در دنیا دو تا سیستم مدیریتی خوب و جواب پس داده وجود داره. یکی ژاپن و دیگری آلمان. در این دو کشور مدیران به جای اینکه در دفتر خود بنشینند و چای و کیک بخورن کنار کارگر وای میستین و کار میکنن.

سال ها است که ناوگان آموزشی کشور بر مدار نادرستی قرار گرفته است. سیستم آموزش ایران بر مبنای آموزش تئوری بی پایه استوار شده است. خلاقیت در آموزش و اندیشه محور بودن به آموزش طوطی وار آن هم بر مبنای آموزش توانایی های حفظ کردن مطلب و یادگیری تکنیک های تست زنی می باشد. مبرهن است که آموزش های تئوریک و بدون خلاقیت نمی تواند سبب رشد فکری دانش آموز گردد.
به دلیل کمبود فضای آموزش فشار بر مدیران در گذشته برای خارج کردن ورودی های دانش آموزی به مدرسه ها برای باز شدن فضا برای دانش آموزان جدید، سبب گردید که آموزگاران و مدیران بر نمره دهی تحت فشار تن در دهند تا ترافیک دانش آموزی را مدیریت کنند. بسته تر شدن هر روزه دست مدیران برای اجرای دوره های بازدید، اردوی های علمی، رفتن به آزمایشگاه های خارج از مدرسه و غیره باعث شد که مدیران کمتر به این گونه آموزش ها تن در دهند. این فرآیند روند کاهش کیفیت آموزشی را به سوی نابودی مطلق سوق می دهد. هم اکنون ویرانه ای از نظام آموزشی در کشور باقی مانده است.
از سوی دیگر، اعمال سلیقه های غیر علمی افراد و گروه های خاص نیز دامنه تخریب نظام آموزشی را گسترده تر کردند.