تو کشوری که به مراسم عزا و غم بیشتر اهمیت می دند نتیجه اون میشه یک کشور افسرده و پرخاشگر.شما لطفاً بدون تعصب نگاه کنید برای محرم یه 15 روز عزاداری داریم بعدش 10 روز ماه صفر رو داریم و بعد یه 4 روز رمضان و شب قدر رو داریم و یه 10 الی 12 روز ایام فاطمیه داریم. اکثر شهادتها هم که تعطیل می کنند و تولدها تعطیل نیست که این هم جای سوال داره.پس نتیجه می گیریم تو این کشور بیشتر به فکر گریاندن و غم و اندوه مردم هستند تا به فکر شادی مردم.جامعه ای که افسرده باش و از همه جهات محدودش می کنید میشه یه جامع غم زده و ماتمکده با انسانهائی بی انرژی و پرخاشگر. در کنار این مسائل مدیریت رانتی و پارتی بازی هم که تا دلتون بخواهد تو تمام کشور مار خنه کرده و نمایندگان مجلس و شورهای شهر به جای رسیدگی به مشکلات واقعی مردم به فکر پر کردن جیب خودشان و خویشاوندان هستند.از طرفی یه اقتصادی داریم که وابسته 100 درصدی به نفت هستش و خود ان فساد آور و باعث تنبلی و سستی سیستم یک کشور خواهد شد. مشکل بعدی عد م فرهنگسازی و آموزش مردم هست که در این چند سال کلا چیزی به اسم فرهنگسازی و آموزش برای مردم وجود نداشته. حال با این تفاسیر می خواهید کشوری پیشرفته داشته باشیم؟
سلام
یک سوال اساسی دارم. آیا مطمئنید در بین مدیران ایرانی افراد کاربلد وجود دارد؟ چرا سراغ مربی خارجی رفته ایم؟ چون اذعان داریم که مربیان داخلی ما با آن همه پیچیدگی فوتبال امروز توان مدیریت تیم ملی خودمان را در سطح جهانی ندارند. آیا وقتی ما توان مدیریت یک تیم ملی فوتبال یا والیبال را در سطح جهانی نداریم توان مدیریت اقتصادمان را در سطح جهانی و رقابت جهانی داریم؟؟؟؟ بیایید با خودمان روراست باشیم. اقتصاد امروز پیچیدگی بسیار بالایی دارد لذا حتی در صورتیکه مدیران کاملا سالمی از نظر اخلاقی داشته باشیم آیا توان مدیریت در سطح جهانی را دارند؟!!! همدیگر را تخطئه نکنیم. واقع بین باشیم. چرا در ایران خودرو یا سایپا از مدیران لایق خارجی و با کارنامه و باتجربه استفاده نکنیم تا مدیران جوان ما در کنار آنان کارآزموده شوند؟ آیا پیچیدگی اداره یک بنگاه خودروسازی در دنیای بسیار پیچیده و پر از رقابت امروز آسانتر از هدایت یک تیم فوتبال است که دایما آنرا بین مدیران داخلی از جناحهای مختلف دست به دست می کنیم و هریک بدتر از دیگری آن را ادره می کنند.
تابناک يه نگاه به خودت بنداز. همين خود تو چه نقشي در شادي داري؟؟؟ همش اخبار تلخ همش نا اميدي . همش حوادث ناگوار. من يه مدت صبحها ميومدم سايت شما اما ديدم دريغ از يه خير شاد. يه تصوير زيبا. آدم کلا از زندگي نا اميد ميشه. تو تلويزيون ديگه بدتر تمام صحنه هاي فجيع با دقيقترين جزييات به مدت طولاني پخش ميشه. اما اينهمه نمايشگاههاي زيبا و جشنهاي مختلف يا اصلا خبر رساني نميشه يا اينقدر کوتاهه که نميفهمي چي شد. ميخواين ملت فکر کنن از ما بدبخت ترم هست. امريکا و اروپا هم فقط کشت و کشتار و تجاوزه. نظرم رو تاييد نمي کني
یک چهارم جمعیت کشور به گفته وزیر بهداشت افسردگی دارن !! مطمئن باشید سه چهارم دیگه جمعیت هم افسردگی کم و بیش دارن ولی انقدر تو جامعه ما همه اینجورین که عادی جلوه میکنه و کسی نمیفهمه ما هممون افسرده ایم ! وقتی از طرف میپرسی سه تا دلخوشی یا شادی که تو زندگیت داری بگو و جوابی نداره این یعنی فاجعه ! تا چند سال آینده این افسردگی ها نتیجه شو نشون میده ، جمعیتی نا امید ، بیکار و بی انگیزه که فقط زنده هستن ولی زندگی ننمیکنن !