خوبه دولت محترم از تمام ایرانی هایی که در خارج کشور امثال اردشیر زاهدی حر که دل شان برای ایران می تپد دلجویی نموده اگر قصد براندازی ندارند دعوت کند به سلامت به این کشور باز گردند و در کمال آرامش و امنیت زندگی کنند ما 2500 سال قبل به قوم یهود چنین دعوتنامه ای فرستادیم و انان همراه 5 پیامبر الهی بر این سرزمین پاک (ایران) وارد شدند

مقاومت فقط مختص مردمه مسوولان و نواده هایشان بخورند و پز بدهند نه دیگه مردم فهمیدن

این همه دلسوز کشور هستند که حرفهای دیگری میزنن. چرا از اونا صحبتی نمیارن. هدف وسیله رو توجیه میکنه؟

مدیریت پیر وسالخورده کشور را زمین گیر کرده..خلاصه کلام اینکه بعضی آقایان را فقط عزرائیل می تواند از صندلی هایشان جدا کند.

وابستگان به نظام شاه همیشه حرف بی خودی و بی حساب کتاب مثل بقیه وقتها خیلی میزنن. این نظرهای آقای وزیر امور خارجه همه مثل بقیه حرفهاشونه که شما هم قبول ندارید. الان خیلی به خود نگیرید و خوشحالی نکنید و جو گیر نشوید

آقای پور محمدی اگر قرار امروز را با 40 سال قبل مقایسه کنی پس باید دوره پهلوی را هم با قاجارها مقایسه کنید شما معلوم نیست مردم را چی فرض می کنید

وزیر پیشین کشور با بیان اینکه امروز هیچکس در دنیا جرأت نمی کند که خلاف نظر و سخن آمریکا اقدامی انجام بدهد، یادآور شد: نه در اروپا و نه در آسیا هیچ یک از کشورها چنین جرأتی ندارند.دلیل اینکه جرات ندارند کاملا مشخص است اقتصاد آنها به کلی نابود می شود مردم این کشورها دوست ندارند تا ابد زیر بار تورم دورقمی و یا۳رقمی و یا مانند ونزوئلا تورم میلیون زندگی کنند.

صلاح خویش خسروان دانند!
ایشان وقایع و روخدادها سیاسی و تاریخی را به گونه ای مورد تفسیر و تبین قرار می دهند چنان که نتایج موقتی آنها بیش از ماهیت آنها اهمیت دارد و باز در همین نتیجه گیری های پر ضد و نقیض هم جانب حق و انصاف را بجا نیاورده اند و در همین گفته ها جنگ هفت ساله ایران و عراق را به زعم تمامی خسارتهایی که برای هر دو کشور داشت و هوشیاری هایی که لازم بود با اجتناب از برخی سیاست های مانع از آن گردد چنان تحریف و تبذیر نموده اند که گویا سقوط حکومت صدام حسین در این جنگ اتفاق افتاد.
تجربه ۴۰ سال کدورت و دشمنی بین ایران و آمریکا، مبین این امر است که این دو کشور نمی توانند منافع یکدیگر را در منطقه و جهان نادیده بگیرند و برای خروج از این نزاع غیر ضروری و هزینه های غیر قابل توصیف آن چاره جز احترام به منافع مشترک و جمعی یکدیگر ندارند و مصداق عینی این ادعا همین توافق جامع هسته ای موسوم به برجام است.
بایستی بر این ضد و نقیض گویی های خسروان آور خط بطلان بکشیم و نتیجه برجام را مقایسه کنیم با آنچه که انگلیس ها و فرانسوی ها در آشوب های سال ۸۸ به مانند قرارداد ۱۹۰۷ در سر داشتند که البته خوابشان تعبیر نشد.
پیش از توافق برجام هم بسیاری بودند که با اصل مذاکره با آمریکا مخالفت می کردند و رسیدن به توافقی که بر أساس منافع مشترک و جمعی دو طرف باشد را از محالات می دانستند.
متاسفانه غایت استفاده را از این فرصت بی نظیر نکردیم و باز ملت ایران هم پیاز را خوردن و هم چوب آنرا بدان دلیل که در کشور اجماعی برای پایان دادن به این نزاع غیر ضروری و خسران بار ملی نیست.
اگر توافق برجام هم سو با منافع ملی ایران نیست پس نگرانی ما از خروج ترامپ از برجام چیست پس چرا ما هم از این توافق خارج نمی شویم؟ اگر که این توافق هم سو با منافع مشترک دو طرف بوده است همچنان که ما به رغم خروج ترامپ به آن پایبندیم پس نگرانی و دلواپسی از تعمیم این توافق به دیگر موضوعات مورد اختلاف دو کشور در منطقه از جمله اسرائیل بر چه پایه و أساس منطقی است؟ ۴۰ سال مذاکرات موردی برای منافع و امنیت ملی ایران جز خوردن و پیاز و چوب چه دستاورد و ارمغانی آورده است؟
برای یکبار هم که شده بایستی وارد مذاکره ای شویم که کانون و مرکز اختلافات دو کشور است و این مذاکرات و نتایج آن به معنای نادیده گرفتن و واگذاری قدرت نرم و سخت ایران در منطقه نیست بلکه پایه و أساس آن منافع مشترک و جمعی و پایان دادن به نزاعی غیر ضروری است تا زمانیکه طرفین ملزم به رعایت آن در عمل باشند.
در صورتیکه ایران در مذاکرات عاتی از مواضع راهبردی خود در رابطه با اسرائیل عقب نشینی کند و با تشکیل دو کشور فلسطین و اسرائیل به پایتختی قدس شرقی و غربی موافقت نماید و متعهد شود بعد از تشکیل کشور فلسطین، اسرائیل را برسمیت بشناسد علاوه بر اینکه نخست وزیر اسرائیل دیگر بهانه برای مخالفت با تشکیل کشور فلسطین به پایتختی قدس شرقی و دشمنی با ایران نخواهد داشت بلکه بسیاری از اختلافات دیگر ایران و آمریکا که متاثر از این امر است بلاموضوع می گردد.

کل اقتصاد روسیه اندازه ایالت کالیفرنیا است.چیزی کاملا مشخص است امریکا با معتهدات اقتصادی هوشمندانه و پیوستن تمام کشورهای بین المللی به آنها و پیوند زدن اقتصاد جهانی به هم به قدرت بلامنازع جهانی تبدیل شده و به راحتی با تحریم اقتصادی به تمام خواسته های خود می رسد.

در جلسه اخیر ترامپ با رهبر کره شمالی او یکباره وسط جلسه بلند می شود و بدون اینکه احترامی برای طرف مذاکره اش قائل باشد، می گوید که مذاکرات بی نتیجه است و جلسه را ترک می کنند.