اول سوادمو بالا میبردم بعد رعایت اخلاق و اصل بیطرفی.
امروز تولد منم بود خخ

همان کاری را میکردم که همه خبر نگارهای داخل ایران میکنند یعنی فقط و فقط دروغ میگفتم ،با توجه به جهت گیری روزنامه یا وب سایت خبری و مالک آن خبر ها را تنطیم میکردم،از صداقت و منتشر کردن واقعیت ها پرهیز میکردم تا خدایی نکرده محکوم به جاسوس یا ضد انقلابی بودن نشوم

خبرنگار باید بتواند ساختار قدرت و ثروت یک گروه چماقدار که به نام انقلاب صحبت میکنند و به هیچ چیز بجز منافع شخصی و گروهی باوری ندارند را نقد کند، در غیر اینصورت بهتر است لبو فروش بشود و برای پیروزی انقلاب بعدی و تحقق آزادی صبر کند.

اگر خبرنگار بودم پشت مردم وای میستادم.....

اگر خبرنگار بودم:

۱- هر خبر را تا تحقیق دقیق در مورد صحتش منتشر نمیکردم. حتی اگر این کار به این قیمت تمام می شد که رسانه ما جزء رسانه هایی که زودتر از همه آن خبر را منتشر کرده اند قرار نگیرد.

۲- همیشه این مطلب را به خاطر می سپردم که آبرو از جان هم مهم تر است چون انسان شریف حاضر است بمیرد اما آبرویش نرود. پس نسبت به آبروی مردم حساس بودم.

۳- با توجه به مطلب شماره ۲ از انتشار اخبار مربوط به فسادهای اخلاقی و امور شخصی زندگی افراد مشهور خودداری می کردم اما فساد های سیستمی و حکومتی را بدون هیچ گونه کم و زیاد منتشر می کردم. در این زمینه باید دانست که همیشه رسانه های افشاگر فسادهای سیستمی هم نزد مردم و هم نزد مسئولین مورد احترام تر هستند. (در این زمینه اگر فیلم the post را تماشا نکرده اید، توصیه می کنم ببینید)

۴- همیشه سعی میکردم اگر مشکلی را مطرح می کنم راه حل های خودم یا افراد صاحب نظر را نیز ذکر کنم. غر زدن خالی چندان فایده ای ندارد.

روز خبرنگار مبارک

خبر را بدون کم و زیاد و جهت گیری در اختبار مردم میگذاشتم

من اگر خبرنگار بودم قطعا فوری از این کار توبه میکردم و می رفتم معلم میشدم!

