به نظر می رسه معلمها در عرصه جامعه برای رسیدن به خواسته هایشان دچار ناکامی اند و با انتقال ناکامی بصورت پرخاشگری به دانش آموزان در پی جبرانند! آنچه از تنبیه دانش آموزان در رسانه ها دیده می شود یک دهم آن چیزی است که در مدارس اتفاق می افتد تنبیه های روانی که شکلی از تحقیر توهین مقایسه جدا سازی شماتت و آنچه موجب کاهش عزت نفس دانش آموز است قابل ارائه برای رسانه نیست!! از قرار بر اساس شواهد جامعه به حال خود رها شده است...
اولین مشکل در گزینش بی حساب و کتاب است.من معلمی می شناسم که 14 سال نیروی آزاد در بهترین مدارس است ولی چون آشنا ندارد در مصاحبه استخدام رد می شود ولی کسانی که پارتی دارند یا پدر و مادر فرهنگی دارند استخدام می شوند. یه جوری نظام طبقانی ایجاد شده کسی که پدرش کارمند هست کارمند می شود و به لیاقت آن فرد نگاه نمی شود. سیستم درست و شایسته سالاری درد اصلی کشور ما است.
باید انجمن های مردم نهاد از خواب خوش برخیزند و بجای مسئولین کشور بیندیشند که چگونه میتوان اینگونه کودکان را قبل از شکنجه و گاه نابودی یافته و نجات شان داد چرا که بنظر میرسد مسئولان ذیربط کپسول بی کفایتی خوش آب و رنگ را همراه یک لیوان آب بالا انداخته اند.
انجمن های مردم نهاد (ان جی اُ ها) باید جور وظیفه و مسئولیت پیشگیری و جنایت بر علیه کودکان را بعهده بگیرند؛ لطفا همت بخرج بدهید و راهکارهای پیشگیری از وقوع ١- شکنجه و ٢- جنایت را با تبادل نظر و همفکری با کارشناسان گوناگون بویژه حامیان کودکان و مادران یا حتی دریافت نظر و پیشنهاد از آحاد مردم بیابید و بمرحله اجرا بگذارید!