رژيمهاي حاكم كشورهاي حاشيه خليج فارس نوكر و برده آمريكا و غرب هستند ولي در عوض مردم شان آقايي مي كنند ، 
امارات هیچ گاه کشور نبوده که حالا کشور باشه اما وای بر کسانی که دلار ایرانی در امارات سرمایه گذاری می کنند عمارات که از اول هم خوب نبوده با ایرانایران اقتصادش رو به اختلاس ها و فسادها باخته، هر کس هم سهمش رو میگیره و انگار نه انگار، فقط ملت هستن که دارن تاوان سهم خواهی ها رو پس میدن
وقتی به مسائلی اشراف ندارید مقاله ننویسیدامارات دارای تجارت آزاد جهانی هست و از معدود کشورهایی که آزادی داد و ستد دارد فکر می کنید کدام کشور برای ایران می تواند جای این شیخ نشین را بگیرد؟ همان که دکتر زیبا کلام گفت بارفتن اوباما و عدم استفاده از روحیه صلح طلبی او می بایست با چراغ دنبالش بگردن 
دقیقا باید هر چه سریعتر بررسی کنیم ببینیم ایا کشوری پیدا میکنیم که موضع خصمانه بر علیه ما نداشته باشد
و به مردم معرفیشون کنیم
موفق باشین
میشه بگید از ظرفیت کدوم کشور؟ دیگه کسی حاضر نیست با ایران همکاری کنه. باید قبول کنیم رفتار بین المللی ما خوب نبوده و همه اش دنبال ماجراجویی هستیم. باید تجدید نظر کرد. ایران هم می توتند اقتصاد نفتی اعراب را با تولید انبوه نفت و گاز و قیمت شکنی و خروج از اوپک ورشکسته کند ما خيلي وقته كه داريم به اين كشور باج ميديم ، و يه روز بايد اين قضيه متوقف بشه ،آخه امارات توليدش چيه كه دومين شريك تجاريمون بايد باشه ؟ تا كي آخه بايد به خاطر اين ديپلماسي غلط به اين كشور باج بديم ؟ اندازه يه بندرمون ميشه ؟ اندكي تعقل اخوی تنها دلیل افزایش نرخ ارز در کشور چه در سال ۹۱ و چه حالا سیاست های پوپولیستی دولت ها و افرایش حجم نقدینگی در غیاب رشد اقتصادی به منظور پخش پول بدون پشتوانه دربین مردم به بهانه های مختلف از جمله یارانه افزایش حقوق صندوق های بازنشستگی مسکن مهر طرح تحول سلامت سرپا نگه داشتن شرکت های ورشکسته دولتی و ....بوده شما نقدینگی را بکن ۵۰۰ هزار میلیارد تومان دلار میشه ۱۰۰۰ تومان حالا چه امارات و امریکا توطبه بکنند و چه نکنند
از این جهت یکی از بزرگترین مشکلاتی که امروز اندیشه و ایدئولوژی اقتصادی در کشور ما با آن روبروست آن است که معیار خود را از دست داده است. یعنی مبنایی برای سنجش برنامه‌ها و تدابیر اقتصادی و نتایج و پیامدهای آن در اختیار نداریم. این فقدان معیار به رشد مافیای اقتصادی میدان داده است یعنی آنها هستند که در این فضای نبود معیار رشد می‌کنند.
هر نظم اقتصادی که برمبنای سازماندهی امکان‌ها و نیازهای داخلی بنا شود دارای معیار یا معیارهایی است که از طریق آن می‌تواند نتیجه تدابیر و ابزارها و راهکارها را بسنجد و ارزیابی کند. درحالیکه اساس اندیشه اقتصادی در کشور ما بر روی این بنیان تجاری بنا شده که امکانات صادرات و واردات در کشور ما نامحدود است و بنابراین در اقتصاد ایران چیزی به نام مشکل و معضل وجود ندارد. هر مشکل اقتصادی ما دارای راه حلی است بنام صادرات و واردات. با صادرات نفت و سنگ و آهن و مس و چوب و جنگل و آب می‌توان سودی بدست آورد که بخشی از آن را از کشور خارج کرد و بخش دیگر را به واردات اختصاص داد و هر مشکلی را حل کرد. بنابراین اساسا چیزی بنام معضل و مشکل در اقتصاد ما وجود ندارد که بخواهیم آن را ریشه یابی کنیم. هیچوقت اساسا با یک معضل واقعی روبرو نشده‌ایم که قصد حل آن را داشته باشیم. بر روی هر معضلی با واردات و صادرات سرپوشی موقت گذاشته‌ایم تا چندی بعد که به شکلی مخوفتر از قبل ظاهر شود.
