چرا باخت تیم ملی برای اکثریت ایرانی ها اینقدر درد اور هست؟
چون ما این بازی را بجایی رسانده بودیم که چارهای جز برد در ان نداشتیم،
تمام ناکامیهای ملی در تمام عرصههای زندگی را میخواستیم با این قهرمانی جبران و فراموش کنیم.
اینقدر فشار بردن روی مربی و بازیکنان بود که وقتی نتوانستد در نیمه اول ببرند عصبی بودند و وقتی بر اثر یک اشتباه گل خوردند و توقع انرا نداشتند به یک باره تیم همانند یک شیشه سکوریت در هم می شکند.
بازیکنان در ادامه برای پیروزی و برآورد توقع یک ملت همه چیز را فدا می کنند حتی اخلاق را، بهترین بازیکن ما و یکی از اخلاقیترین بازیکنان ما بصورت حریف سیلی می زند، و ما باز هم می بازیم چون فکر این شکست را نمی کردیم و همه می خواستند ناکامی ۴۲ ساله شکسته شود، و به کمتر از اولی راضی نبودیم.
زیبایی فوتبال به غیر قابل پیشبینی بودن آن هست شما آنقدر شانس داری که شانس هم همراه ضربات توپ شما شود، یک سانت فاصله می تواند توپ را از تیرک به دروازه ببرد یا برگرداند، فاصله گل شدن یا نشدن به یک نوک انگشت دروازهبان بستگی دارد.
فوتبال زیباست اگر ما انرا فقط فوتبال و برد و باخت در فوتبال ببینیم و نه چیز دیگری،
به بازیکنان جوان خود افتخار کنیم و از بازی آنها لذت ببریم، بگزاریم آنها فقط فوتبالیست باشند، نه قهرمانان ناکامیهای یک ملت و حاکمان آن.
این حرفتو قبول دارم باید هر بی شخصیتی رو به فوتبال یا ورزش های دیگه راه ندن که آبروی ملت رو ببرن ، اول از همه باید به نظر من قبل ورزش از این کسایی که راه پیدا میکنند به تیم ملی تست روان و شخصیت انجام بشه