سریعا مهاجرت میکردم

سؤال خوب و ساده اي است ولي پاسخ به ان به همان سادگي سؤال نيست. اول اينكه حوزه فعاليت در چه كشوري باشد كه به عنوان سؤال و در پاسخ به سؤال اصلي به ذهن ميرسد. اگر در همين كشور خودمان بودم كه نصيحت كاربر محترم را قبول ميكردم (و به ديگران هم توصيه ميكردم ) و شغل ديگري را انتخاب ميكردم.
علت هم روشن است . در كشور ما خبرنگار رسمي بودن هيچ حسني ندارد. بغير از خبرنگاران حوزه صدا وسيما ، مردم عادي اصولاً چند خبرنگار ديگر را به اسم و چهره ميشناسند؟ تقريباً هيچ. وقتي پاسخ تقريباً هيچ باشد مفهوم ان اين است كه خبرنگاري در كشور ما موجد جنبه معنوي برا قشر خبرنگار نيست چرا كه منظور از جنبه معنويت فقط اشتهار ان نيست بلكه شناخت مردم از روش و منش و اخلاق حرفه اي و اگاهي وي نسبت به موضوعات و سواد سياسي و اجتماعي و تبحر در حرفه و در يك كلام جرأت و جسارت چشم و گوش مردم در ديدن مسائل كشور و گزارش ان به مردم بدون اعمال غرض و يا نگاه جناحي است. ايا براستي در كشور ما خبرنگاري را در حوزه هاي مختلف از سياسي - اجتماعي تا ورزشي و فيلم و حوزه بانوان و فرهنگي و ادبي و غيره سراغ داريد كه بدور از وابستگيهاي خاص، امكان تهيه و انتشار يك خبر و واكاوي چرايي و تحليل مربوطه را بدون خود سانسوري مطالب را داشته باشد. أزادي بيان در كشور ما هرچه به حوزه عمومي نزديكتر شود دچار محدوديت بيشتري ميگردد. كاركرد روزنامه نگاري و خبرنگاري نيز در حوزه عمومي است لذا اين بليه بيشتر گريبان اين قشر را ميگيرد. زماني كه ايت الله يزدي در رأس قوه قضاييه بودند در توصيفي از اين صنف انهارا قلم بمزد ناميدند. اب هم از اب تكان نخورد. تعطيلي فله اي روزنامه ها و حبس و بند عده بسياري از سردبيران و خبرنگاران رسانه مكتوبي و بدنبال ان سايتها خبري در زماني كه قاضي مرتضوي كه معروف به همه نوع بد عمل كردني هستند چه در كسوت قاضي دادگاه مطبوعات و چه در كسوت دادستان تهران نشانه ظلم و ستم مضاعفي است كه به اين صنف وارد امد ولي باز هم اب از اب تكان نخورد. چرا؟ اينهمه در حاليست كه خبرنگار و سردبير بعضي روزنامه ها با وابستگي جناحي خاص از همه گونه مصونيت در همه حوزه ها برخوردار هستند. فيلم عصر عاشورا انطور كه مشهور است با امكانات رسانه ملي تهيه و توزيع ميشود و تقطيع كنفرانس برلين و پخش ان از رسانه ملي به قصد ونيتي كاملاً جناحي انجام ميشود ولي بازهم اب از اب تكان نميخورد . چرا؟ چرا اين صنف جرأت حمايت صنفي از همكاران خود را ندارند ؟ چرا فقط دو يا سه روزنامه كه كاملاً دولتي هستند فقط عمري طولاني دارند در حاليكه تيراژ درستي ندارند.
وقتي مقررات و قوانين نوشته شده و نا نوشته فرا روي صنفي به قدمت صنعت چاپ و راديو و يا حتي قبل از ان در كشوري مانند ما جريان داشته باشد بديهي است كه افراد اگاه و مطلع و بصير كه پتانسيل بالا يي براي خبرنگار به معني واقعي كلمه شدن را داشته باشند از ورود به اين عرصه با اينهمه تبعيض و محدوديت و خطرات حذر ميكنند و اين صنف در اختيار افرادي كه اين شغل را ممر زندگي خود ميدانند قرار ميگيرد. بدون انكه قصد توهين و تحقير خبرنگاران فعال در كشور را داشته باشيم متأسفانه احترام و شخصيت و جايگاه خبر نگاري در كشورمان مطابق با انتظارات مردم و اينكه منبع مورد وثوق مردم در كسب خبر و نظر باشد ، نميباشد. اين واقعيتي است كه وجود دارد و دست كم يك دليل هم انكه هنوز چهار دهه از انقلاب گذشته يك خبرنگار مستقل (از حاكميت ) نتوانسته يك مصاحبه ازاد با حتي رييس جمهوري داشته باشد و هر چه بوده مصاحبه خبرنگار رسانه ملي بوده كه جرأت حتي يك سؤال چالشي مورد نظر مردم را از هيچ رييس جمهوري نداشته است. در موضوعات سياست خارجي كه بيشترين تأثيرات را بر كشور و معيشت مردم داشته و دارد هنوز بيشتر تفسير مثلاً سخنراني مقام امريكاي منتشر ميشود تا اصل سخنراني. هنوز انتقاد در اين مقوله كه در سخن مردم به كرات رد و بدل ميشود ، در هيچ رسانه اي ديده نشده . هنوز جنگ مقوله مقدسي است و سياست خارجي نيز ممنوعه . چرا خبرنگاران اين قانون نا نوشته را نقد نميكنند؟ چرا؟ اگر ادعا نكنيم كه راه خبرنگاري در كشورمان راهي متنافر با رويه خبرنگاري در دنيا را ميپيمايد حداقل اين است كه هنوز راه طولاني در اين مسير در پيش داريم. خبرنگاران به شغل ديگري ورود كنند ارجح است چراكه از قرار از حقوق و مزاياي كافي و پايا و تضمين شده اي هم برخوردار نيستند.

می رفتم برای کیهان کار می کردم هم امنیت داشتم هم به نان و نوایی می رسیدم