من پیشنهاد می کنم سر هر کوی و برزنی چند خمره بزرگ و پر از "امید" بگذارید، البته هم به صورت مایع و هم جامد، و اگر گیر آمد نیمه جامد، تا مردم هر روز خود را با جیب های پر از امید، البته امید غیر واهی و اعلا با ترنس بالا، شروع کنند و دیگر از بیکاری، تورم، بی اعتمادی به آینده، نابودی زندگی جوانانشان، بر بادرفتن سرماه هایشان و .... رنج نکشند!!! پیشنهاد بسیار ساده و آسانی است، تازه می توانیم مازاد امیدمان را گونی گونی صادر هم بکنیم و در ازاش و به کوری چشم آمریکا دسته بیل و زین اسب و ماهی نیلا پیلا وارد کنیم. تازه در آن صورت پول بیشتری هم برایمان می ماند تا به هم پیماهایمان ... بدهیم. خداییش کجای این پیشنهاد بد بود؟ باز هم بگویید باید مدیر از ژاپن بیاوریم.
مگر مردم ناامید هستند بحمداللله بعد از 30 سال خدمت ( بازنشسته قبل از 86 ) آنقدر حقوق میگرم که خود و همسر ویک جوان بیکار تا آخرده دوم ما بعد زندگی کنیم و خوشحالیم که مدیران حقوق نجومی میگیرند و پس از بازنشسته شدن و گرفتن پاداش 600 تا 800 ملیون مجددا بکار دعوت میشوند
پس چرا نا امید باشیم
خب بهتر ظاهرا بیشتر غصه خودتان را دارید تا مردم