مدارس خاص مهمترین اقدام در اجرای عدالت آموزشی است.ضمن اینکه واقعیت تلخ این است که اکثریت دانش آموزان این مدارس درسالهای بعد به خارج کشور می روند وثمره امکانات وهزینه های فراوانی که علیرغم کمبودهای شدید آموزش وپرورش ،برایشان صرف شده نصیب آمریکا وکشورهای اروپایی می گردد.
جزو پایینترین کشورها در پرداختی به معلمان هستیم -در آموزش و پرورش دانشآموزان را اذیت میکنیم-بخشهای دشوار سند تحول بنیادین اجرا نشده است-نظام آموزشی هیچ کشوری به اندازه ایران متمرکز نیست-نظام پرداخت حقوق به معلمان در ایران جزو پایینترین کشورهاست (اينکه همش عيبه حسنش چی شد )
لطفا بفرماییدد بعد از این مدارس تیز هوشان چه معنایی خواهد داشت؟فرق ان با مدارس عادی چه خواهد بود؟برای
شناسایی و پرورش نخبگان چه خواهید کرد؟
البته پر واضح است که با نخبگان مشکل دارد و در صدد پاک کردن صورت مسئله میباشد
متاسفانه و بدبختانه، امروزه مدارس ما بیشتر تبدیل به بنگاه های کسب و کار شده اند و البته به دنبال برند سازی و اسم درکنی و جلو زدن از رقبا و نهایتا رسیدن به سود بیشتر اما به هر وسیله ای که شده حتی به بهای استثمار و بهره کشی بیجا از فرزندان ما و نادیده انگاشتن و تاراج حقوق بهترین دوران زندگی آنها.
سیاست های (پنهان از دید) این بنگاه های به ظاهر آموزشی، گزینش کردن تعدادی دانش آموز توانمند (با نادیده انگاشتن بقیه جامعه ) و سپس ایجاد جو رقابتی ناسالم و غیر انسانی میان آنهاو نیز تحقیر و تهدید دانش آموز و ایجاد فضای خود استثماری ناآگاهانه دانش آموز بدست خود، در ظاهر راهکار تلاش برای کسب رتبه های بالای کنکور و در نهان، برای تثبیت و ترفیع موقعیت بنگاهی این مدارس از طریق این دانش آموزان می باشد.
متاسفانه نتیجه این ها ، لطمات جبران ناپذیر به روح و روان لطیف این دانش آموزان بی گناه می باشد. (مدرسه صاحب برند !!! دخترانه ی ابوریحان تهران- مصداق بارز این بنگاه ها و سیاست ها می باشد که فرزندان سالم و توانمند از جامعه تحویل می گیرد و در ازای بهره کشی از آنها در جهت منافع خود فرد لطمه دیده ی پر استرس روحی روانی به والدین و جامعه تحویل می دهد.
براستی جای مهارت های 10 گانه ی سازمان بهداشت جهانی در زمینه بهداشت روانی و اجتماعی در سیستم های آموزشی ما (بالاخص در این مدارس مدعی و به ظاهر بروز و معتبر) کجاست؟
جای آموزش ها در زمینه های توصییه های جهانی( خودآگاهی، همدلی،مدیریت احساست، مدیریت استرس، مهارت تصمیم گیری، حل مسئله، تفکر خلاقانه، تفکر نقادانه، مهارت ارتباطی-مهارت مدیریت رابطه) در سیستم های آموزش ما کجاست؟
براستی وزارت آموزش و پرورش ما کجاست؟
براستی ما والدین کجا هستیم؟براستی آیا ما هم جو گیر و مقصر و مسئول نیستیم ؟