از همین روست که با وجود آنکه اقتصاد ما بسرعت به سمت فروپاشی می‌رود، سرمایه‌داری تجاری و مافیای اقتصادی حاضر نیست بپذیرد که مشکلات برای مردم تشریح شود یا از ضرورت هم اندیشی و حتی صرفه جویی سخن گفته شود. از نظر سرمایه‌داری تجاری هر نوع سخن و بحث ملی درباره صرفه جویی یعنی جلوگیری از صادرات و واردات. فکر صرفه جویی ملی در پشت سر خود فورا اندیشه سهمیه بندی را می‌آورد و پذیرش سهمیه بندی یعنی تغییر بنیان تفکر اقتصادی، یعنی مهار واردات، یعنی رفتن به سوی سازماندهی خردمندانه امکان‌ها و نیازهای جامعه، یعنی مهار مافیایی که در مصرف و واردات سود می‌برد. همین چند روز پیش بود که سخنان یک اقتصاددان درباره بحران آب در شبکه یوتیوب به طور وسیعی پخش شد. به گفته ایشان یک "مافیای آب" در کشور وجود دارد که با کاهش مصرف آب مخالف است چون سود آن در مصرف آب و واردات آن است. این وضع کشور در همه عرصه هاست.
به همین دلیل است که ایدئولوژی سرمایه‌داری تجاری تا این اندازه با سخن گفتن از ضرورت ساماندهی اقتصاد بر مبنای امکان‌های جامعه ما مخالف است. آنها نه تنها مدعی هستند که ساماندهی خردمندانه اقتصاد جامعه و مدیریت منابع و امکانات ما غیرلازم است، بلکه می‌گویند بهترین راه سازماندهی همانا عدم دست زدن به هرگونه ساماندهی و سپردن اقتصاد به کارکرد سازوکار سودجویی است. متاسفانه این ایدئولوژی را نه تنها خود سرمایه‌داری تجاری که منافعش در آن قرار دارد، بلکه بخشی از کارشناسان اقتصادی، دولتمردان و حتی مردم ما نیز پذیرفته‌اند. پذیرفته‌اند که امکانات کشور ما نامحدود است و نیاز به صرفه جویی، نیاز به سهمیه بندی، نیاز به قانونگذاری، نیاز حتی به اندیشه، به تفکر، به نگرانی وجود ندارد. واردات و سودآوری در بازار جهانی همه مشکلات را به خودی خود و بدست خود حل می‌کند و اگر تا بحال نکرده و حال اقتصادمان روزبروز بدتر شده بخاطر آن بوده که دخالت کرده‌ایم و آن را بدست آزادی مطلق واردات، بدست حاکمیت سودآوری نداده ایم!
امروز باید بدانیم و بپذیریم و به مردم بگوییم که کشور در بحران است. این بحران هم ربطی به برجام و تصمیم ترامپ برای پاره کردن یا نکردن آن ندارد. بحران نتیجه حاکمیت تفکر و منافع تجاری بر اقتصاد ماست، تفکری که از بنیان با دانش اقتصاد، با دانش صرفه جویی و مدیریت منابع، با برنامه ریزی ملی، مخالف است و آن را دخالت در سازوکار سودآوری می‌داند. اگر امروز تصمیم ترامپ برای اقتصاد ما تا این اندازه مهم شده و گلوی مردم ما به چنگال تصمیم امریکا و اروپا افتاده نتیجه این تفکر تجاری بر اقتصاد کشور ماست و نه هیچ چیز دیگر!